PANİK ATAK

PA-23

PANİK ATAK (23.BÖLÜM)

 Duştan akan soğuk suyu kapatıp diğer odalara koştum.

"Anıl neredesin?"

 Cevap yoktu. Dış kapıyı açtım ve merdivenlerin korkuluklarına tutunup kafamı aşağı sarkıttım. Bir kaç tane ayak görünüyordu, birini tutuyorlardı. Bu Anıl... Onu sürükleyerek asansörden çıkarmışlardı ve giriş kapısına doğru götürüyorlardı. Korkuluklara tutunup üçer beşer inmeye başladım merdivenleri. Hızlı olmalıydım, hızlan Almira!

 5 basamağı birden atlayınca sağ bacağımın üzerine düştüm, ağzıma gelen acı dolu çığlığı yuttum ve ayağa kalkarak merdivenleri inmeye devam ettim. Kendimi apartmanın dışına attığım da Anıl'ı bir arabanın arkasına yatırmaya çalıştıklarını gördüm. Anıl hareketsizdi, ölü gibi... 

 O ihtimali kafamdan atarak Anıl'ı omuzlarından tutan adamın sırtına atlayıp kulağını ısırdım, ağzıma kan tadı gelene kadar. Bir kısmını kopardığımdan emindim. Adam acıyla bağırarak beni üzerinden attı. Hızla yerden kalkıp Anıl'ın omuzlarına tutundum ve onu arabadan indirdim. Yere çakılan bedeninin fazla acımadığını umarak, onu sürükleyerek arabadan uzaklaştırmaya başladım. Ön koltukta oturan diğer tanımadığım adam koşarak yanıma geldi ve yumruğunu gözümün üzerine indirdi. Herşey bir anda kararmıştı, ve başım zonkluyordu. Ona aldırmadan Anılın ağır bedenini çimenlerin üzerinde biraz daha sürükledim. Ardından bir yumruk ta çeneme indi. Ağzımın içine yayılan kan, öğürmeme neden oldu. Ağzıma gelen kusmuğu yuttum.

 "Çekil seninle işimiz yok!"

dedi adam beni ensemden tutup, Anıldan uzaklaştırmaya çalışırken. Yeni yeni gelen bulanık görüşümle ona bakındım. Fazla uzun değildi ve yapılı da sayılmazdı. Onu haklayabilirdim!

 Omzumu gerip ilk yumruğumu o adamın suratına indirdim. Iskalayıp boynuna vurmuştum, ama durmasını sağlamış olmamda mucizeydi. Hemen Anılın omuzlarına yapışıp onu apartmana doğru sürüklemeye başladım. Ardından karnıma bir tekme yedim, bir diğeri saçlarımı yumruğuna dolayıp beni geriye doğru fırlattı. Pes etmeyerek tekrar ayağa kalkıp Anılın üzerine kapandım.

"Onu almanıza izin vermem! "

diye tısladım. Ardından aklıma gelen ilk şeyi yaptım.

"İmdat! Yardım edin, adam kaçırıyorlar... Polisi arayın!"

diye avazım çıktığı kadar bağırdım. Apartmanda ışıklar yanmaya başladı ve kısa süre içinde insanlar balkonlara üşüştü. Neyse ki meraklı bir toplumumuz var...

 Bir tanesinin tekmesini suratımda hissettim. Son anda arkamı dönünce  tekme suratıma değil, enseme indi. Acıyla bağırdım, adamlar Anılı bırakıp arabaya atladılar ve gözden kayboldular.

***

 Çocukluğumdan beri tanıdığım Mustafa abiyi gördüm, telefonun ışığını yüzüme tutarken hayret içinde sordu:

"Almira sen misin canım? Ne oldu burada, o bağıran sen miydin?"

 Ayağa kalktım ve Anılın omuzlarını kavradım:

"Yardım et Mustafa abi onu hastaneye götürmemiz gerek."

Mustafa abi dediğimi yapıp Anılın ayaklarını tuttu ve onu kamyonete kadar taşımama yardım etti.

"Şimdi polisler gelir, onları çağırdık... Bekle istersen."

dedi Mustafa abi. Anılın ceketinin cebinden anahtarları alıp sürücü koltuguna geçtim: