Familie Saleh (Voltooid)

Deel 23

Previously on Familie Saleh:
Perspectief Fatine:
"Ieuw stop!!!" schreeuw ik. "Het is niet haram meer schat." zegt hij terwijl hij me een kus op mijn voorhoofd geeft, hij loopt terug naar de bestuurdersseat en rijd verder. Ik probeer met mijn schouder mijn mond af te vegen. Allah y 3tilo shi Mosiba.

Back to the story

Perspectief Loubna (Moeder van Fatine en Boutaina etc)
"Houbi!?" roep ik naar mijn man. Hij kijkt op en kijkt me vragend aan. "Er is iets mis!" zeg ik gestrest. Hij staat op en loopt naar me toe. "Waarom zeg je dat?" vraagt hij. "Iedereen is weg! Oussama's moeder belde, Oumaima's moeder belde, Aicha's moeder belde en zelfs Amine's moeder belde." antwoord ik.

"Hoe bedoel je "weg? En waarom belde iedereen? Zijn Boutaina en Fatine ook weg?" vraagt Mohamed. "Fatine was hier voor het laatst nog, omdat ze wou scheiden van Ali, dat gebeurde deze ochtend al. Boutaina ging naar buiten met Ayman en Hamza. En de ouders belde, omdat iedereen al een paar dagen vermist zijn! Amine en Aicha zouden deze week hun Henna feest hebben." leg ik uit.

"En Kaoutar?" vraagt hij weer. "Kaoutar is waarschijnlijk boven, maar het is heel vreemd dat iedereen één voor één verdwijnd." zeg ik bezorgt. "Bel alle ouders op en zorg dat ze allemaal hier naar toe komen." stelt Mohamed voor. Ik stem toe en bel iedereen op.

_Als iedereen is aangekomen_

"Maar Loubna! Wat moeten we nu doen?" vraagt de moeder van Oumaima gestrest. "We kunnen de politie op de hoogte stellen! Het gaat hier niet om één persoon." stel ik voor. "Wat als het met drugs te maken heeft? Dan komen onze kinderen de gevangenis in." zegt de vader van Amine. "We kunnen nu niet de gevolgen gaan bepalen, we moeten ze vinden!" zegt de moeder van Oussama.

"Fatima (moeder van Oussama)  heeft gelijk! We moeten NU iets doen voor het te laat is." zeg ik. Plots horen we de deur open gaan en zien we Hamza, Ayman, Selma en Boutaina verslagen binnen komen. "Babba Mamma, wat doen jullie hier?" vraagt Hamza aan zijn ouders. "Jullie vrienden zijn vermist, weten jullie meer?" vraagt de moeder van Aicha.

Ik zag aan Boutaina dat ze op huilen stond.
"Boutaina gaat het wel?" vraagt Mohamed bezorgt. Tranen stromen langs haar wangen.
Iedereen kijkt haar geschrokken aan.

Perspectief Boutaina:
Alle ogen zijn nu op mij gericht. Selma komt naast me staan en slaat een arm om me heen. Is dit het moment om de waarheid te vertellen? Plots zie ik ook Amine's ouders hier tussen zitten. Zouden ze me geloven als ik het over hun zoon zou hebben? Zouden ze überhaupt niet mee werken met hem. Ik kijk Hamza, Selma en Ayman vragend aan.

Ze kijken elkaar even aan en knikken. "Wij moeten jullie wat vertellen..."

Perspectief Oumaima:
"Is dit het huis van Dounia (nicht van Fatine etc etc)?" vraag ik aan Aicha en Oussama. "Hmm, volgens mij wel" zegt Oussama. We kloppen op de deur en wachten af. Als er open wordt gedaan zie ik een mooie vrouw voor ons staan met een bruine hoofddoek en een wit bloesje met een lange bruine rok. Ma Sha Allah.

"Oumaima? Aicha? Oussama?" vraagt ze verrast. "Dat zijn wij!" zeg ik blij. "Wat doen jullie hier? In Parijs? Horen jullie niet in Nederland te zijn."  vraagt ze. "We hebben je hulp nodig Dounia en heel snel ook." zegt Aicha snel. "Kom binnen".

...

"Dus nu denken ze dat jij en Aicha dood zijn en dat Oussama met iemand anders gaat trouwen?" probeert Dounia op een rij te zetten. "Ja dat klopt." zegt Oussama. "Jeetje! Sinds ik getrouwd ben, gebeuren er allemaal spannende dingen in Nederland." "Ik heb liever een saai leven dan dit hoor!" zeg ik snel.

"Wat willen jullie dat ik ga doen? Ik sta voor jullie klaar." zegt ze glimlachend. Plots hoor ik de voordeur. Een man in een pak komt naar binnen gelopen, vast de man van Dounia. "Salamailikoum habibti." groet de man Dounia. "Wailikoum salam! Dit zijn de vrienden van Fatine en Boutaina en dat is hopelijk de toekomstige man van Fatine." zegt ze blij.

"Welkom, is er iets aan de hand?" vraagt hij. Dounia kijkt hem ernstig aan.

Perspectief Fatine:
Het leek wel uren te duren, voordat we aankwamen in Parijs. Ik heb de hele reis niks tegen deze pakezel gezegd. "We zijn er." zegt Amine opgewonden. "Gefeliciteerd, wil je nu een stikker?" vraag ik hem. Hij rolt met zijn ogen en maakt me los. Tegen stribbelen heeft geen zin, anders gaat hij mijn ouders wat aan doen.

Als ik uitstap zie ik een grote vila met hekken er omheen, heel chique.. Ik zie ook een heleboel bewakers. Yoepie... "Wat vind je?" vraagt Amine met een grijns. "Ik eet nog liever een muis op dan dat ik met jou in één huis wil wonen! En denk maar niet dat ik naast je ga slapen! Dit huis is groot genoeg om nog een slaapkamer extra te hebben." antwoord ik changerijnig.

"Maak je geen zorgen, je hebt je eigen slaapkamer, totdat ik toe ben aan een kindje." zegt Amine met een grijns. "Ik moet overgeven bij de gedachtes alleen al!" zeg ik hardop. Hij kijkt me woedend aan, maar kan zich nog net beheersen. Dit gaat leuk worden dacht ik. Amine zijn leven zuur maken gaat FANTASTISCH worden. Met een blij gemengd gevoel loop ik naar binnen.

...

Het huis is zo groot dat je erin kan verdwalen. Ik ren zo snel mogelijk naar de andere kant van het huis en verstop me in één van de kamers, zodat hij zich rot moet zoeken totdat hij me vind.

Ik hoor hem na een uur boos roepen. Ik loop naar buiten en kom oog in oog te staan met hem. "1-0 voor moi." zeg ik met een knipoog. Ik loop langs hem alsof hij lucht is en probeer stiekem een telefoon te vinden. 

Salamailikoum 7abaybi
Ik hoop dat jullie dit deel leuk vonden🙈❤️ Vergeet niet te stemmen❤️🙈

Question of the week: Wat is het beste dat jullie is overkomen?

Thallah