Labirent Delileri ♡ |TAMAMLANDI|

HEYECANLI BEKLEYİŞ

Birden zindanın kapısı büyük bir gıcırtıyla sonuna kadar açıldı. Ve tabii ki şahısta konuşmayı bıraktı. Thomas gelmişti. Parmaklıklara yaklaşıp,

- Sana yemek getirdim. Bu heyecanlı bekleyiş içinde aç kalmanı istemeyiz değil mi? 

Dedi ve güldü. 

Kapının kilidini açtı ve yemeği verdi. Bende bu fırsattan istifade Thomas'a bir soru sordum,

- Thomas, burada benden BAŞKA biri var mı?

Ha ha ha. Bakalım yalan mı söyleyecekti? Biraz tedirgin oldu ve etrafına bakınmaya başladı.

- Neden böyle bir şey sorma gereği duydun?

Dedi. Bende sinsice,

- Hiç, merak ettim de.

Dedim. Biraz rahatlamış bir biçimde,

- Hayır. Senin aklına nerden böyle şeyler geliyor?

Dedi ve güldü. Daha sonra gitmek için kapıyı tekrar kilitledi ve,

- Hadi bakalım yarın görüşürüz!

Dedi ve gitti.

Ha ha HA! Thomas'ın küçük beyaz bir YALANINI yakalamıştım! Bu beni gülümsetti. Gerekirse -ki inşallah gerekmez- bunu aleyhinde kullanabilirim! Bunu aklımın bir köşesine yazdım! Bir anda aklıma o şahıs geldi. Bağırmaya başladım.

- Hey! Burada mısın? Konuşuyorduk hani!

Ama çıt yoktu. Şahıs her kimse konuşmamaya KARAR vermişti. Off, THOMAS! Yine bir işimi daha mahvettin! Şansımı denemek için bir daha bağırdım.

- Hey, orda mısın?

Ama olmadı. Konuşmuyordu. Sinirle oturağa oturdum. Bir anda yemeği fark ettim. Ama canım hiç yemek istemiyordu. Zaten soğumuştu. Bende oturağa kıvrılıp yarın ne olacağını düşünmeye başladım. Ya o kız gelmezse? Ya beni LABİRENT'e atarlarsa? Bunları düşünmenin sırası değildi. O kız GELECEKTİ! Bitti. Bende bunları düşünürken olduğum yerde uyuyakalmışım.

Merhaba arkadaşlar! Artık her hafta en az bir bölüm yazmaya çalışacağım. İnşallah beğenmişsinizdir. Özellikle sizden bir daha ÖZÜR DİLEMEK İSTİYORUM. Dediğim gibi pek bir vaktim olmadı. Bana destek olan herkese teşekkür ediyorum. Hoşçakalın!!!!