We've got time // Oh Sehun [Sehun EXO]

16.

- Chcesz coś do picia? - spytałam, gdy weszliśmy do mojego mieszkania po niemal godzinnym jeżdżeniu po mieście. - Kawę, herbatę, jakieś wino?

- Jest dopiero poniedziałek, a ty już chcesz pić? - prychnął Chanyeol, gdy usiedliśmy w kuchni. - Kim jesteś i co zrobiłaś z Jiah?

- Nieśmieszne - odparłam, mimo wszystko się uśmiechając. - Stoi otwarte od jakiegoś czasu i jeszcze go nie wypiłam. Przez tę całą sytuację z Sehunem straciłam na wszystko ochotę.

- Jakoś u Jongdae bez problemu mogłaś wypić piwo.

- Chcesz to wino czy nie? - wstałam z krzesła, ignorując słowa mojego przyjaciela.

- Zależy jakie masz - wzruszył ramionami, a ja podeszłam do lodówki i wyciągnęłam z niej niemal pełną butelkę wina.

- Czerwone, półsłodkie - przeczytałam z bordowej etykiety, jednocześnie sięgając po dwa kieliszki. - Ale czekaj... ty prowadzisz - przypomniałam sobie tę jakże istotną rzecz, po czym spojrzałam na Parka, wciąż trzymając cały "zestaw" w dłoniach. Jednak ten odpowiedział jedynie machnięciem ręki i gestem pokazał mi, żebym wreszcie podała to wino.

- Najwyżej się u ciebie prześpię - mimowolnie lekko się spięłam, słysząc co powiedział Chanyeol. - Na kanapie w salonie. Sam. Nie z tobą - najwidoczniej natychmiast zrozumiał o co mi chodziło. Ostrożnie postawiłam wszystko na blacie i nalałam wina do obu lampek.

- Muszę wreszcie jakoś ogarnąć się z tym wszystkim i przestać myśleć, że jedyne o co chce zrobić Sehun to skrzywdzenie mnie - usiadłam obok Parka, podając mu jeden z kieliszków.

- Pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć - uśmiechnął się szeroko, a ja nie odpowiedziałam. To nie było potrzebne.

***

Gdy kolejny raz tego wieczoru wybuchnęliśmy niepohamowanym śmiechem z powodu jakiejś mniej lub bardziej śmiesznej rzeczy, równie nagle zadzwonił mój telefon. Niezbyt chętnie wstałam z kanapy, wzięłam urządzenie do ręki i odebrałam połączenie, bez patrzenia na to, kto dzwonił.

- Halo? - powiedziałam, starając się zachować normalny ton głosu, w czym nie pomagał mi Chanyeol, który jeszcze bardziej zaczął się wygłupiać.

- Hej, Jiah. Soyeon dała mi twój numer, mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu - Jongin?

- Nie, spokojnie, to nie oznacza, że będę ci odpisywać na wiadomości czy odbierać od ciebie jakiekolwiek połączenia - prychnęłam. - Zadzwoniłeś w jakiejś szczególnej sprawie czy tylko po to, żeby pochwalić się swoimi stalkerskimi umiejętnościami?

- Chciałbym cię lepiej poznać, w końcu dziewczyna Sehuna musi być wyjątkowa - spięłam się, słysząc te słowa, a cała rzekoma pewność siebie ze mnie uleciała niczym powietrze z przedziurawionego balona. - Może pójdziemy na jakąś kawę czy coś?

- Ostatnio sam czepiałeś się mnie o to, że niby zdradzałam Sehuna z Chanyeolem - odchrząknęłam. - Teraz nagle chcesz, żebym się z tobą spotkała? Czy to też nie będzie zdradą?

Już spokojny Park posłał mi pytający wzrok, na który zareagowałam tylko minimalnym pokrecniem głową, teoretycznie dając mu znać, że wszystko jest w porządku. Chociaż tego sama nie byłam pewna.

- Co innego kogoś przytulać, a co innego po prostu wypić kawę - usłyszałam śmiech chłopaka. - Chyba, że naprawdę chcesz ze mną pójść na randkę.

- Słuchaj, Jongin, znamy się dopiero kilka dni i to w zasadzie widzieliśmy się tylko raz. Jesteś jakimś przypadkowym facetem, którego Soyeon poznała na imprezie, więc lepiej odpuść sobie takie "poznawanie mnie", bo jeśli powiem o tym Sehunowi to... - w tym momencie się zawahałam. Dlaczego miałabym powiedzieć o tym komuś, kto tylko przez zakład był ze mną w związku? Dlaczego miałabym jakkolwiek się nim przejmować? Dlaczego w ogóle przyszedł mi na myśl?

- To co? Przecież on mnie nie pobije za rozmawianie z tobą - Jongin zaśmiał się kolejny raz. - Przemyśl to. Jutro zadzwonię i dasz mi konkretną odpowi...

Nie wytrzymałam do momentu, w którym miał skończyć zdanie. Rozłączyłam się, chociaż nawet nie powinnam odbierać tego głupiego telefonu. To wszystko brzmiało jak słaby żart, który miał na celu tylko udowodnienie, że jednak jestem w stanie zdradzić swojego chłopaka, nawet jeśli on był tylko głupią umową.

- Co on od ciebie chciał? - spytał Chanyeol, biorąc urządzenie z mojej ręki, żeby odłożyć je na ławę.

- Umówić się ze mną - odpowiedziałam, nawet nie wiedząc jaki ton powinnam przybrać. Zdziwienie? Żal? Złość? Radość? Zażenowanie?

Nic nie pasowało do tego, co czułam.

- Nie podoba mi się ten typ - burknął Park, obejmując mnie w nikomu nie znanym celu.

- Co, już zmieniłeś orientację? - w odpowiedzi usłyszałam tylko słaby śmiech. - No co? Soyeon nie byłaby zadowolona, gdyby straciła adoratora i to jeszcze przez facetów.

Kolejny brak odpowiedzi zasiał we mnie minimalne wątpliwości. Zazwyczaj Chanyeol rzuciłby jakimś równie słabym tekstem, a teraz po prostu milczał... co się działo z nami wszystkimi? Cały świat wydawał się coraz bardziej przewracać do góry nogami. Jakby nagle każda znana mi osoba stawała się obca.

Jakby wszystkie sekrety powoli wychodziły na wierzch.