Because this is My First Time

CHAPTER 11

CHAPTER 11

BRYLLE'S POV

Narito kami ngayon sa puntod ni Sean.

I am standing right here sa likod ni Zei.
I can still see her teary eyes. Kitang-kita yung lungkot sa mga mata niya at hindi ko alam kung paano iyon maiibsan.

Maybe she missed him so much.
It must be really hard and painful for her. Tutal nasa harap ako ng puntod ni Sean, kakausapin ko siya. I know it's crazy but I have to do it.

SILENTLY

"Hey Sean, actually di talaga kita kilala.Don't worry I will take care of Zei. I can't promise to always make her happy but I will try not to hurt her sa abot ng makakaya ko. Just continue to guide her and help her make the right choices."

ZEI'S POV

Nasa tapat kami ng puntod ni Sean. I uttered silently in my mind.

"Sean, I missed you. Everyday I think about you. Sana nandito ka. I don't literally know the reason kung bakit kailangan mo pang mawala.
Ang daya mo nga eh. Hindi ka manlang nagpaalam. Pero hindi kita magawang kamuhian.
Don't worry I'll always be happy for you. I promise to find that someone you refer. That is your wish , isn't it? I will grant your wish Sean.
Anyway you're right. It's really nice to have FRIENDS :) . Your wish that I will migle with other people was already granted. :)
I will never ever forget you Sean. I may be loving someone someday pero hindi ka mawawala sa puso ko.
You are my only Sean. GOODBYE SEAN."

Tuloy tuloy lang sa pag agos yung luha ko. Lumingon ako kay Brylle sabay sabing let's go. Sumunod naman siya. Inalalayan niya lang ako. We both silently walked hanggang makarating kami sa kotse niya. Hindi manlang niya ako binati. Hindi ba niya alam na birthday ko??

Pero, alam niya kaya. Nagtext pa nga siya diba?? Bigla akong nalungkot. Hindi ko alam kung bakit and I hate the idea na nalulungkot ako dahil hindi ako binati ni Brylle.

Pero. Arghhhhh. Why would I?

Parents ko mukhang di rin nila naaalala na Birthday ko. Kanina sa bahay there's no sign of them remembering my birthday. Usually dahil palagi naman silang wala sa bahay nagigising akong may letter mula sa kanila at may nakahanda at nalahain sa mesa. May dekorasyon rin sa bahay. Pero ngayon wala.

Si Josh lang yata yung nakaalala :( :(

Tsss. Pero si Bylle  ano naman kung hindi niya ako i-greet?? NVM.

He is currently driving. He looks so serious.

Damn. That face again. *_*
Kahir minsan lang ayokong tumingin sa kanya hindi ko maiiwasang mapatitig ng matagal sa mukha niya. Bigla siyang lumingon at kaagad kong binawi yung tingin ko sa kanya. Tss, that's insane.

I hate looking into into his eyes. It feels like I'm drowning. Ang tahimik, malamig yung air condition sa kotse pero naiintan ako. It's awkward. I broke the silence.

"Auh, Brylle. Saan pala tayo pupunta?"
Tanong ko, this time umaasa akong makakuha matinong sagot since mukhang matino naman siya ngayon. Hehe.

"Somewhere."
Maikling sagot niya. Huh?? Haysss. Mag lugar bang SOMEWHERE ? Duhhhh. Parang gusto ko siyang batukan. Sagutin at pagsabihang sumagot nang matino pero pinili kong manahimik.

Realtalk: Masungit din si Brylle. Minsan daig niya pa yung babaeng may dalaw. Errr.

BRYLLE'S POV

SILENCE **** SILENCE***

SILENCE **** SILENCE***

SILENCE **** SILENCE***