Because this is My First Time

CHAPTER 46

ZEI'S POV

Bakit niya ako niyakap?

Bakit siya nandito?

"Merry Christmas Zei, I'm sorry for coming back so late," he said in a low but sweet voice.

I wastn't able to respond.

Parang hindi ako makagalaw.

"I miss you and I love you," dagdag pa niya.

Matapos niya masabi ang mga salitang iyon ay binitiwan na niya ako.

Naramdaman ko ang pagtulo ng luha ko. Nakatingin lang ako nang deretso sa kanya na ngayon ay nakangiti ngunit biglang nawala ang ngiti niya nang maramdaman niyang umiiyak ako at humihikbi.

Napayuko ako at naupo ulit sa bench.

Lumuhod siya upang makita ang mukha ko ng malapitan.

"Zei? Hey, why are you crying? I'm sorry, I'm so sorry," sabi niya.

I don't know what to do, and I don't know what to say.

Naramdaman ko na lamang ang sarili kong tumayo at naglakad palayo.

Patuloy lang sa pagpatak ang mga luha ko at patuloy ko itong pinapahiran gamit ang mga kamay ko.

Mga sampung hakbang na siguro ang nagawa ko nang biglang may yumakap sa akin mula sa likod.

His scent, it's still the same.
The warmth of his hugged, nothing has changed.

"Zei, I know you have the reason to hate me but I'm so sorry," sabi niya.

Pinahiran ko ang luha ko.
Unti-unti kong kinuha ang kamay niyang nakayakap sa akin.

"Why did you came back? You left me without any reason and you have no right to come back without any valid reason," sabi ko.

Halatang nagulat siya sa sinabi ko at pati ako ay nagulat rin.

Actually ito na ang kinakatakutan ko. Yung babalik siya tapos tatanggapin ko lang siya ulit dahil nga mahal ko siya.

Napayuko siya at may nakita akong likido na pumatak mula sa mata niya.

He's crying.

He cried.

Right now I want to hug him, to comfort him and tell him that I'm sorry.

Pero hindi ko magawa.

He can't change the fact na iniwan niya ako nang walang dahilan.

Alam niya ba kung gaano kasakit yun? Hindi niya ba naisip yun?

"I'm sorry Zei, I know you are not yet ready to accept my apology but I will wait for the time na maibabalik na ang dating tayo," sabi niya. Mahina ngunit alam kong mula sa puso.

Pagkatapos ay tumalikod na siya at naglakad na naman palayo.

Hindi ko maipaliwanag ang nararamdam ko.

Napatakbo ako habang umiiyak. Hindi ko alam kung saan ako pupunta.

Habang tumatakbo ako ay may nakanbangga ako.

"So-sorry," sabi ko at tatakbo na sana ako ulit kaya lang biglang nagsalita ang nakabangga ko at nakahawak siya sa wrist ko.

Pilit naman akong tumalikod upang hindi niya makita ang mukha ko. Ayokong makita niya akong umiiyak na naman.

"Zei? Zei? Are you ok?" Tanong ni Josh.

Tumango lang ako habang nakatalikod lang.
Tapos bigla akong humikbi.

Sh*t, narinig niya.

"Shit, you are not. Umiiyak ka na naman eh," sabi niya at hinila niya ako paharap sa kanya.

Tuluyan na nga akong naiyak.

Niyakap lang niya ako.

"Shhhh, bakit ba umiiyak ka na naman?" Tanong niya ngunit nanatili akong tahimik habang nakayakap sa kanya.

Bumitaw ako at pinahiran ko yung luha sa aking mata at pilit na ngumiti.

"O-ok lang a-ako, mauna na ako huh, hinihintay na siguro ako ni Vier," sabi ko at agad na naglakad.

Ayoko munang magsalita.

Hindi ko alam eh. Ang gulo na naman ng isip ko.

Narinig ko pang tinawag ako ni Josh pero hindi na ako lumingon.

Dumiretso na ako sa kotse, dito ko na lamang hihintayin si Vier.

JOSH'S POV

Christmas Eve.
Papunta ako sa bahay nina Zei.

Gusto ko lang ibigay ang regalo ko sa kanya.

Nagdoor-bell ako at pinagbuksan ako ng guard.

"Manong nandito po ba si Zei?" Tanong ko.

"Naku wala iho, umalis sila ni Sir Vier," sagot niya.

"Auh, kuya pakibigay nito mamaya sakanya," sabi ko at inabot ang regalo ko.

"Oh, sige po Sir," sagot niya.

"Sige, salamat po kuya," sabi ko at umalis na.

Alam kong wala na akong oras para ibigay sa kanya ang regalo, may pupuntahan pa akong isang mahalagang tao.

Mabuti naman at naalala na niyang may mga naiwan siya.

Malakas naman ang kutob ko na siya ang dahilan kung bakit umiyak si Zei.

Siya lang naman ang may kakayahang gumawa nun.

Nagmadali akong pumunta sa lugar kung saan sinabi niyang mag-uusap kami at nakita ko naman agad siya.

Lumingon siya sa akin at blangko lang ang expression sa mukha niya.

Agad akong lumapit sakanya at sinuntok siya dahilan para mapaupo siya sa sahig.

"Shit, Josh. What was that for?" Tanong niya na hinawakan ang bibig niya na dumugo nga.

"Ulol, magtatanong ka pa ba?" Sagot ko.

Halatang wala na siyang plano na lumaban pa. Kilala ko si Brylle.

Hinintay ko na lamang na magsalita siya.