Undercover (Voltooid)

Hoofdstuk 18

POV Sophie

Ik besluit om toch maar te doen wat mijn vader zegt. Ik pak de jurk uit de tas en kijk of er nog iets in zit. Shit... Er zitten ook hakken in... Daar kan ik echt niet op lopen.

Ik doe de rits van de jurk open en stap erin, ik doe mijn armen door de gaten. Wacht... Hoe ga ik die rits dicht krijgen?

"PAPA!!" roep ik. "WAT?!" roept hij geïrriteerd terug. "IK KRIJG DIE STOMME RITS NIET DICHT!" roep ik terwijl ik probeer de rits dicht te doen. Na een paar seconden hoor ik het slot opengaan, dan zwaait de deur open. Mijn vader staat in de deuropening, terwijl ik nog steeds probeer om die rits dicht te krijgen. "Laat mij maar lieverd." zegt hij. Hij doet de rits dicht en roept dan Linda.

Linda komt boven met een koffer in haar hand. "Ik denk dat het handiger in als ik het in de badkamer doe." zegt ze. Linda loopt weg, mijn vader pakt mijn arm en trekt me mee naar de badkamer. Daar staat Linda al klaar, in de koffer zat make-up.

Wow dat is veel make-up, ziet mijn hoofd er echt zo lelijk uit?

Ik kijk in de spiegel, ik zie er vermoeid uit en mijn oog is nog helemaal blauw. Ja dus...

Linda doet mijn make-up en borstelt mijn haar. "Moet het nog in een knot?" vraagt Linda aan mijn vader die er nog steeds bij staat. "Nee zo is het wel goed." zegt hij. Hij pakt mijn arm en trekt me weer mee naar de kamer. Hij pakt de tas en haalt de hakken eruit. "Hier trek aan." zegt hij. "Ik ga ze niet aan trekken." zeg ik koppig. "Trek aan!" zegt mijn vader boos. "Ik ga sowieso mijn enkels breken als ik op die dingen ga lopen." zeg ik. "Nou pech!" Hij drukt de schoenen in mijn handen en kijkt me dreigend aan. Ik rol met mijn ogen en trek de schoenen aan.

Mijn vader grijpt mijn arm weer vast en trekt me mee naar de trap. "Ik kan heus wel zelf lopen, ik ben geen klein kind meer." zeg ik. Meteen daarna verlies ik mijn evenwicht en val ik op de grond.

"Weet je het zeker?" vraagt mijn vader. Ik zucht. Mijn vader trekt me weer omhoog en neemt me mee naar de trap. Als we boven aan de trap staan, stop ik met lopen. Ik kijk naar beneden en zie dat Mark en Ethan onder aan de trap staan. Voorzichtig zet ik een stap op de eerste traptrede. Langzaam loop ik de trap af, ik ben zo geconcentreerd bezig dat ik niet eens door heb dat iedereen me aanstaart. Ik kijk op en zie dat alle ogen op me gericht zijn. "Wat?! Op hakken lopen is heel moeilijk hoor." zeg ik geïrriteerd. Jan en Jack grinniken, ik loop weer verder.

Als ik op de een na laatste traptrede stap verlies ik mijn evenwicht en val ik voorover. Ethan kan me nog net opvangen. "Zie je. Heel moeilijk." zeg ik. Tom, Jack, Jan en mijn vader nemen ons mee naar een zwarte bus, we worden vastgebonden en achterin de bus gezet. Tom, Jack en Jan komen bij ons zitten en mijn vader gaat rijden. "Oké we nemen de regels nog even door." zegt Tom. Ik zucht. "Niet ontsnappen." Tom kijkt naar mij. Ik kijk hem met een sarcastische lach aan. "Geen aandacht trekken. Niet praten. Niet schreeuwen. Gewoon überhaupt geen geluid maken. Niet tegenwerken. En jullie doen wat wij zeggen." zegt Tom streng. Ik zie een bobbel onder Jans jas, als hij zijn jas iets opzij schuift zie ik wat het is. Een pistool...

Wat als we ons niet aan de regels houden? Gaan ze ons dan neerschieten?

Ik schrik uit mijn gedachten als Jack vraagt: "Hebben jullie dat begrepen?" Ik knik snel ja. Maar dan hoor ik Mark naast me zeggen: "Nee." Hij heeft een uitdagende grijns op zijn gezicht. "Wat zei je?" zegt Tom dreigend. "Ik zei: Nee. Moet ik het voor je spellen? N - E - E. Nee. " zegt Mark. "Ik ga niet naar jullie luisteren en ik zal er alles aan doen om vrij te komen. Ik ben er hele-" "M-Mark stop." onderbreek ik hem. "Nee! Ik stop niet! Heb je jouw gezicht gezien? Dit moet stoppen!" Hij heeft een punt, maar als hij zo doorgaat dan liggen we straks met z'n drieën ergens begraven onder de grond.

"Hey! Nou moet jij eens heel goed luisteren! Jij gaat doen wat wij zeggen, anders schiet ik je neer!" zegt Tom boos. "Oké doe dan! Dat durf je toch niet!" zegt Mark. "Nee inderdaad. Ik ga jou niet neer schieten, we hebben je nodig." zegt Tom gemeen. "Maar jouw kleine zusje daarentegen." Hij pakt een pistool en richt hem op mij. "Je doet wat wij zeggen! Begrepen?!" roept Tom. Mark kijkt naar mij en dan weer naar Tom. "Best." zegt hij.