Undercover (Voltooid)

Hoofdstuk 2

POV Sophie

"Ja het was ook niet mijn keuze" zegt Mark volgens mij een beetje geïrriteerd. Hij gaat verder: "Een paar mensen van de FBI hebben je in de gaten gehouden en vonden dat jij de beste keuze was." Ik geloof het nog steeds niet. "Dus u zegt dat IK Jack moet bespioneren, omdat het te 'gevaarlijk' is voor de FBI?" zeg ik alsof ik tegen een baby praat. "Ja, dat zeg ik toch al de hele tijd!" Mark begint boos te worden. "Oké, ten eerste: waarom vragen jullie niet iemand anders, iemand die iets ouder is dan 16, heb je hem wel eens gezien? Hij is echt een kop groter dan ik ben. En ten tweede: jullie zijn de FBI, jullie hebben toch wel vaker te maken met dit soort criminelen." zeg ik.

"Ik snap dat het allemaal een beetje verwarrend is." zegt Mark, die blijkbaar weer kalm is geworden. Ik hem aan met de wiskunde blik. Dat is de blik die ik op mijn gezicht heb als onze wiskunde leraar iets uitlegt en ik het zoals altijd niet snap. "Okè ik zal het proberen uit te leggen." begint hij "De FBI is een hele grote geheime organisatie, als wij Jack gaan bespioneren, dan is er een hele grote kans dat wij worden ontmaskerd. En als dat gebeurd zijn ALLE agenten die bij de FBI werken in levensgevaar, net zoals alle vrienden en familie en familie van die agenten. En als dat zo is dan kunnen wij niks meer tegen Jack doen, en dat betekent dat hij alles kan doen wat hij wil. Iedereen is dan in gevaar. Jij, je ouders, je zusje, je favoriete buurjongen Ethan en zijn familie. En hij is veel gevaarlijker dan alle andere mensen met wie wij te maken hebben gehad. En waarom? Omdat al die mensen voor hém werken!"

"Hoe... Hoe weet u dat ik vrienden ben met Ethan?" vraag ik verward.

Ik vind dit allemaal wel een beetje heel raar hoor... Het kan aan mij liggen, maar...

En ik bedoel, Jack is heus niet zo ontzettend gevaarlijk dat al die drugsdealers voor hem werken... Dat is wel een beetje raar hoor, of ligt dat aan mij?

"Wij zijn de FBI wij weten en zien alles." zegt Mark op een toon waarvan ik niet zeker ben of ik die moet vertrouwen.

"Okè, stel nou het waar is en Jack ècht zo gevaarlijk is als u zegt. Wat nou als mij door heeft en mij ontvoert of erger, vermoord?" Mark pakt iets uit de binnenzak van zijn jas. "Hier is mijn nummer, dan kun je mij bellen als er iets is." Ik pak het kaartje.

"Maar wat nou als ik niet kan bellen?"

"Wij hebben wel mensen die je in de gaten houden, dus als er iets gebeurd en je kunt niet bellen dan merken wij dat wel."

"Oké, maar waarom geeft u mij uw nummer als er toch mensen zijn die mij in de gaten houden?"

Oké dat vroeg ik me niet echt af. Ik wilde hem alleen een beetje irriteren, omdat ik er nog steeds helemaal niks van geloof.

Mark zucht geïrriteerd. Plan geslaagd!

"Luister Sophie. Ik weet dat het moeilijk is om te geloven," "Onmogelijk." verbeter ik Mark. Mark zucht. "maar je moet ons vertrouwen. Jack is echt gevaarlijk en als we hem niet snel oppakken, is er een grote kans dat ook mensen hier in de straat in gevaar zijn."

Het is even stil. Ik ben aan het nadenken.

Waarom zou ik hem vertrouwen? Ik ken hem niet. Hij heeft dan wel een net pak en een FBI-penning en al dat soort dingen, maar op de een of andere manier kan ik hem niet vertrouwen. Ik denk eerlijk gezegd dat hij pas weggaat als ik 'het geloof' of ' ermee akkoord ga'.

Ik besluit om te doen alsof ik het geloof zodat hij weggaat en ik er beter over na kan denken. "Oké, ik heb het besluit genomen om je te vertrouwen. Zijn er nog dingen die ik moet weten?" vraag ik. "Er is nog een ding; je mag dit aan niemand vertellen. Zelfs niet aan jouw ouders of je zusje Lily. Het is namelijk beter als niemand weet dat jij dit doet." Mark kijkt me serieus aan.

"Sorry, maar ik kan het gewoon niet geloven." Zeg ik. Mark zucht. "Sophie luister goed naar me, oké. Jack is slecht, ik weet dat en jij weet dat. Wij hebben allemaal aanwijzingen om te bewijzen dat er iets niet helemaal klopt, maar hiermee kunnen we niet naar de politie gaan. Zij willen kéíharde bewijzen! En die gaan we niet krijgen zonder jouw hulp! Als Jack echt zo gevaarlijk is als wij vermoeden kunnen we dit niet zonder hulp van buitenaf. Jack kent jou, hij weet dat je hem niet vertrouwd en daarom een beetje in de gaten houdt. Daarom ben jij perfect voor deze opdracht, hij zal denken dat je weer dat ene bemoeizuchtige buurmeisje bent. Jij bent onze enige optie! Nou ja niet enige, maar wel veiligste. Wat wil je ervoor terug? Wij kunnen van alles regelen. Geld. Kaartjes voor een concert. Een vakantie naar Canada of Spanje. Of beide." Zegt Mark wanhopig.

"Eeh ik... ik... eeh... als ik jullie help, beloven jullie dan dat mijn vrienden en familie veilig zijn?" vraag ik. "Belooft." zegt Mark. "Oké, dan doe ik het." zeg ik.

"Mooi zo. Verdere informatie zul je later ontvangen. Onze taak hier zit erop. Wij gaan weer." Mark en Linda staan op, en lopen naar de deur. "O ja voor dat ik ga heb ik nog een paar spullen voor je. Hier is een oortje met een microfoon, en een pen met een geheime camera erin. En als je nieuwe informatie hebt dan kun je mij bellen via het nummer dat op het kaartje staat." Mark geeft de spullen, ze zitten in een klein zwart koffertje. "Oké, moet ik nu dan gewoon beginnen met bespioneren of niet? Hoe zit dat?" vraag ik, terwijl ik de deur opendoe. "Zoals ik al zei krijg je nog informatie. Het staat allemaal in een brief die je later krijgt." zegt Mark en hij loopt weg.

"Soms kan hij heel irritant zijn, maar daar moet je je niks van aantrekken dat doe ik ook niet hoor. En bedankt dat je ons wil helpen. We zorgen dat er niks ernstigs gebeurt met jou en je familie en vrienden." zegt Linda vriendelijk en ze loopt achter Mark aan. Ik sluit de deur en open het koffertje.

Het ziet er allemaal best wel professioneel uit, misschien is het dan toch waar, maar ik geloof het nog steeds niet helemaal. Ik heb nog veel vragen, maar ik had geen zin in een boze onbekende man in mijn huis. Dus ik hoop dat ik de antwoorden in die vage brief kan vinden die ik blijkbaar nog krijg. Mark klonk trouwens wel heel wanhopig... Zou de FBI echt zo wanhopig zijn? Misschien wel, ik bedoel, als ik iets weet van Jack is dat hij niet te vertrouwen is. Dat hebben papa en mama me duidelijk verteld.

Ik besluit om er niet meer over na te denken, want ik moet nog huiswerk maken. En papa en mama komen zo meteen ook thuis en volgens Mark mag ik niks zeggen. Ik loop naar mijn kamer en verstop het koffertje in mijn kast, daarna ga ik weer verder met mijn huiswerk. Pfffff..... Ik haat wiskunde....

POV Lewis

Ik heb net Tom en die ene nieuwe eropuit gestuurd om Sophie over te halen. Tom moet doen alsof hij Mark is, anders klopt de FBI-badge niet meer.

Ik hoop maar dat het die prutser lukt, anders moet ik dat allemaal weer oplossen. Ik heb al genoeg dingen aan mijn hoofd.

*

Eindelijk hoor ik de deur open en dicht gaan, even later klopt er iemand op de deur.

"Binnen." Zeg ik luid. De deur gaat open en Tom komt binnen. "Lewis, ze zei dat ze het zou doen. Ze was volgens mij nog niet helemaal overtuigt, maar toen ik haar beloofde dat de FBI haar familie en vrienden zou beschermen, deed ze het."

"Goed. Ga vanavond bij haar langs en breng deze brief." Ik gooi een brief op mijn bureau en Tom pakt hem. "Oké, Lewis." Zegt hij. "Met deze sleutel kun je het huis binnenkomen, maar wees zacht. Ik wil niet horen dat andere mensen ons door hebben." zeg ik. "Ik zal voorzichtig doen." Tom pakt nu ook de sleutel van mijn bureau. "Je kunt nu gaan, ik heb nog veel dingen te doen." zeg ik en ik wuif met mijn hand naar de deur.

Tom knikt en loopt dan mijn kantoor uit. Ik zucht en buig me weer over mijn werk.

Ik hoop maar dat dit plan gaat werken.

Dit is mijn tweede deel!! Ik hoop dat jullie het leuk vinden.