Shit happens | BXB | Voltooid

5

''Vind je het naar als ik zo dicht bij je zit?'' Vraagt Oliver als hij plots merkt dat hij volledig tegen mij aangeleund zit. De afgelopen twee weken zijn ik en Oliver ontzettend goed bevriend geraakt. We gaan veel met elkaar om en ik vind het onwijs fijn om bij hem te zijn. Het voelt fijn en vertrouwd. Ik kan alles met Oliver bespreken en hij met mij. We zitten in zijn tuin op de lounge en kijken de sterren. Ik wist nooit wat daar zo fijn aan was totdat het een soort ding is geworden van Oliver en mij als we laat in de avond nog samen zijn.

''Nee, je weet dat ik daar niks tegen heb. En anders zeg ik dat wel.'' Merk ik op en lachend sla ik een arm om hem heen om te bewijzen dat ik het niet erg vind. ''Weet ik, just for sure.'' Zegt hij met een glimlach en opnieuw kijkt hij naar de donkere hemel. Extra donker omdat het bewolkt is en er bijna geen sterren te zien zijn. We hebben geen sterren nodig om ons fijn te voelen. Ik heb me in tijden niet zo gelukkig gevoeld als de laatste twee weken. Het klinkt gek misschien. Ook als ik niet met Oliver ben wordt ik super chagrijnig en ik raak er van in de war. Ik heb dit helemaal niet met Riley. Ik hoor wat ik met Oliver heb, met Riley te hebben, maar het is er niet. Er zijn zo veel vragen in mijn hoofd over de situatie. Wat is Riley voor mij? Hou ik nog wel van haar? Waarom voel ik me zo veel beter bij Oliver dan bij Riley. Ik snap er werkelijk niks van.

''Ik moet naar huis denk ik.'' Zeg ik na nog een ruim uur naar de bewolkte lucht te kijken en te praten over koetjes en kalfjes. ''Je hebt gelijk.'' Zegt Oliver en ik merk dat hij er moeite mee heeft om zich van mij los te maken en op te staan. ''Ben je moe?'' Vraag ik en hij knikt slaperig. ''Ik sliep bijna.'' Lacht Oliver en ik lach zacht. ''Ga snel slapen. We zien elkaar morgen weer.'' Zeg ik en hij knikt. ''Tot morgen, Jackie.'' Zegt Oliver die me in een knuffel trekt. Tevreden sla ik mijn armen om hem heen. Onze knuffels lijken altijd lang, maar voor mij zijn ze veel te kort. Het voelt fijn om Oliver zo dicht bij me te hebben. En opnieuw snap ik niet waarom. 

Zodra ik eindelijk ik bed lig stuur ik Oliver nog een berichtje dat ik veilig thuis ben en wens hem een fijne nacht. Ik weet dat hij dat fijn vind en nu al slaapt, maar op zijn minst zal hij morgen ochtend wakker worden met een glimlach wetende dat ik veilig ben. Ik weet dat dat zo is. Alhoewel ik er minder blij mee ben dat Oliver lekker slaapt en mijn hersenen vannacht overuren zullen gaan maken. 

Het is tegen 6 uur in de ochtend aan en ik heb geen oog dicht gedaan. Ik heb gehuild en nagedacht vannacht. Mijn gedachtes zijn een nog grotere puinhoop en ik voel me nog slechter dan ik al deed. Ik hou niet meer van Riley, niet op de manier van een relatie. Ik hou van haar vriendschappelijk. 

Mijn gevoelens zijn voor Oliver. 

En ik snap er niks van. Hoe kan ik nou verliefd worden op een jongen terwijl ik met een meisje heb. Dat kan niet zomaar. Oliver denkt dat we vrienden zijn. Hij weet dat ik met Riley heb. Hij zal me haten als ik hem verteld wat ik vannacht allemaal ontdekt heb. Ik kan Riley en Oliver niet zien vandaag. Ik zal breken. Ik zal... Ik weet het niet. Mama komt mijn kamer in en ik kijk automatisch op. ''Lieverd, je bent al wakker. Huil je nou?'' Vraagt mama bezorgd en ze komt op mijn bed zitten. ''Ik voel me niet goed.'' Zeg ik zacht en ik probeer mijn tranen tegen te houden. Pure paniek voel ik gewoon. Ik ben er letterlijk ziek van. Godsamme hoe moet ik dit nou weer doen. 

''Je voelt warm aan, schatje. Blijf lekker thuis vandaag. Ik maak een kopje thee voor je. Dat vind je lekker als je ziek bent tocht?'' Mama kijkt me medelijdend aan en haalt haar hand door mijn haar en ik knik maar. ''Ik ben zo terug.'' Ze geeft me een kus op mijn hoofd en loopt mijn kamer uit. Op dat moment laat ik mijn tranen vallen. Hoe moet dat nou...

Iedereen weet dat ik met Riley ben. Iedereen. Het komt door papa. Alle meisjes rennen achter me aan, relatie of niet. Want ik ben dé zoon van Louis Tomlinson. Het rolmodel voor tienerjongens van mijn leeftijd en sinds vannacht fucking verliefd op een jongen. Wat zal de wereld daar wel niet van denken? Riley is de dochter van Niall dus die is dingen gewend. Oliver niet. Wat zeg ik nou. Oliver en ik zullen niet bij elkaar zijn. Oliver en ik zijn goed bevriend, maar hij en Richard zijn ook heel close en hun zijn allebei gay. Oliver zal verliefd op hem worden, want ik ben hetero. Als ik bij Oliver ben heb ik het gevoel dat ik hem moet winnen en voelt hij als de populaire jongen. Terwijl het andersom is. Ik ben de populaire jongen. Godver. 

''Hey maatje. Ben je oké?'' Snel veeg ik mijn tranen weg en kijk op naar papa met een grote kop thee. ''Ja, niet helemaal lekker. Ook niet goed geslapen, vrijwel niet.'' Merk ik op. Mijn stem klinkt schor van het inhouden van mijn gehuil van net. ''Anders neem je lekker een warme douche. Drink je thee en probeer wat te slapen.'' Zegt papa en ik knik. ''Ja, ga ik doen. Dankjewel, pap.'' Zeg ik en papa glimlacht. ''Als er iets is gewoon naar mama of mij komen. We zijn beide vrij vandaag.'' Zegt hij en opnieuw knik ik. 

Ik moet Riley zo snel mogelijk spreken. Ik kan er maar beter vanaf zijn. Tegen Oliver houd ik het nog even stil uiteraard. Wat als hij niks voor mij voelt, dan ga ik me niet voor schut zetten. Als ik mijn slaapkamer weer in kom zie ik mijn mobiel oplichten. Ik pak hem en zie twee gemiste oproepen van Riley, 3 berichtjes van Riley en 6 van Oliver. Ik glimlach en open Oliver zijn berichtjes. 

Goeiemorgen Jackster. Fijn dat je veilig thuis bent gekomen. Ben je niet op school? Hallo? Oh je bent ziek Ben je oké? Je leek gister prima. Voelde je je toen al niet lekker? beterschap!

Ik rol kort maar lachend mijn ogen. Altijd bezorgd. 

Ja gister was ik prima. Gewoon niet geslapen vannacht. Weet niet wat er is. Succes op school.

Ik kijk naar Riley en antwoord haar berichtjes ook en kleed me dan snel om en ga weer terug in bed liggen. Voordat ik mijn thee kan pakken hoor ik mijn mobiel al weer. Opnieuw is het Oliver. Hij is altijd zo snel. Soms doe ik er echt super lang over om te antwoorden, of ik antwoord helemaal niet. Zelfs bij Oliver heb ik dat. Soms doe ik wel mijn best hoor.

Voordat ik Oliver beantwoord had was ik al in slaap gevallen. Tegen etenstijd aan werd ik pas weer wakker. Ik schrik wakker als iemand aan me zit en papa kijkt me lachend aan. ''Sorry man. Ik wilde je niet laten schrikken. Eet je mee?'' Vraagt hij en ik knik. ''Ja, ik heb wel honger ja.'' Merk ik op en papa knikt. ''Tot zo dan.'' Zegt hij en ik knik langzaam. Snel stuur ik Oliver nog een berichtje en loop dan naar beneden.