Because this is My First Time

CHAPTER 34

BRYLLE'S POV

What should I do?

I can't tell anyone about this kahit na si Josh especially Zei.

Hmm. Labag man sa kalooban ko kailangan kong gawin ito.

This is for her to forget me. She needs to hate me upang kalimutan na niya ako.

I hate to do this but I think this is the fastest way for now.

"Zei, I am tired of this relationship. Don't wait for me. Let us end this here."

I texted. I almost cancelled it pero kinaya ko. I think text will do. Hindi ko kayang sabihin ito sa kanya. I can't bear to see her cry. I don't want to see her hurting because of me.

I'm so sorry Zei.

"Hey, Brylle. I'm not on the mood para sumakay sa jokes mo."

Shit. Tumulo na yung luha ko.
This is my first time crying for a girl .

Damn it. I love this girl so much but my Mom needs me.

"I really mean it Zei."
I replied.

I'm sorry Zei. I love you.

Alis na namin ngayon. Bukas pa yung flight namin, tonight daw gagawin yung engagement party.

Tsss. Hindi ko naman kilala kung sino yung babae.

Napatingin ako sa bahay nina Zei.

"Please stop the car."
Wala sa sariling sambit ko.

Pagtigil nito bumaba kaagad ako at tumakbo sa gate nila.

Nag door bell ako. Pinagbuksan ako ng guard. Patakbo akong dumiretso sa pinto.

I have to see her. Kahit ngayon lang. 

I want to see her.
In case he says na ayaw niyang umalis ako baka sakaling pipiliin kong manatili dito.

"Oh? Hi Brylle."
Si Tita.

"Hi po Tita. Si Zei po?"
Hinihingal na tanong ko.
Nagtaka siya sa tanong ko.

"Kakakalis lang niya ah. Akala ko ba magkikita kayo?"

Shit. I am late.

"Saan po siya pumunta?"
Tanong ko. Shit wala akong sinabing pupuntahan namin kaya ngayon hindi ko alam kung saan ko siya makikita.

"Hindi ko alam, kayo may alam nun diba?"

"Auh. Ganun po ba Tita. Auh. Hehe. Oo nga po. Mauna na po muna ako."

"Oh sige. Puntahan mo na siya."

"Bye po."

Damn it.
I am losing my hope to see her. Bumalik na ako ng kotse.

"Anak. I think you should stay. Please forgive Mom."
Sabi ni Mommy.

"No mom. Let's go."

"Are you sure anak?" Tanong ni Daddy.

"Yeah."
Sagot ko. Nakayuko lang ako.

I'm really sorry Zei.
Someday if we are really meant for each other fate itself will make us happen.

Tuluyan na kaming umalis.

Goodbye Zei.

I love you.

ZEI'S POV

Saan nga ba ako pupunta?

Tama. I think I should see him.

Niliko ko yung kotse papuntang sementeryo.
I have to see Sean.

Pagdating ko naupo ako sa harap ng puntod niya at umiyak ng umiyak.

"Sean , will you please tell me the reason kung bakit? Hindi ko kase alam. I don't know."

Patuloy lang ako sa pag-iyak.

Maya-maya nag ring yung phone ko.
Napatayo ako sa nakita ko. Tumatawag si Brylle. Agad ko itong sinagot.

"Hello, Brylle , babe. Tell me lahat ng sinabi mo kanina ay hindi totoo. Please."

Walang nagsalita sa kabilang linya.

"Magsalita ka naman oh."

Wala pa rin.

"Heu. Sabi ko na nga ba. Nagbibiro ka lang. *Sob* para tuloy akong *sob* baliw dito. Hahahah. *Sob* iyak ako ng iyak."

Sabi ko. Kahit hindi nagmula sa kanya I want to think that it was a lie.

"I'm so sorry Zei. Please forgive me. Goodbye."

The last words he said before he ended the call.

Nabitawan ko yung phone ko.
Lalong nabasag ang puso ko. Lalo akong umiyak.

Bakit? Bakit siya nag sorry? Bakit siya namaalam?

Maya-maya umulan. Sobrang lakas na ulan. Nakikisabay ang langit. Dinadamayan niya ako.

Nakaupo pa rin ako sa harap ng puntod ng Sean.
Umiyak lang ako. Ramdam ko ang lamig na dumadapo sa balat ko lalo  na kapag umihip ang hangin. Kasinlamig na yata ng puso ko.

Maya-maya may taong nag-offer ng payong sa akin.

Hindi ko alam kung sino.

"Go home Zei. Malamig dito. Tingnan mo para kang basang sisiw jan."

His voice. Kilala ko siya.
Napatayo ako at yinakap ko siya.

"Josh. Bakit niya ako iniwan? "

Tanging nasabi ko.

"Sshhh. Tahan na. What do you mean na iniwan ka? Sino?"

Umiyak lang ako.

T_T

"He's gone. Brylle is gone. He left. I don't know why. Hindi ko rin alam kung saan siya pupunta."

Nabitawan ni Josh yung payong niya at humarap sa akin. Nakakapit siya sa shoulders ko. Both of us ay nababasa na ng ulan.
He looked at me with those two worried eyes.

Again I cried on his shoulders.

***
Nandito na kami sa harap ng bahay.

"Josh. Salamat nga pala. I have one favor to ask. Please don't tell everyone. Please don't tell my parents."

Tumango lang siya.

"Sige see you mamayang gabi."

Tumango na rin ako. Actually I don't want to attend. Ayoko na sana but I need to do this for my team.

They are really expecting me to come.

I don't want to be unfair to them.

Right now I am slowly accepting the fact na wala na kami.

Wala na nga ba?
Wala na rin sigurong pag-asa.

Life must go on without him.

Hindi ko nga lang alam kung paano.

..
..
..

Thank you for reading.
Don't forget to vote and follow me. :)