Undercover (Voltooid)

Hoofdstuk 6

POV Sophie

Als ik klaar ben met vertellen kijkt Ethan heel boos. "Wat is er? Heb ik iets verkeerds gezegd?" vraag ik bezorgd. "Nee jij hebt niks fout gedaan, het is Jack. Ik wist dat hij slecht was." zegt hij. "Ja ik wist ook wel dat hij slecht was, maar drugs dealen! Dat had ik echt niet verwacht, nu ik er zo over nadenk is het eigenlijk best wel logisch."

"Ik wil niet dat je hier mee verder gaat." zegt Ethan opeens serieus

"Wat?"

"Ik wil niet dat jij verdergaat met het bespioneren van Jack."

"Waarom niet?"

"Het is te gevaarlijk."

"Dat bepaal jij niet." Ik begin boos te worden. Wat denkt hij wel niet? Hij is mijn vader niet!

"Sophie ik meen het, het is te gevaarlijk!"

"Nee ik ga er gewoon mee door!" roep ik boos. Ik wil weglopen, maar Ethan houdt me tegen.

"Sophie, please. Ik probeer je alleen maar te beschermen." Hij kijkt me verdrietig aan met zijn betoverende groene ogen. Ugh... als hij me zo aankijkt kan ik geen nee zeggen...

"Help me dan." zeg ik

"Met wat?"

"Met het bespioneren van Jack. Samen kunnen we hem ontmaskeren."

Ethan denkt even na maar gaat er dan mee akkoord. "Oke hoe gaan we dit doen?" vraag ik.

"Misschien kunnen we doorgaan met jouw plan. Dus eerst kijken of hij thuis is en dan verder kijken."
"Ja is goed."
"Ik ga eerst nog even mijn telefoon op halen, hij ligt binnen. Ik ben zo terug." Ethan loopt naar binnen.

Nu pas bedenk ik me iets....

"Mark? Ben je daar?" vraag ik zenuwachtig. "Ja! Ik ben er! Ik was er al de hele tijd! Sorry ik wou je gesprek niet onderbreken! Het leek belangrijk!" zegt Mark boos.

"Sorry..."

"Ik heb je duidelijk gezegd dat je het aan NIEMAND mag vertellen!!" Mark flipt helemaal

"Ja wat had ik dan moeten doen! En misschien kan hij wel heel goed helpen!" zeg ik boos terug

"Je had beter op moeten letten! Als HIJ je al kon zien, moet je na gaan wie je nog meer allemaal had kunnen zien!! Dan was het hele plan GERUÏNEERD!!"

"Dan heeft hij me toch juist geholpen!!" Ik heb geen zin meer in Marks geschreeuw dus ik doe mijn oortje uit en leg hem op het tafeltje.

"Ben je klaar om te gaan?" vraagt Ethan als hij in de deuropening staat. "Ja" antwoord ik.

We lopen naar het bos en lopen naar het hekje van de tuin van Jack (even ter informatie, Ik woon naast Ethan en Ethan woont naast Jack. Dus we wonen met z'n drieën op een rijtje), we gaan op onze hurken achter het hekje zitten. We kunnen nog net over het hekje heen kijken.

"Zo kan hij ons niet zien." zegt Ethan. Ethan kijkt naar mij. "Waar is je oortje?" vraagt hij. "Ow ja eehhm... Mark was heel boos, omdat ik jou heb verteld dat ik voor de FBI werk. En ik mocht het eigenlijk aan niemand vertellen...En toen begon hij te schreeuwen, dus toen heb ik mijn oortje uit gedaan." zeg ik ongemakkelijk. "Waar ligt hij nu?"
"Op het tafeltje in de schuur."
"Oké" zegt Ethan droog. Hij staat op en loopt in de richting van zijn tuin. "Wat ga je doen?!" vraag ik verbaasd. "Ik ga met Mark praten. Blijf daar." zegt hij en hij rent weg. "Ethan!" fluisterschreeuw ik. Maar hij hoort het niet, hij is al weg.

Even later komt Ethan terug met het oortje. "En wat zei hij?" vraag ik zenuwachtig, als hij weer naast mij zit. "Tot nu toe nog niks. Ik heb nog niet met hem gepraat."

"Waarom niet?"

"Ik wil dat jij erbij bent." Ethan doet het oortje in zijn oor.

"Hallo? Mark? Dit is Ethan, ik wil graag even met je praten."

"En?" vraag ik. Ethan schudt nee. "Nog niks..." zegt hij. "Mark? Ik ben het Sophie, ik snap dat je niet met mij wil praten. Maar Ethan wil iets tegen je zeggen, ik weet niet wat, maar luister naar hem." zeg ik in de hoop dat Mark reageert. Maar nog steeds geen antwoord. "Zullen we dan maar een stukje gaan lopen en nadenken over hoe we dit in hemelsnaam gaan oplossen zonder vermoord te worden?" Ik knik ja en we staan op.

Na een tijdje lopen en gepraat te hebben gaan we ergens op een bankje zitten. "Ik voel me zo schuldig... Ik had het gewoon niet moeten vertellen, ik had gewoon voorzichtiger moeten zijn." zeg ik. "Het is niet jouw schuld, Sophie." Ik kijk Ethan recht in zijn ogen aan, hij kijkt me vertrouwend aan.

"Kijk. Eens. Aan." Ik schrik van de stem die achter ons vandaan komt. Ethan en ik staan op en draaien ons om. Het is Mark.

"Hallo Sophie." zegt hij duister. Ethan heeft volgens mij de duisterheid in Marks stem ook gehoord en gaat een beetje voor me staan. "Mark wat doe jij hier?" vraag ik. "Ik wilde even met je praten over Ethan" zegt hij. Hij kijkt naar Ethan en zegt: "Jij bent vast Ethan" hij geeft Ethan een hand. "Wat wilde je zeggen?" Vraag ik. "O sorry. Zei ik dat ik wilde 'praten over' Ethan... Ik bedoelde 'afrekenen met' Ethan." Hij grinnikt en pakt dan opeens een pistool. Hij richt hem op ons en zegt sarcastisch: "Oeps... Foutje."