Bilinmeyen numara: Sevmek mi sevilmek mi?
Alya: Sevmek
Alya: Çünkü sevmek benim elimde
Bilinmeyen numara: Peki sevdiğin kişinin seni sevmesi elinde olsaydı kim seni sevsin isterdin?
Annem...
Alya: Tuzak sorular :)
Alya: Pas
Alya: Senin elinde olsayd...
Annemin yastığını düzeltince belini yatağın başlığına yaslamış oldu. Gözünü benden hiç ayırmıyor, hep beni izliyordu. Beni gördüğü ilk günden beri bu böyleydi.
Annemin minnet dolu gözlerine baktım. O kadar güzel ve naif bakıyordu ki gülümsedim.
O gün annemin buluşmaya gelmemesinin nedeni gelirken arabada bayılmasıymış. Şoför de hemen hastaneye getirmiş. Annemin kocası şehir dışında olunca babamı aramış annem. Babam beni arayıp durumu anlatırken ağlamıştı. Hastaneye nasıl gittim bilmiyorum. Vardığımda annem uyuyordu. Uzun zamandan beri ilk kez onu hastane yatağında görmek beni üzmüştü.
Anneme bir sürü tahlil yaptılar. İki gün boyunca annemin neyi olduğunau araştırdılar. En sonunda meme kanseri olduğu ortaya çıktı. Ama ilk aşamadaymış kanser ve iyileşme oranı diğerlerine göre daha yüksekmiş. Hemen kanserli hücre cerrahi yöntemle alınmış, radyoterapiye başlanmıştı. Annem bu tedavi yüzünden oldukça halsizdi.
Kapı açılıp yabancı bir adam elinde papatyalarla içeri girdi. "Alya Sertkaya?"
"Benim."
Yanıma gelip papatya demetini bana uzattı. "Bunlar sizin için."
"Kim göndermiş?"
"Bilmiyorum. Dışarıda biri elime tutuşturdu bunları ve size vermemi istedi."
"Nasıl biriydi?" diye sordum merakla. Bilinmeyen olabilirdi.
"Erkekti."
Gerçekten çok açıklayıcıydı.
"Onu sormuyorum. Görünüşü nasıldı?"
"Bunu soracağınızı bana söylemişti." dedi gülerek.
Cevabı beklediğimi gözlerimle belli edince "Buna cevap vermemeliymişim." diye konuştu.
Hayal kırıklığıyla "Tamam, teşekkürler." dedim.
Getiren çocuk odadan çıkınca annem, "Gizli bir hayranın mı var?" diye sordu muzipçe.
"Hayır, yani öyle bir şey yok. Bilmiyorum ya."
Çiçeğin üzerinde kart gibi bir şey var mı diye aradım. Yoktu. Gazete kağıdına sarılmış bir papatya demetiydi sadece. Bir yerden koparılmışlardı herhalde.
Hemşire ile hasta bakıcı içeriye girip her gün aynı saatte olduğu gibi annemi radyoterapiye götürdüler. Ben de dışarı çıktım elimde papatyalarla. Aralık ayındaydık, havalar iyice soğumuştu.
"Alya?"
Arkamdan bana seslenen kişiye başımı dönderdim.
"Ne işin var burada?" Sude yanıma gelip banka oturdu.
"Annem için buradayım. Sen?"
"Çok fena soğuk kapmışım. Serum taktılar. Annen de mi soğuk kaptı?"
Keşke.
"Öyle gibi bir şey. E daha iyi misin?"
"İyiyim iyiyim. Ama işte şu grip var ya beni mahvediyor."
"Geçmiş olsun."
"Teşekkürler sana da. Aa bu papatyalar da ne?"
"Bir arkadaşım göndermiş."
Bir süre sessizce oturduk bankta. Sonra Sude ayaklandı. "İlaçlarımı almam gerekiyor, sonra görüşürüz."
"Görüşürüz."
Sude gidince ben de hastanenin içine girdim. Boş bulduğum herhangi bir koltuğa oturup amaçsızca insanları izledim. Hepsinin suratındaki mutsuzluğa şahit olmuştum.
"Alya abla buradaymış." diyerek Ece ile babası yanıma geldi. Boynuma atladı hemen. Ben de ona sarılırken Ece'nin babası "Seray odasında mı?" diye sordu.
Yüzüne hiç bakmayarak "Radyoterapiye gitti." dedim.
Ece geri çekildi ve yanıma oturdu. Babası ise sigara paketini çıkarıp dışarı çıktı.
