Undercover (Voltooid)

Hoofdstuk 32

POV Sophie

"Sophie?" Ik word zacht heen en weer geschud. "Sophie wordt wakker, we zijn bijna thuis." Langzaam open ik mijn ogen. Toen we over de helft van de reis waren ben ik in slaap gevallen. Ik kon eindelijk weer rustig slapen, zonder dat ik bang hoefde te zijn voor mijn vader die elk moment de kamer kon binnenstormen. Ik zie dat we niet meer in een bus zitten, maar dat we in de auto van Ethans vader zitten. Ik zit achterin in het midden, Mark en Ethan zitten naast mij en Thijs in aan het rijden. Als ik naar buiten kijk zie ik dat de onze straat inrijden. We stoppen voor Ethans huis. We lopen naar binnen. Ik zie er trouwens echt vreselijk uit; ik heb geen schoenen aan, in mijn shirt zit bloed van toen ik een bloedneus had en ik heb twee blauwe ogen. Als we in de woonkamer komen zie ik mijn moeder zitten. Meteen springen er tranen in mijn ogen. Als mijn moeder mij ziet, rent ze meteen naar me toe en trekt ze me in een knuffel. 

Ze begint te huilen, daardoor moet ik ook huilen. "Ik dacht dat ik je nooit meer terug zou zien..." snikt mijn moeder. "Ik ook." Snik ik. Ze gaat uit de knuffel en kijkt naar mijn gezicht. Ze schrikt. "H-heeft L-Lewis dat gedaan?" vraagt ze. Ik knik. Mijn moeder huilt nog harder. "Het spijt me zo erg Sophie. Ik had het moeten weten. Ik had het mo-" "Het geeft niet, het is niet jouw schuld mam." Ik trek haar weer in een knuffel. Mijn moeder knuffelt me steeds harder. "Eehm mam.... Rustig aan.. Mam! Ik stik!" roep ik dramatisch. Mijn moeder stopt met knuffelen en krijgt een zwakke glimlach op haar gezicht. Dan vallen haar ogen op Mark, die er al te hele tijd een beetje awkward bij staat. "Ehhm hai. Ik weet niet of je me nog kent, maar ik-" "Mark?!" zegt mijn moeder verbaasd. Mark knikt. Mijn moeder loopt naar Mark toe. "Ik weet niet wat ik moet zeggen... Het spijt me, ik wilde je niet weg doen. Maar Lewis-" "Het geeft niet. Ik vergeef je." Mijn moeder geeft Mark een knuffel. Mark schrikt even, maar knuffelt dan toch terug. 

Ik loop naar de moeder van Ethan; Saar. Ze geeft me een knuffel. "Ik ben blij dat je terug bent en wees maar niet bang. Je vader kan je geen pijn meer doen." zegt ze. "Bedankt." zeg ik. 

"SOPHIE!!" hoor ik opeens achter met. Ik schrik en slaak een gilletje. Ik draai me om en kijk recht in de bruine ogen van mijn zusje Lily. "LILY!!" roep ik. Lily rent naar me toe een geeft me een knuffel. "Lily?" zeg ik. Lily laat me los en kijkt me vragend aan. "Ehhm dit is Mark. Hij is onze broer." zeg ik. Lily kijkt naar Mark die ongemakkelijk lacht. Opeens rent Lily naar Mark en springt ze in zijn armen. "Ik heb altijd al een grote broer gewild. Die zijn veel leuker dan grote zussen." zegt ze enthousiast. "Pardon?!" zeg ik verbaasd. "En wie heeft jou dat verteld?" Vraag ik. "Niemand. Ik weet het gewoon, omdat Ethan altijd veel aardiger is dan jij." zegt ze met een ondeugende grijns op haar gezicht. Iedereen lacht. "Nou ik ben het helemaal met je eens." zegt Mark grijnzen. "Zie je?!" zegt Lily. "Jij!! Kom hier!" ik ren naar Lily toe en begin haar te kietelen. Ze valt lachend op de grond. Ik ga op mijn knieën naast haar zitten en ga door met kietelen. "Neem het terug!" roep ik. "Nooit!" zegt ze snakkend naar adem. Ik stop met kietelen. "Oké misschien heb je gelijk, maar van een oudere broer kun je geen kleren of make-up lenen." zeg ik. "Ja dat ik waar." zegt ze.

Ethan loopt naar Mark. "Zo kun je ze alles laten zeggen. Gewoon kietelen tot dat ze toegeven." zegt Ethan. "Goed om te weten." zegt Mark met een grijns. "Dat is niet waar!" zeg ik beledigd. "O nee? Zeg dan eens: Ik houd zo ontzettend veel van wiskunde." zegt Ethan. "Nee waarom?" Opeens komt Ethan naar me toe en begint me te kietelen. Ik val lachend op de grond. "Nee stop!" zeg ik snakkend naar adem. "Zeg het!" beveelt Ethan lachend. "Nee!" "Ik blijf doorgaan tot dat je het zegt." zegt hij. "Oké! Oké! Ik hou zo ontzettend veel van wiskunde!" zeg ik. Ethan lacht en stop met kietelen. Ik lig nu buitenadem op de grond. "Ik zei het toch." zegt hij met een overwinnende grijns op zijn gezicht. "Ik zei het alleen, omdat je mijn vriendje bent." zeg ik. 

Iedereen kijkt ons verbaasd aan. "Vriendje?!" zeggen onze ouders die inmiddels alweer op de bank zitten bijna tegelijk. Shit... Ik bloos en ik kijk naar de grond. "Ja ik ben haar vriendje en zij is mijn vriendin." zegt Ethan trots en hij geeft me een kus op mijn wang. "IK WIST HET!!" roept Elinn die op de bank zit. "ETHAN IS VERLIEFD!" roept ze. "SOPHIE IS VERLIEFD!" roept Lily. Elinn en Lily lopen naar elkaar toe en kijken elkaar grijnzend aan. "Ethan en Sophie zitten in een boom te K-U-S-S-E-N." zingen ze, ze doen er ook een dansje bij. "Ehhm oké, hoelang wisten jullie het al?" vraagt Ethan terwijl hij de meiden raar aankijkt. "Al ongeveer 2 jaar geleden. We hebben dit samen bedacht, speciaal voor dit moment." zegt Elinn. "Het is best wel goed van ons dat we het nog steeds kennen, aangezien jullie er 2 jaar over hebben gedaan on verkering te krijgen." zegt Lily. Ik zucht nep- geïrriteerd. "Waarom? Ik heb serieus maar één vraag. Waarom?!" zeg ik. "Gewoon." zegt Lily. "Omdat het leuk is." vult Elinn aan. Ethan en ik lachen. 

Hoofdstuk 32!!

Waarschijnlijk wordt hoofdstuk 33 het laatste hoofdstuk!