Undercover (Voltooid)

Hoofdstuk 17

POV Sophie

Ik word wakker van mijn vader die me heen en weer schudt. "Wakker worden lieverd." Hoor ik vaag. Ik zucht. "Ik wil niet naar school!" zeg ik terwijl ik mijn ogen nog steeds dicht heb. Ik wil mijn dekens weer over me heen trekken, maar voel dan dat ze weg zijn. "Papa! Geef mijn dekens terug." zeg ik. Ik doe mijn ogen open en zie ik dat Tom, Jack en mijn vader me aan zitten te kijken. Ik schrik. Ow ja.... ik ben ontvoerd...

Ik ga rechtop zitten en krijg meteen hoofdpijn. Ik kreun zacht en leg een hand op mijn hoofd, vervolgens ga ik voorzichtig wat verder rechtop zitten. "Wat moeten jullie?" vraag ik geïrriteerd. "Hey, niet zo brutaal hè." zegt Tom. "Hier, tegen de hoofdpijn." Mijn vader geeft me een paracetamol en een glas water. Ik leg de paracetamol achterop mijn tong en neem een grote slok water. Zonder er verder bij na te denken slik ik hem door. "Dank je." zeg ik zacht terwijl ik het glas in de richting van mijn vader hou. "Je moet het hele glas opdrinken lieverd, dat is beter voor je." zegt mijn vader. Ik zucht en zet het glas aan mijn mond. Vervolgens drink ik het hele glas in een keer leeg. Mijn vader pakt het glas en gooit dan een tas naar me toe. "Hier trek dit aan lieverd." "Nee, waarom?" vraag ik. "Omdat we op pad gaan en je mag niet opvallen." zegt Jack. Ik kijk in de tas en haal er een strakke donkerblauwe jurk uit, die meestal door zakenvrouwen gedragen wordt. (Zie foto). "Ja eehhm die ga ik echt niet aantrekken." zeg ik. "Eehhm jawel. Dat ga je wel aantrekken." zegt Tom. "Nee. En trouwens, als jullie willen dat ik niet opval dan had je mij misschien niet in mijn gezicht moeten slaan. Heb je mijn oog gezien?!" zeg ik. "Daarvoor hebben we een magisch ding genaamd; Make-up." zegt Jack. Ik zucht. "Ik ga het alsnog niet aantrekken." zeg ik vastberaden.

Mijn vader gaat voor mij op zijn hurken zitten. "Jij gaat dat aantrekken, begrepen?" Hij kijkt me recht in mijn ogen aan, ik draai mijn hoofd weg. Maar hij pakt mijn kin en draait mijn hoofd, zodat hij me weer kan aankijken. "Ik zei wat! En kijk me aan als ik tegen je praat! Heb je dat begrepen?" vraagt hij op een strenge toon. "Ja..." zeg ik zacht. "Wat zeg je? Ik versta je niet."

Ugh!! Ik haat het als mensen dat doen! Ik heb het toch gezegd?!

"Ja." zeg ik nu wat harder. "Oké ga je maar omkleden." zegt Tom. "Hier?!" vraag ik verbaasd. "Ja." zegt Tom. Ik kijk om me heen, ik zie dat Ethan en Mark ook aan het omkleden zijn. Zij moeten allebei een zwart pak aan. Volgens mij hebben ze gedoucht, want hun haren zien er nattig uit.

"Nee natuurlijk hoef je je hier niet om te kleden." zegt Linda die in de deuropening staat. "Kom maar mee dan help ik je wel." zegt ze aardig. Ik sta op, pak de tas met kleren en ga naar boven. Linda loopt voor me uit naar een gang, dan loopt ze de trap op.

Ik kijk om me heen, mijn ogen vallen op een deur. Volgens mij is het de voordeur...

Ik kijk even naar Linda, die, hoop ik, niks door heeft en ren dan zacht naar de voordeur. Ik doe de klink naar beneden. Hij is open!! Ik gooi de tas op de grond en doe de deur open. Ik ren naar buiten en kijk om me heen. Daar is Ethans huis!! Ik ren ernaar toe en druk wel
10 000 keer op de bel. Ik wacht en ik wacht en wacht. Maar niemand doet open.

Shit! Wat moet ik nu doen?!

In paniek ren ik de tuin van Ethan in en verstop me in het schuurtje. Ik hoor geschreeuw buiten en snel verstop ik me in de kist met dekens en kussens. "Vind haar!" hoor ik mijn vader roepen. "Ik kijk hier!" roept iemand, volgens mij die ene enge gast genaamd Jan. Ik hoor de deur opengaan en ik hoor iemand binnenkomen. "Kom maar tevoorschijn, kleine. Je kunt je niet voor altijd verstoppen." zegt Jan. Ik hoor wat gerommel en dan hoor ik heel dichtbij voetstappen. Opeens wordt de deksel van de kist omhoog gedaan. Mijn hart bonkt in mijn keel, ik hou mijn adem in. Gelukkig lig ik onder de kussens en dekens. Na ongeveer een halve minuut, wat wel een eeuwigheid leek te duren, gaat de deksel weer dicht en loopt hij verder. Langzaam blaas ik mijn adem uit en begin ik rustig weer de ademen. Uiteindelijk verlaat Jan het schuurtje. Ik blijf nog een tijdje liggen om zeker te weten dat hij weg ik en kruip dan uit de kist.

Oké, wat ga ik nu doen? Ethans ouders zijn niet thuis, mama is niet thuis en zelfs al zou ze thuis zijn, het is niet handig om naar mijn eigen huis te gaan wanneer ik op de vlucht ben voor mijn eigen vader, met wie ik samenwoon. Ik kan naar een van de buren gaan, maar ze zijn me aan het zoeken, dus dan is er een grote kans dat ze me zien... Ik wacht wel gewoon tot ik de moed heb verzameld om überhaupt uit dit schuurtje te komen.

Ik zucht. Waarom heb ik dit überhaupt gedaan? Nu krijg ik toch alleen nog maar meer klappen.

Na een tijdje gewacht te hebben, durf ik toch het schuurtje uit te komen. Ik loop naar de deur en kijk door het raampje. Ik zie niemand, voorzichtig doe ik de deurklink naar beneden. Ik open de deur en loop voorzichtig naar buiten. Ik kijk om me heen, ik zie niemand.

"Hey! Hier is ze!!" roept iemand achter me, ik kijk om. Het is Jan, hij komt op me af gerend. Snel ren ik weg, richting het bos. Ik ben bijna bij het bos, ik begin nog harder te rennen. Maar dan voel ik een arm om mijn middel, ik word opgetild. Ik begin te gillen, maar dan wordt er een hand voor mijn mond gedaan. "Ik heb haar!" Het is Jan, nog steeds. Ik probeer me los te rukken, maar hij is te sterk. "Dat was niet slim van je kleine." Hij sleurt me mee naar het huis van Jack. Als we binnen zijn gooit, ja gooit, hij me op de grond.

Jack, Tom en mijn vader komen nu ook binnen via de achterdeur. Mijn vader kijkt me woedend aan, hij komt met grote stappen op me af. Hij grijpt mijn polsen vast en trekt me omhoog. "Ik ben helemaal klaar met jou!!" schreeuwt hij. Hij trekt me mee naar boven en trekt me in een van de kamer. Hij gooit me op de grond en loopt dan de kamer uit, ik lig geschokt op de grond. Na een paar seconden komt hij terug met de tas met kleren. Hij gooit hem naast mij op de grond, hij loopt met grote stappen naar me toe. Ik kruip snel achteruit, maar uiteindelijk kan ik niet verder en kom ik tegen de muur aan. Hij hurkt naast me op de grond en pakt ruw mijn kaak vast. Hij trekt mijn hoofd dichter bij de zijne. "Jij gaat nu meteen die kleren aantrekken, begrepen?!" sist hij. "J-ja." Stotter ik bang terug. Hij duwt mijn hoofd ruw weg en staat dan op. Hij loopt naar de deur en stopt in de deuropening. "Als ik terugkom heb je die kleren aan!" Zegt hij nog waarschuwend. Dan slaat hij de deur met een klap dicht en draait hem op slot.

Hoofdstuk 17!!

Undercover staat op #1 in fbi!!! Echt heel erg bedankt voor het lezen!!

xxx Indy