Undercover (Voltooid)

Hoofdstuk 24

POV Sophie

Ik zucht geïrriteerd. "Wat is er? Dacht je echt dat het nu over zou zijn?" zegt mijn vader. Ik negeer hem. Zo te zien vindt hij dat niet leuk. "Ik ben trouwens nog steeds boos, omdat jij probeerde te ontsnappen." zegt hij geïrriteerd. Weer zeg ik niks. Mijn vader zucht geïrriteerd, hij loopt naar me toe en grijpt mijn arm. Hij trekt me de lift uit en loopt naar de opslagruimte waar we binnen kwamen. Als we in de opslagruimte zijn zie ik dat Ethan en Mark er al zijn, ze worden vastgehouden door Jack en Jan.

Opeens krijgt mijn vader een appje, hij kijkt op zijn telefoon en zegt dan: "Tom komt er zo aan, hij is hier binnen tien minuten." zegt mijn vader. "Oké, wat doen we met deze drie?" vraagt Jan. "Wij moeten eerst nog wat dingen bespreken, dus bindt ze maar..." mijn vader kijkt even rond. "aan die kast vast." Hij wijst naar een kast in de hoek van de opslagruimte. Jan en Jack trekken Ethan en Mark mee naar de kast. Hun polsen worden boven hun hoofd vastgebonden, je kunt ze vanaf hier goed zien. Dus ze hebben het meteen door als we weg zijn...

Als Jack en Jan klaar zijn met het vastbinden komen ze naar mij toe. Ze pakken mij ruw beet en sleuren me mee naar de kast. Jan doen mijn handen omhoog en bindt ze vast aan de kast. Hij trekt de touwen hard aan. "Au." zeg ik. Jack, die voor me staat, grijnst. Ik kijk hem boos aan. Als ze klaar zijn lopen ze weg. Ze staan te praten met mijn vader, maar ik kan niet verstaan wat ze zeggen.

Even later komt Tom ook binnen, grijnzend kijkt hij naar hoe wij zijn vastgebonden aan de kast. Na lang overleggen komen mijn vader, Tom, Jan en Jack onze kant op. Tom maakt Ethan los, mijn vader pakt zijn pistool en richt hem op Ethan. "Wat doe je?!" roep ik.
"Hem uit de weg ruimen."

"Wat?! Hoezo?!"

"Door jouw stomme actie moeten we naar het buitenland vluchten!" zegt hij boos. Ik begrijp echt totaal niks van zijn logica. Waarom moet Ethan dan dood?

"Nee doe het niet!! Alsjeblieft! Doe het niet!" smeek ik. Opeens hoor ik een harde knal en Ethan valt op de grond. Mijn vader heeft hem in zijn maag geschoten. Alles lijkt wel in slow-motion te gaan. Tranen vullen mijn ogen en stromen over mijn wangen. Jack maakt me los, meteen duw ik hem aan de kant. Ik laat me op mijn knieën naast hem vallen. "Ethan!" Ik leg mijn handen op de wond en druk erop. "Ethan je gaat dit overleven!! Je moet druk houden op de wond!" zeg ik wanhopig, een waterval aan tranen valt over mijn wangen. Ik breng zijn handen naar de wond en druk ze erop. "HELP!!!" gil ik hard. "Sophie.." zegt Ethan zwak. "N-nee. Je. Gaat. Niet. Dood. Hoor je me?! Je. Blijft. Leven. Het komt goed!!" Ik huil zo hard dat ik bijna geen adem meer krijg. "Ze gaan je redden! IEMAND!! ALSJEBLIEFT!!! HELP!!"
"Sophie.." Ethan pakt mijn handen. Ik kijk hem aan, zijn gezicht staat niet verdrietig, ook niet pijnlijk. Hij heeft een serieuze, maar toch lieve uitdrukking op zijn gezicht. "Het is oké." zegt hij. Ik begin nog harder te huilen, Ethan begint te hoesten. "Ethan.."
"Ja.."
"Ik... Ik hou van je." Zonder erbij na te denken druk mijn lippen op die van hem. Ethan legt zijn handen op mijn wangen en veegt de tranen weg, nu zit er bloed op mijn gezicht maar dat maakt niet uit. Na een tijdje haal ik mijn lippen weer van zijn lippen af. "Ik hou ook van jou." zegt hij met een glimlach. Even lijkt het alsof er helemaal niks aan de hand is, alsof Ethan en ik de enige in deze ruimte zijn.

Ik kom weer terug bij realiteit als mijn vader geïrriteerd zegt: "Ja oké zo is het wel genoeg. Mee komen!" Mijn vader grijpt mijn arm en trekt me mee. "NEE!! LAAT ME LOS!! ETHAN!! HELP!!" roep ik. Mijn vader sleurt me mee naar buiten en gooit me achter in de bus. Mark wordt ook in de bus gegooid en Tom en Jan komen bij ons zitten. Mijn vader en Jack gaan voor in de bus zitten. Mark trekt me dicht tegen zich aan, mijn handen trillen. Ze zitten helemaal onder het bloed... Ethans bloed...

Mark pakt mijn handen vast, zodat ze stoppen met trillen. Ik huil nog steeds. Hij wrijft geruststellend over mijn rug, maar ik kan niet rustig worden. Ethan is dood... Hij is vermoord door mijn vader. En het is allemaal mijn schuld. Ik had hem niks moeten vertellen...

Na, wat wel een eeuwigheid leek te duren, stoppen de tranen en snik ik alleen nog maar een beetje. Ik kruip nog dichter tegen Mark aan en pak zijn blouse vast, anders beginnen mijn handen weer met trillen. De vermoeidheid begint na een tijdje toe te slaan, mijn ogen worden steeds zwaarder en langzaam word ik door de duisternis meegezogen.

POV Jack

Ik zit nu naast Lewis in de bus, ik zit op de bijrijders stoel. Lewis heeft tot nu toe nog niks gezegd. Ik kan niet geloven dat hij Ethan echt heeft neergeschoten. Ik weet niet wat is moet zeggen. Dit gaat wel heel ver.

"Ze gaat je echt haten." zeg ik om de awkward stilte te verbreken. "Ze komt er wel overheen." zegt Lewis emotieloos. Nou dat denk ik niet.

"Waarom?" vraag ik. "Waarom wat?" vraagt Lewis duidelijk geïrriteerd. "Waarom heb je hem vermoord."
"Dat gaat jou helemaal niks aan! En nu kop dicht, ik probeer te rijden." snauwt hij. "Oké rustig het was maar een vraag."

Ethan is dood!!! NEEEE!!!

Dit is een best wel dramatisch hoofdstuk, maar goed.

Ik hoop dat jullie het alsnog leuk vinden!

xxx Indy