Undercover (Voltooid)

Hoofdstuk 29

POV Lewis

Ik word wakker met het gevoel dat ik iets vergeten ben. Ik schud het gevoel van me af. Het zal vast wel niets zijn. Op mijn dooie gemak loop ik mijn kamer uit. Op de gang kom ik Jan tegen. "Hey is Sophie nog boos?" vraagt hij. "Sophie? Hoez-" En opeens herinner ik me wat ik was vergeten. Sophie. "SHIT!!" "JE GAAT TOCH NIET ZEGGEN DAT JE HAAR VERGETEN BENT!!!" roept Jan. Ik negeer zijn geschreeuw en ren zo snel als ik kan naar beneden. Ik hoor dat Jan Tom en Jack roept. Ik wil de deur openmaken, maar hij zit op slot. Ik sla keihard tegen de deur. Jack, Jan en Tom komen nu ook de trap afgelopen. "Hij zit op slot!!" zeg ik gefrustreerd. "Waar is de sleutel?" vraagt Tom. "Boven op mijn kamer." zeg ik. "Ik haal hem wel." zegt Jack en hij rent naar boven. Al snel komt hij weer beneden met de sleutel. Ik gris de sleutel uit zijn hand en maak snel de deur open. Ik gooi de deur open, ren naar binnen en doe het licht aan. 

Sophie is omgevallen met haar stoel en kijkt me bang aan met haar betraande ogen. Snel ren ik naar haar toe en maak haar los. Ik zet de stoel aan de kant en til haar dan op. "Nee laat me los..." zegt ze zwak. Ze probeert tegen te stribbelen, maar ze is te zwak. Ze voelt ijskoud aan en trilt helemaal. Ik loop de kamer uit. "Is de open haard al aan?" vraag ik aan Jan. "Ja." zegt hij. "Oké. Tom, haal dekens van boven. Jack, maak iets van hete chocolademelk ofzo. Jan jij komt met mij mee." zeg ik. Tom loopt snel naar boven, Jack loopt in de richting van de keuken. En Jan en ik lopen naar de woon kamer. 

Als we in de woonkamer zijn schuift Jan de bank dichterbij de open haard. Dan leg ik Sophie voorzichtig op de bank. Na een tijdje komt Tom aanlopen met een stapel dekens. Snel pak ik een deken en leg hem over haar heen. Ik stop haar in en pak dan nog een deken. 

POV Sophie

Ik lig nu trillend op de bank, mijn vader is me aan het instoppen. "Het spijt me zo erg, Sophie." zegt hij telkens. Ja vast. Even later komt Jack aanlopen met hete chocolademelk. Hij zet het op de salon tafel en gaat dan op een stoel zitten. Tom is naar boven gegaan en Jan is ontbijt aan het maken. Mijn vader zit bij mijn voeten op de bank, hij heeft mijn schoenen en sokken uit gedaan en probeert nu mijn voeten weer warm te maken. "Wat is er gebeurd? Waarom was je omgevallen?" vraagt Jack. Ik krijg weer rillingen als ik er aan denk. "Er was een enorme spin." zeg ik. Jack en mijn vader beginnen te lachen. "Echt waar! Hij was echt enorm! En toen ging hij ook nog op me zitten!" zeg ik. Jack rolt met zijn ogen. "Ja goed zo, blijf rollen. Misschien vindt je daar ooit nog iets nuttigs. Hersenen bijvoorbeeld." zeg ik sarcastisch. Jan, die net binnen komt, stikt bijna in zijn drinken. Mijn vader lacht. 

Flashback

Opeens voel ik iets op mijn been. Ik schrik. Wat is dat? Het kruipt omhoog!! Is het een muis? Ik kijk naar mijn knie. En dan zie ik het. Het is een enorme spin!! Ik begin sneller te ademen. Ik ben heel erg bang voor spinnen, en al helemaal voor die enorme. Ik kan ook helemaal niks doen. Ik probeer met al mijn kracht los te komen. Ik probeer te gillen, maar waarschijnlijk hoort niemand het. Tranen lopen over mijn wangen. Ik probeer zo hard om los te komen, dat de stoel zijn evenwicht verliest en omvalt. En natuurlijk val ik mee. Met een harde klap kom ik op met mijn schouder op de harde vloer terecht. De spin is van mij afgevallen. Ik haal opgelucht adem als ik zie dat hij de andere kant op loopt. Weg van mij. 

Na een lange tijd, wat wel een eeuw leek te duren, hoor stemmen. Nou ja het is meer geschreeuw. Meteen daarna hoor ik voetstappen op de trap, dan probeert iemand de deur open te doen. Als diegene merkt dat hij op slot zit slaat hij keihard op de deur. Ik schrik. Dan hoor ik de stemmen van mijn vader, Tom en Jack. Ik kan niet verstaan wat ze zeggen. Even later zwaait de deur open. Mijn vader rent naar binnen en doet het licht aan. Het licht is heel zwak. Ik knipper een paar keer en dan zijn mijn ogen gewend aan het licht. Ik kijk mijn vader bang aan. Hij rent naar met toe en maakt me los. Hij zet de stoel weg en tilt me op. "Nee laat me los..." zeg ik zwak en zacht. Ik probeer tegen te stribbelen, maar het lukt niet. Hij loopt de kamer uit. Als we in de enorme hal zijn zie ik dat het al licht is buiten. HEB IK DAAR DE HELE NACHT GEZETEN?!

Einde flashback

"Sophie?! Gaat het wat is er gebeurd?!" Mark komt de kamer ingerend. Tom loopt geïrriteerd achter hem aan. Mark komt bij me zitten. Hij legt zijn hand op mijn wang. "Waarom ben je zo koud?" vraagt hij bezorgd. "Vraag maar aan hem." zeg ik boos en ik sein met mijn hoofd naar mijn vader. "Wat heb je gedaan?! Hoe lang heeft ze in die kamer gezeten?!" roept Mark boos. "De hele nacht." zegt mijn vader. "DE HELE NACHT!! WEET JE WEL HOE KOUD HET WAS VANNACHT!!" Mark zet een paar stappen in de richting van mijn- onze vader. Nog voordat hij iets kan doen houdt Jack hem tegen. "Rustig!! Het was een ongeluk! We waren het gewoon vergeten!" roept Tom.  "Alsjeblieft stop met schreeuwen." zeg ik zacht. Volgens mij hoorden ze het niet. "Een ongeluk?!" roept Mark. "Ja een ongeluk! Dat kan gebeuren! En nu ga je ontbijten, want Sophie moet rusten!" roept mijn vader. Mark kijkt een keer naar mij en loopt dan boos weg.

Hoofdstuk 29!!