Because this is My First Time

CHAPTER 1

CHAPTER 1

Z E I

Nilibot kong muli ang paningin ko sa kwarto. Mamimiss ko 'to. Mamimiss ko yung mga pagkakataong nandito pa siya at magkasama kami. Mga pagkakataong alam kong kailanman ay hindi na mauulit pa.

Bawat sulok ng bahay ay nagpapaalala sa akin ng mga nangyari sa aming dalawa.
Ngunit bawat alaala ay nagbibigay ng kirot sa aking puso.

Siguro panahon na rin upang lisanin namin ang lugar na ito at magkaroon ng bagong buhay.

'I have to."

"I hate to do it but we have to leave. I'm sorry. I missed you. Wherever you are right now I know you are watching over me. Promise I will find that someone whom you refer. If that is your wish I will grant it. But don't forget that I'll always remember and cherish everything that we have. I love you."

Sambit ko bago tuluyang lumabas ng kwarto. Biglang pumatak yung mga luha ko ngunit agad kong pinunasan. Nakakalungkot lang kase.

Ayaw niya akong makitang malungkot. Gusto niya maging masaya ako. Pero isa itong malaking kalokohan. How am I supposed to be happy kung wala siya?

"Let's go Mom, Dad."

At tuluyan na nga naming nilisan ang bahay.
Dala lahat ng mga alaalang kailanman ay hindi ko kakalimutan.

--------

5:00 AM

Naninibago pa rin ako sa lugar na ito at sa lahat ng bagay na nandito pero masasanay rin ako. Kailangan kong sanayin ang sarili ko. Balang araw alam kong magiging maayos rin ang lahat.

Oo nga pala. May pasok na.

First day of school pero tinatamad akong pumasok. Kakalipat lang namin ng tirahan kaya naman sa bagong paaralan na rin ako mag-aaral.

Mag-isa na naman ako. Malamang wala pa akong kaibigan and I don't want to have one. I mean, it's not that ayaw ko talaga, hmmm sabihin nalang nating may dahilan kung bakit. Besides there's nobody nearby that I can be friends with.

Besides, prefer to be alone.

Aside from the fact na loner talaga ako mula pa nung bata pa ako , I have Trust issues.

This school is quite big, as big as my previews school.

Naglalakad ako sa hallway. As usual dala ko yung bag ko at yung tangkas ng mga aklat na pag-aaralan ko. Heavy but ugh "book is life"

I love studying. I am an achiever and I don't want to disappoint my parents. Besides para sa akin din naman ito.

I usually spend my free time studying.

Habang papunta sa room, marami akong nakakasalubong na mga estudyanteng tila walang problema sa sa kanilang pag-aaral.

'Sana all. Hahahahaha'

Hindi rin maiiwasan yung mga titig mula sa mga kapwa ko estudyante dkto. Malamang bago ako rito kaya ganoon na lang sila kung makatingin. Yung halos kainin ka nila o di kaya hubaran sa paraan ng kanilang mga titig.

I was just peacefully walking in the hallway but something hard hit me.
Halos madapa ako nang biglang natamaan ako ng tila bola. Napaupo ako sa sakit ng tama sa aking ulo.

Nalaglag yung dala kong mga aklat pati na rin yung salamin ko.

Hiyang hiya ako dahil natumba ako at feeling ko lumipad din yung skirt ko. What if, what if they saw.. -_-
Nevermind, this is so embarrassing.