Disability // S.M.

Rozdział 29

    Minął tydzień. Wcześniejsza kłótnia jeszcze bardziej pogorszyła sytuację. Zaczęliśmy się mijać, prawie wcale nie rozmawiać.  To wszystko było nie do zniesienia. Na domiar złego, Lana obiecała, że mnie odwiedzi.
- Słuchaj, Lana dzisiaj przyjeżdża  i nie chciałabym się przed nią tłumaczyć, więc prosiłabym cię o normalne zachowanie.
- A czy ja się zachowuje nienormalnie?!
- Doskonale wiesz co mam na myśli.
- Skoro tak, to tak się złożyło, że Cam tez dziś przyjeżdża, więc proszę cię o to samo.
- Dobrze, a więc zachowujmy się jak najnormalniej.
     Tak naprawdę, to ja nawet nie wiedziałam dlaczego, tak do końca, byliśmy pokłóceni, ale jakoś nie bardzo miałam ochotę się nad tym rozwodzić.
      Lana z Camem przybyli do nas dopiero na obiad. Przygotowałam kotlety z piersi z kurczaka, do tego białe wino. Wydawało nam się, że wszystko wygląda całkiem normalnie, ale podczas spaceru z Laną wyszło, że nie do końca...
- Melissa, co tam się u was dzieje?
- Czyli jesteśmy słabymi aktorami? - zapytałam
- No, niezbyt dobrymi.
- No dobra, nie będę ukrywać, że wszystko jest okey. Bo nie jest. I to w zasadzie przez ciebie.
- Mnie?
- No a kto mi kazał powiedzieć, że go kocham.
- Ale bynajmniej wiesz na czym stoisz.
- No właśnie, w tym problem, że nie wiem. Ja ci tego nie mówiłam, ale... jakoś tak tydzień temu...
- No co?
- No, on mnie pocałował, ale nie tak jak ja go wcześniej,  tylko... tak naprawdę, i to dwa razy i zapytałam go dlaczego to zrobił...
- I co powiedział?
- Ze sprawdza czy naprawdę mnie kocha.
     Zauważyłam zdziwienie na jej twarzy.
- I co ty na to?
- Nic, o nic więcej nie pytałam.
- Yhm.
- Tylko na tyle cię stać?
- No a co ja mam ci powiedzieć?
- No, może jak mam to rozumieć?!
- A co ja jasnowidz jestem? Ja mu nie czytam w myślach. Sama go o to zapytaj.
- Dobra, a niech znaczyło co chciało, pewnie nic, jak większość, co Shawn mówi i robi.
- Wracamy?  - zapytała Lana
- Tak.
      Myślałam, że Lana jako moja przyjaciółka jakoś mi doradzi, ale widać musiałam poradzić sobie z tym sama.
     Po powrocie do domu zastałyśmy Cama, ale samego. Owszem nie było nas trochę ponad godzinę, ale co to miało znaczyć?
- Cam? Gdzie jest Shawn?  - spytałam, jeszcze spokojnie.
- Pojechał na Hide Road.
- Słucham?! Puściłeś go tam samego?
- On mówi, że go za bardzo ograniczasz.
- Ja go ograniczam, super.
- Ale jeśli chcesz to mogę cię tam zawieść.
   Usiadłam na kanapie i zaczęłam się zastanawiać czy jechać do niego. W końcu uważał, że za bardzo go ograniczam. Z rozmyślań wyrwała mnie Lana, która chamsko oblała mnie szklanką wody.
- Co ty, kurwa,  robisz? - zapytałam wściekła
- Chcę, żebyś zaczęła trzeźwo myśleć.
- Przez ciebie muszę się przebrać.
- Czyli mamy decyzję - zwróciła się do Cama - No tylko ubierz tą sukienkę beżowa - zawołała
- Chyba śnisz...
- Słuchaj, jak chodzisz w tych tshirtach i spodniach ciągle, to ja się nie dziwię, że Shawna nie pociągasz.
      Ona to potrafiła być wredna. Naprawdę. Ale ostatecznie miała rację, lubiłam się ubierać luźno i wygodnie, rzadko kiedy ubierałam sukienki, więc po małym proteście zgodziłam się ją ubrać.
- Ty ją zawieź ja popilnuje domu i  poczekam na was.
- Jasne - odpowiedział Cam.
      Na miejsce dotarliśmy w jakieś dwadzieścia minut.  Nie powiem, martwiłam się o niego,  ale gdy zobaczyłam go przed jednym z budynków, ulżyło mi.
- Shawn, co ty wyprawiasz? Martwiłam się o ciebie.
- Wow, jak pięknie wyglądasz.
     Zarumieniłam się. Może dobrze, że zgodziłam się na taką sukienkę.
- Nie zmieniaj tematu.
- Nie zmieniam, Cam możesz nas zostawić? - zwrócił się do Cama, na co chłopak zgodził się.  - Przejdziemy się kawałek - zapytał mnie
- Jasne. 
       Szliśmy chwilę w milczeniu, aż doszliśmy do pewnej restauracji.
- Melissa... chciałem cię za wszystko przeprosić i zapraszam cię dzisiaj na kolację. Wejdźmy do środka.
      Weszliśmy a ja zaniemówiłam z wrażenia. Znajdowalismy się w części oddzielonej ścianą od głównego pomieszczenia. Wszędzie paliły się nastrojowe świeczki, a w wazonach stały czerwone róże.
- O boże,  Shawn. Nie musiałeś tego wszystkiego robić, wystarczyło po prostu wyjaśnić sobie kilka spraw.
- Ale przecież możemy je wyjaśnić tutaj, prawda?
- No, teoretycznie, tak.
       Usiedliśmy do stolika.  Kelner nalał nam wina i przyniósł przystawki.
- Bo właściwie...- zaczął Shawn - nie bez powodu cię tu zaprosiłem.
      Jego ręce zaczęły drżeć, a moje serce zaczęło bić szybciej.
- Powiedziałaś ostatnio, że powinienem się określić. I masz rację, czas, żeby to zrobić.
      Nastąpiła chwila ciszy.
- No, więc - ponagliłam go
- Odpowiedź może być tylko jedna. Tak.
- Ale, co tak?
- Melissa, tak, kocham cię.
    Chciałam coś powiedzieć, ale nie dał mi tego zrobić.
- Poczekaj, spytałaś mnie kiedyś o to czy się załamałem, gdy wyjechałaś...zaprzeczyłem, ale to nie była prawda.  Owszem,  byłem z Dianą, ale... ja jej nie kochałem. To była tylko przykrywka. Chciałem spróbować pokochać kogoś innego, by nie niszczyć naszej przyjaźni. A kiedy ty wyznałaś, że mnie kochasz... chciałem spróbować, ale zrezygnowałem ze względu na wózek.
       W czasie kiedy to wszystko mówił, łzy napłynęły mi do oczu. Wypowiadane przez niego słowa,  trafiały wprost do mojego serca. 
- Melissa, nie płacz...
- Spokojnie, to tylko łzy szczęścia - wymamrotałam, a on złapał mnie za rękę.
- Czy mogę do ciebie mówić kochanie?
- Przecież, tak do mnie mówisz.
- A czy mogę ci mówić, moje kochanie?
- Możesz, jeśli sprawie ci tym zaszczyt.
- A więc, moje kochanie, czy zechcesz zostać moją dziewczyną?
      W tym momencie wstałam, podeszłam do niego i pocałowałam go.
- To miało oznaczać tak?
- Chyba nie miałeś wątpliwości.

################################
Wow! Co tu się porobiło? Chyba wielu z was jest szczęśliwych, po przeczytaniu tego rozdziału? Do następnego! 😃