Because this is My First Time

CHAPTER 35

JOSH'S POV

It's a party night.
Maingay yung sound. Dito sa table namin sa left side lahat ng basketball players.

Sa kabila na nasa left side ay buong cheerleading team at yung nasa harap which is nasa ibabaw ng stage ay table ng mga stakeholders ng school. Teachers, coaches and some invited guest.

Mukhang prepared ang school for this party.

Isang buffet yung nakahanda.

Halos lahat nandito na pero hindi pa naman oras ng pagsisimula. Napatingin ako sa kabilang table kung saan wala pa si Zei.

Napasulyap ako kay Shannene ngumiti ako at ngumiti rin siya.

Bakit kaya wala pa si Zei?

Oo nga pala alam ko na ang nangyari sa kanila ni Brylle.
Sinubukan kong tawagan si Brylle. Damn it pero out of coverage area yung number niya

Ano ba ang nangyari sa kanya? Kahit sa akin hindi rin niya sinabi.

Parang kapatid ko na siya yun nga lang lately mukhang hindi na kami nag-uusap at take note umalis siyang hindi ko alam at hindi kami nakapag-usap.

Well malalaki na kami. Marami na ang nagbago.

Hindi na ako nagtataka kung bakit.

ZEI'S POV

Tinignan ko yung sarili ko. Medyo namumugto yung mata ko sa kakaiyak ngunit pupunta ako sa victory party.

Simpleng black dress yung suot ko. Nagkulong lang ako kanina sa kwarto. I hope hindi makita nina Mom and Dad na umiyak ako.

Nakatingin ako sa sarili ko sa salamin. Heto na naman ang mga luhang pilit kong pinipigilan ngunit pilit ring lumalabas.

Binabawi ko na ang sinasabi kong I am accepting the fact the wala na kami.

Biglaan eh. Parang kahapon lang ang saya-saya namin tapos ngayon wala na.

Hindi ko matanggap lalo na at hindi ko alam kung bakit.

He said I will not wait but I will.

Babalik naman siya eh. Diba?

I hope babalik siya. :(

Lumabas na ako ng kwarto.

Paglabas ko nasa sala sina Mom and Dad. Nag-uusap.

Buti na lamang at nagsuot ako ng salamin. Hindi masyadong makikita ang mugtong mata ko.

"Mom, Dad, alis na po ako."

Paalam ko.

"Ingat Baby."_Mommy

"Ingat Princess." _ Daddy

Napangiti ako. Lumapit ako sa kanila at isa isa silang hinalikan sa cheeks at niyakap.

"I love you Mom, Dad."

"Oh, my so sweet daughter."_Mommy.

Ngumiti lang ako at umalis na.
Kita ang pagtataka sa mukha ni Mommy. Hays. Siguro nagtaka yun kung bakit ako naglambing. Haha.

Pagdating ko sa venue saktong marami na ang tao.
Mga ilang minuto na lamang ay magsisimula na.

Nakita ko si Josh. Ngumiti ako sa kanya at ganun rin siya sakin. I'm glad ok na kami.

Naupo ako sa table. As usual katabi ko yung twins.

"Mommy, saan po pumunta si Daddy?" Tanong ni Cyrill na naka pout.

Here we go again. I smiled bitterly.

"Oo, bakit wala siya? Sayang wala siya dito."

Pinilit kong ngumiti at pinigilang tumulo ang mga luhang
nagbabadya na namang pumatak.
Damn it. Ang sakit lang.

Yung ang hindi ko alam .

HINDI KO ALAM KUNG BAKIT.

HINDI KO RIN ALAM KUNG NASAAN SIYA.

Bago pa ako makapagsalita may nagsalita na in my place.

"May pinuntahan lang na emergency si Brylle. Excuse us twins kailangan kong makausap si Zei."

It's Josh.

T_T

Hinila niya ako. Pumunta kami sa labas ng venue.

Pagdating namin doon. Umiyak na naman ako.

Isinandal niya yung ulo ko sa dibdib niya.

"Iiyak mo lang yan Zei."

Umiyak lang ako. Ngunit hindi naiibsan ang sakit na nararamdaman ko.

Mga ilang minuto medyo tumigil na ako sa pag-iyak.

Mukhang magsisimula na rin yung kasiyahan.

"Thanks Josh. Pasok na tayo."

I said.

"Wala yun. Are you sure ? You can go home Zei. Don't worry I will make an excuse for you."

Tumango ako at ngumiti.

"I'm ok."

Sabi ko at pumasok na.

Nagsimula na nga. After the welcome ceremony is the dinner.

Nakaupo lang ako dito. I don't have an appetite to eat.

Hawak ko lang yung tinidor at nakatingin lang sa pagkain ko.

Si Shannene nakaupo sa harap namin. May pwesto na sa table namin dahil marami ang lumipat. Yung kambal naman heto. Kain ng kain.

"Can we join you?"
Tanong ni Bren.

"Sure." Masiglang sagot ni Shannene.

Cyrill giggled.

Tatlo pala sila.

Kurt, Bren, and Josh.

Si Josh naupo sa tabi ni Shannene. Sina Bren at Kurt nasa magkabilang corners.

Nagkwentuhan lang sila at nagtawanan habang ako dito tahimik lang.

Wala lang.

Gusto ko lang manahimik.

I have million questions in my mind that were left unanswered.

I want to know everything.

Shit.

I am very vulnerable.

Helpless.

Alone.

Left behind.

•••
Thank you for reading.
Please vote and follow me :)
Thanks.