The Agreement

Κεφάλαιο 12

Τρίκαλα,Ελλάδα.

"Έλα ρε Θάλεια,κάτσε λίγο καλύτερα" της λέω σε μία ακόμη αποτυχημένη προσπάθεια να κλείσω την βαλίτσα μου.

Τι;Πήρα μόνο τα απαραίτητα.

"Ρε Αμέλεια,δεν φταίω εγώ που και αυτήν την γέμισες μέχρι πάνω!"γκρινιάζει.

"Ωωω,κάτσε λίγο πιο μέσα να ξαναδοκιμάσω" της λέω δείχνοντας το που θέλω να κάτσει.

"Τελευταία φορά!"μου λέει νευριασμένα.

Και επιτέλους η βαλίτσα έκλεισε.

"Αλλά εσύ με τον Αλέξανδρο;Ο Αντώνης ακόμα προσπαθεί να το χωνέψει"χαχανίζει

"Το καλό που του θέλω να το χωνέψει!"

"Μα καλά τι είχε συμβεί με εσάς τότε;"

"Νομίζω ήρθε η ώρα να σου πω"

Flashback

Είμαι στην καφετέρια της σχολής και για ακόμα μία φορά περιμένω υπομονετικά στην  σειρά όταν ένας μαλάκας αρχίζει να με σπρώχνει.

"Τι σπρώχνεις ρε;"

"Ω έλα τώρα ρε κοπελιά βιάζομαι"

"Να κάτσεις να περιμένεις στην σειρά σου"

"Καριόλα"μουρμουράει.

Προχωράω μπροστά και παραγγέλνω τον καφέ μου,λίγα μέτρα πιο δίπλα είναι εκείνος με το τσουλάκι της σχολής.Τώρα θα δει που με είπε καριόλα.

"..και ένα κρύο ποτήρι νερό παρακαλώ"

Αφού πάρω την παραγγελία πάω μπροστά του και τον φωναζω.

"Τι θες μικρό;"λέει ειρωνικά.

"Τίποτα μωρέ απλά κάνει ζέστη και ήρθα να σε δροσίσω"

"Δηλαδ-" δεν ολοκληρώνει την πρόταση του και του ριχνω το νερό στο κεφάλι.

Όχι να με πει εμένα καριόλα.

End of flashback.

"Και 2 μήνες μετά γίνατε ζευγάρι,ξέρεις δεν με συμπαθεί γιατί του παραπάω κόντρα"λέω γελώντας.

"Πωπω,ακόμα θυμάμαι τους τσακωμούς σας όταν βγαίναμε 3άδα για να με καλύψεις"

"Κάποτε,θα φύγει η ξινίλα από την μάπα του και θα με συμπαθήσει.Στο κάτω κάτω κουμπάρα σας θεωρούμε!" λέω βάζοντας τα προϊόντα μακιγιάζ και περιποίησης στο μεγάλο ασημί βαλιτσάκι.

"Σωστά,αφού παντρεύεσαι τον Αλέξανδρο.Να σε ρωτήσω ρε Αμέλεια,πως σας ήρθε αυτό;"

"Ε να μωρέ,κεραυνοβόλος.Τον είχα γνωρίσει σε ένα μπαρ πριν τον γάμο σας και τον ερωτεύτ-"

"Αμέλεια κορίτσι μου,ήρθε ο Αλέξανδρος!" γκαρίζει η μάνα μου από την κουζίνα λογικά.

Μιλάμε για την Αλκμήνη Ιωάννου που αλλού θα ήταν;

"Μικρέ μπαμπουίνε μου,έλα να σε χαιρετήσω"λέει και με αγκαλιάζει.

"Αχ ρε Θάλεια,θα μου λείψεις τόσο πολύ.Ακόμα και ο Αντώνης θα μου λείψει"

"Έλα ρε μικρό μου,μην κλαις αφού δεν βλεπόμαστε.Θα έρθω σύντομα στην κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα να σε δω"

Ακούω δύο χτύπους στην πόρτα και μετά το σιγανό περάστε που είπα ο Αλέξανδρος μπαίνει μέσα.Είναι τόσο όμορφος θεέ μου.Φοράει ένα μαύρο κολλητό τζιν και ένα κόκκινο με μαύρο καρό πουκάμισο από πάνω.Δεν τον έχω ξαναδεί με τέτοιο ντύσιμο και ομγ τα γυμνασμένα χέρια του είναι τόσο εμφανή που ομαφακινγκγκοντ θα τον βιάσω μαζέψτε με.

"Μέλι;Έκλαιγες;"λέει και βάζει τα χέρια του στα μάγουλα μου.

"Εγώ να σας αφήσω μόνους σας καλύτερα,θα με ψάχνει και ο Αντώνης."λέει αμήχανα και φεύγει.

"Μικρή γιατί έκλαιγες;"

Ησυχία επικρατεί αφού κάνω πως δεν τον άκουσα και αποτραβιέμαι μακριά του.

"Μέλι μην με διαολίζεις.Γιατί έκλαιγες;"λέει και πιάνει βίαια τον καρπό μου.

"Α-άσε με Αλέξ-Αλέξανδρε" κάνω προσπάθεια να απεγκλωβίσω αλλά μάταια. 

"Αν δεν μου πεις για πιο πούστη λόγο έκλαιγες δεν σε αφήνω"

Και τότε ξαφνικά με πιάνουν τα κλάματα,δεν έχω συνηθίσει να μου συμπεριφέρονται έτσι.

"Πάμε στο αυτοκίνητο,θα έρθουν τα παιδιά να πάρουν τις βαλίτσες μετά."λέει ήρεμα και γλυκά αυτή την φορά

Και έτσι καταλαβαίνουμε κάτω που αποχαιρετώ την μαμά μου και το ίδιο κάνει και ο Άλεξ και αυτή του ψιθυρίζει κάτι στο αυτί και μας συνοδεύει χαρούμενη μέχρι την πόρτα.

"Τι σου είπε η μάνα μου;"

"Μυστικό μικρή"λέει και βάζει μπροστά το αυτοκίνητο.

Τι μέρα και αυτή... 

-------------------------------------------------------------------------

Καιι κατ.

Παίδες πάχυνα,ειλικρινά πήρα ένα κιλό.

Επίσης το κρας είναι Αθήνα και πρέπει να βρω τρόπο να τον συναντήσω "τυχαία" ρίξτε καμιά ιδέα έτσι μπας και με δει λίγο ο θεός.

Αχ τι περνάμε και μεις οι λεύθερες.

Αυτά από εμένα

Με αγάπη,Μαέβα<3