Familie Saleh (Voltooid)

Deel 33 1/2 XXL

Dit XXL deel is opgesplitst in twee delen, het tweede deel komt gelijk een dag daarna, zodat mensen niet verward raken welk deel eerst komt❤️(en sorry alvast... 0.0) Kijk ook niet in de comments tussen door, voordat je een spoiler ziet)

Previously on Familie Saleh:
Perspectief Boutaina:
"Hoe zijn we tot dit punt gekomen!" zegt Oumaima dramatisch. "Dingen voor elkaar verzwijgen, zomaar naar een ander land vluchten, erge dinge doen, jaloezie!" leg ik hoofdschuddend uit.
"Let the game begin."

Back to the story

Perspectief Oumaima:
Ik word rustig wakker en kijk gelijk op de klok. 12 uur al? Heb ik zo lang geslapen? Ik sta op en loop richting de badkamer. Gisteren hebben we niet veel gedaan, alleen zijn we het plan doorgelopen. Rond 15:30 vertrekt Amine, we hebben tot 17:00 de tijd. In Sha Allah dat we haar kunnen vinden. Ik kleed me gelijk om. Ik doe een lange zwarte hoodie aan, die net boven mijn knieeën komt, ik doe er gelijk een lange zwarte broek onder en doe gelijk ook mijn hoofddoek om.

Ik sprint naar beneden. "Alles is geregeld." hoor ik Rayyan zeggen. "Wat is geregeld?!!!" vraag ik spontaan. "Jij ook Salamailikoum, Oumaima." zegt hij lachend. "Wailikoum salam!!! Vertel nou!" zeg ik ongeduldig. "Het bericht is verzonden naar zijn bewaking." legt Rayyan uit. "Oh my Allah! Ik hoop echt dat het werkt." zeg ik. "In Sha Allah." zegt Ayman, die net binnenkomt gelopen, hand in hand met Boutaina.

Ik kijk om me heen of ik Hamza ergens zie. "Zoek je Hamza?" Vraagt Rayyan. Ik knik en hij wijst een deur aan die leid naar de tuin. Ik bedank hem met een vriendelijk knikje en loop snel naar de tuin. Ik zie hem rustig zijn koffie drinken. "Sbah el khair, habibi." groet ik hem blij. Hij kijkt op en kijkt me glimlachend. "Sbah el noor, a zain." zegt hij met een knipoog. Ik bloos en kijk naar de lucht.

Ugh, waarom word ik altijd zo nerveus als hij me zo aankijkt en me een knipoog geeft! I can't, het lijkt alsof ik mijn maag eruit heb gehaald en in een achtbaan heb gestopt en het weer terug in mijn lichaam heb gedauwt, om het zo makkelijk mogelijk uit te leggen. "Waar denk je aan?" vraagt Hamza glimlachend. "N-niks... Nou... Ik ben gewoon... Ja....Dat dus." zeg ik met een pokerface.

Hij kijkt me grijnzend aan en staat op. Hij komt dichterbij en fluisterd in mijn oor: "Ik weet dat je nerveus van me wordt, heb nog even geduld, totdat ik je vader spreek." En met die woorden loopt hij weg...

Nope... dat nare maag gevoel is er nog.

Even later

Perspectief Boutaina:
Jeetje! Over 5 minuten vertrekken we al! Oumaima, Aicha en Hamza die Amine volgen (met een paar mannen van Rayyan), zijn net vertrokken. Kaoutar, Selma en Ayman zijn alvast met het bewakingsbusje net buiten de villawijk gaan staan. Ik knoop mijn haar nog strak in een staart en loop naar beneden.

"Oussama? Boutaina? Zijn jullie er klaar voor? Amine is nu pas een minuut geleden vertrokken, om precies te zijn." zegt Rayyan. "Ik denk dat ik er wel klaar voor ben." zeg ik. Hij kijkt nog richting Oussama, maar je voelt dat er spanning in de lucht hangt. "Ik ook!" zegt Oussama gespannen. "Broer, maak je geen zorgen, saffi? Jij gaat je vrouw redden met onze hulp en niemand op deze HELE wereld gaat jou tegenhouden! En daar zullen Boutaina en ik voor zorgen, ja?" zegt Rayyan. Oussama knikt.

"Yallah, ziedo!"

Perspectief Oussama:
Makkelijk gezegt dan gedaan... Dit is mijn laatste kans, om aan Fatine te bewijzen dat zij mijn ALLES is! Mijn toekomstige vrouwtje In Sha Allah, mijn prachtige roos, die straalt door het maanlicht... Als er iets met haar gebeurd, wallah ik ga dit mezelf niet vergeven! Ik moet haar vinden, ik moet aan haar laten zien, hoeveel ik van haar houd. Ik kan het me niet meer veroorloven, om haar niet meer in mijn armen te hebben.

Wat als ze er niet is? Wat als hij haar pijn heeft gedaan? Wat als ze getraumatiseerd is door die 7mar!? Ik wil als we getrouwd zijn, haar knuffelen, haar tedere kusjes geven, haar de liefde geven die ze verdient, haar verzorgen als ze ziek is, met haar bidden, met haar koken, met haar kinderen opvoeden, met haar naar Mekka gaan, de Islam samen beter leren, want je leert elke dag nieuwe dingen die je ervoor nog niet wist. In Sha Allah... In Sha Allah, dat ik dit allemaal met haar kan doen...

...
Ik word wakker geschud door Boutaina. "Kom je nog?" vraagt ze bezorgd. Ik knik en we lopen met Rayyan de deur uit. De camera's zijn al uitgeschakeld, dus het moet nu makkelijk zijn om binnen te komen. We sluipen voorzichtig langs de voordeur naar de tuin. We kijken door het raam, maar we zien niemand in de keuken. Rayyan maakt met een speciaal slot de achterdeur open.

"Yes!" zegt Boutaina. We lopen voorzichtig het huis binnen. "Hallo?! Is er iemand?! Fatine?!" roept Boutaina.... Geen antwoord. "Fatine?! Waar ben je?" roep ik gestrest. "Niet stressen! Het huis is imens groot!" zegt Rayyan.

Plotseling horen we iemand roepen. Met een hele zachte tedere stem. "Ey, het komt van die kamer!" roept Rayyan. We rennen richting de kamer, maar hij zit opslot. Ik probeer de deur in te trappen, maar het werkt niet. "Probeer het slot!" roept Boutaina. Rayyan, probeert hem te openen, maar het lukt niet.

"Shit shit shit." zeg ik boos. Ik probeer met mijn schouder de deur open te breken, maar ik voel alleen een intense pijn in mijn schouder. Boutaina maakt een rare beweging met haar been en trapt de deur kapot... Hoe dan?!

Als we naar binnen rennen, kan ik mijn ogen niet geloven. Boosheid, springt alle kanten op in mijn lichaam. Spontaan, sla ik de spiegel naast me kapot. Ik kijk Boutaina aan en zie haar schreeuwend naar Fatine rennen. "FATINE FATINE!!! YA ALLAH!" schreeuwt Boutaina, terwijl ze huilend neerknielt naast Fatine.

Fatine zit helemaal onder de schrammen en het bloed. Ze trilt helemaal!!! Ik kniel naast Boutaina en neem haar gezicht in mijn handen. "F-Fatine... Mijn roos. Z-zeg iets!" roep ik uit. Ik had niet door de tranen langs mijn wangen rolde. Echte mannen huilen niet zeggen ze... Ze spreken wel anders als het om hun liefde gaat...

Fatine opent rustig haar ogen. Haar hele gezicht onder het bloed. Er verschijnt een klein glimlachje op haar gezicht. Zelfs onder deze ramp, toont ze een glimlach. "Heeft Amine dit gedaan?!" vraag ik boos. Ze zegt niks en blijft me glimlachend aankijken, niet veel later rolt er een traan over haar wang. "N-niet.... weggaan." fluisterd ze. "Wallah meh ik ga weg... W-allah ik ga ga niet." zeg ik huilend, dat op smeken lijkt.

"N-niet... huilen." zegt ze met betraande ogen. Ik rust mijn hoofd in haar nek en begin met dua. Ik voel dat Fatine erger is gaan huilen. Ik laat even los en laat Boutaina haar knuffelen.

Perspectief Boutaina:
"F-fatine!" roep ik. "Ik hou van je!! Herinner je dat! Ik hou super erg van je, ja?! Nooit vergeten!! Fatine! Nooit vergeten! Je bent de beste oudere zus! Ik hou zoveel van je! Ik wil je niet kwijt." zeg ik huilend. Ik geef haar een knuffel en laat al mijn tranen er uit. "Ik... ook van jou." zegt Fatine zacht, terwijl ze snikt.

Terwijl ik haar knuffel, wordt Fatine plots opgetild. "Nee, ik wil haar nog!!!" roep ik boos uit. "Ze moet snel naar het ziekenhuis!" zegt Rayyan en loopt snel naar beneden met Fatine in zijn armen. "F-Fatine!" roep ik huilend. "Sssst, rustig aan." probeert Oussama me te kalmeren. "Ik wil Fatine!" zeg ik huilend.

"Kom, voordat het te laat is."

Wordt vervolgd...

"Morgen In Sha Allah het tweede deel." ❤️🌹

Would u rather: Nooit meer films kijken of nooit meer series kijken?

Thallah lieverds❤️🌹