Undercover (Voltooid)

Hoofdstuk 27

POV Sophie

Ik zucht, ik sta op en ga aan de tafel zitten.  Ik zit naast Jack en tegen over Mark. Mijn vader zit 'naast' mij aan het hoofd van de tafel. "Je haar is nat." zegt mijn vader. "No shit Sherlock, ik heb net gedoucht." zeg ik geïrriteerd. Mijn vader zucht en begint met eten. Ik kijk naar mijn bord. Er liggen vis, aardappelen en spinazie op.  Oké dit is eigenlijk best wel lekker, maar dat ga ik niet toegeven.  Snel eet ik mijn eten op. Het was best veel, maar ik had ook heel erg honger. Als ik opkijk van mijn bord, zie ik dat iedereen, behalve Mark, nog aan het eten is.  Mark had waarschijnlijk ook heel erg honger, ik weet niet hoelang hij al in die kelder zat. Maar goed. Dat wordt dus wachten. Ten eerste, omdat mijn vader het 'onbeschoft' vindt als je zo maar van tafel gaat en ten tweede, ik heb geen idee waar ik heen moet. Dit huis lijkt wel een doolhof! Dus ik blijf maar gewoon hier. 

Vanaf mijn stoel kan ik naar buiten kijken, waarschijnlijk naar de 'tuin'. Nou ja het is meer gewoon een grasveld, met wat bloemenperkjes erin. Achter de 'tuin' staat een heel groot bos. Net zoals thuis, alleen is dit bos groter. Thuis... Ik mis thuis. Ik mis mijn moeder, mijn super irritante zusje Lily ik mis mijn slaapkamer, mijn bed, ik mis de buren, ik mis Ethan... Ik mis zelfs school! Oké nee laat maar, dat is niet waar... Maar ik mis mijn vriendinnen wel.. Misschien ga ik ze wel nooit meer terug zien. Zonder dat ik het merk rolt er een traan over mijn wang. En nog een, en nog een. De tranen blijven maar rollen. Ik word uit mijn gedachtes gehaald door Mark die mijn naam zegt. "Sophie?" "Huh? Ja wat is er?" "Gaat het?" "Ja hoezo?" "Je huilt." Ik veeg met mijn hand over mijn wang, ik huil inderdaad. "O, ik dacht gewoon aan...dingen." zeg ik. Snel veeg ik alle tranen weg. 

Als de rest klaar is met eten, brengt Jan me weer terug naar mijn kamer. "Je vader moet zo meteen nog even met je praten, hij is hier waarschijnlijk over vijf minuten.' zegt hij en hij loopt de deur uit en doet hem op slot. Ik loop mijn kamer rond, ik blijf staan bij een laag wit kastje met twee lades. Er staan allemaal decoratie dingetjes op, er staat ook een fotolijstje op. Er zit al een foto in, het is een foto van mij en mijn vader. Ik weet nog precies waar en wanneer we die foto hebben genomen. Het was deze kerst op de schaatsbaan. Ik was zo ontzettend blij dat mijn vader mee wou schaatsen, want niemand wilde schaatsen. 16 jaar... 16 jaar lang heb ik hem als vader gezien... Snel schud ik de gedachte van me af en loop ik door naar het raam. Ik ga op de stoel zitten. Ik kijk naar het tafeltje dat voor de stoel staat. Dan vallen mijn ogen op een foto, het is een foto van Ethan en ik op het strand. Dit ga je niet menen! Dit heeft hij expres gedaan! Het was gewoon allemaal deel van zijn stomme plannetje. Al die tijd was hij gewoon van plan om Ethan te vermoorden. Als Jan hem niet had tegengehouden, had hij hem vast al lang vermoord in die kelder.

Ik hoor dat achter me de deur van het slot af wordt gehaald. De deur gaat langzaam open. "Sophie? We moeten praten. Nou eigenlijk IK moet praten en JIJ moet luisteren." het is mijn vader, wie anders. "Het was allemaal deel van jou plan, of niet soms?" zeg ik met tranen in mijn ogen, zonder dat ik mijn vader aan kijk. "Wat bedoel je?" vraagt hij verbaast. "Je weet heel goed wat ik bedoel." "Sophie ik snap dat je boos be-" "BOOS?! IK BEN RAZEND! ETHAN WAS MIJN BESTE VRIEND!!! MISSCHIEN NOG WEL MEER DAN DAT!! EN JIJ PAKT HEM VAN ME AF!! " roep ik kwaad. "Sla niet zo'n toon tegen mij jongedame!" zegt mijn vader streng. "Wat dan?! Ga je mij dan ook vermoorden?!" roep ik boos. Mijn vader loopt met grote passen op me af en grijpt mijn arm. Hij trekt me mee de kamer uit. "Wat ga je doen?" vraag ik, maar hij negeert me. We lopen de trap af en gaan dan een random kamer in. In de kamer staat een stoel en een kast, verder niets. Mijn vader doet de deur op slot en loopt naar de kast. Hij heeft nog steeds mijn arm vast.  Hij haalt wat touw en ducttape uit de kast en drukt me op de stoel. Hij doet mijn armen achter me en bindt ze vast, dan maakt hij mijn middel vast en dan mijn benen. Als hij helemaal klaar is plak hij een stuk ducttape op mijn mond.  "Oké nu ga jij eens heel goed luisteren!" zegt hij boos. Hij kijkt me boos aan, maar als hij de tranen in mijn ogen ziet zucht hij. Zijn gezicht verzacht. "Ik ga jou wat dingen uitleggen en dan mag je weer terug naar je kamer." zegt hij wat minder boos.

Hoofdstuk 27!!