Shit happens | BXB | Voltooid

16

Ik word wakker van een zwaar gewicht boven me en niet veel later een ander zwaar gewicht en ik slaak een protesterende kreun met een moeilijk gezicht. Als ik me probeer om te draaien lukt het me niet en open ik één oog. 

''Boe!'' Ik kijk recht in mama haar ogen en ik frons. 

''Hoi?'' Vraag ik verbaasd en ze omhelst me stevig. 

''We hebben je zo gemist moppie. We zijn eerder gaan vliegen!" Zegt ze enthousiast terwijl ik slaperig en verward mijn armen om mijn ouders heen sla. 

''Jullie zijn wel zwaar en zijn me lichtelijk aan het dood maken.'' Mompel ik en papa schiet in de lach en rolt naast me. 

Pas nu besef ik me dat ik voor het eerst alleen heb geslapen thuis. Ik wist dat papa en mama vandaag thuis zouden komen en heeft Oliver gister zijn spullen gepakt. We hebben gister avond geFaceTimed om mij af te leiden. 

Ik was continu super nerveus, maar ik gok dat ik uiteindelijk in slaap ben gevallen. Ik miste Oliver zijn warmte gister al. Na drie weken samen slapen ineens alleen. 

''Nog een beetje wakker worden, vriend?'' Papa woelt door mijn haar terwijl ik met gesloten ogen knik. 

''Ja, hoe was Amerika?'' Vraag ik en ik kan bijna hun glimlachen zien in mijn gedachten. ''Volgende keer ga je mee hoor! Het was zo leuk! We hebben echt genoten! Hoe was het hier? Hield je het een beetje vol? Het huis is nog best opgeruimd en de koelkast is lekker gevuld.'' Zegt mama enthousiast en ik knik. 

''Ja, was wel oké. Ik laat tenminste wél een gevulde koelkast achter. Kan ik niet van jullie zeggen.'' Grijns ik en ik open mijn ogen en zie papa en mama elkaar schuldig aankijken. 

''Ik hoorde van opa en oma dat je veel bent langs geweest?'' Vraagt papa en ik knik en ga bij mijn ouders aan de keukentafel zitten. ''Ja, klopt. De eerste week niet. Toen ik kwam merkte ik dat ze dat wel fijn vonden. Ik ben die nacht blijven slapen en ben regelmatig langs geweest. Ik ben twee of drie keer blijven slapen.'' Vertel ik en ze glimlachen. 

''We zullen ze zo maar ophalen. Mijn andere twee schatjes.'' Zegt mama met een brede glimlach. 

''Hoe is je enkel eigenlijk?'' Vraagt mama en ik kijk op van de tv. ''Ja, gaat wel goed. Niet echt meer last van gehad. Ik doe nog wel voorzichtig af en toe. Sander let gelukkig ook goed op, we weten allemaal dat ik soms wat koppig ben.'' Zeg ik en mama knikt. ''Mooi zo, kom je zo mee de meiden ophalen?'' Vraagt mama en ik knik. 

''We hoeven niks vandaag, toch?'' Vraagt papa als we op de bank zitten en ik kijk op. 

''Mij aandacht geven.'' Merk ik op als ik zie dat de tweeling slaapt. 

''Aww. Wij hebben jou ook gemist.'' Zegt mama en ze trekt me tegen zich aan. ''Wat heb jij eigenlijk allemaal gedaan?'' Vraagt papa en ik denk na. 

''School, voetbal en veel met vrienden.'' Merk ik op en ik wil ze zo graag vertellen over mijn momenten met Oliver. En dat ik zo fijn heb geslapen met hem bij mijn zijde zodat ik niet alleen was. 

Maar ik ben nog steeds te veel in de war en nog niet genoeg gewend om het nieuws te brengen. Ik weet ook niet eens hoe. 

''Heb je morgen ook weer voetbal?'' ''Ja, om 12 uur.'' Antwoord ik en papa knikt. ''Ik kom wel kijken. Gaat het goed met je nieuwe team?'' Vraagt hij en ik knik. 

''Ja, ben blij dat ik weg ben. Ongelooflijk dat Tyler die streek uithaalde toen de teams tegen elkaar gingen. We hebben nog maar één wedstrijd verloren tot nu toe. Waar ik dan aan heb meegespeeld dan.'' Vertel ik enthousiast. 

Ik open de deur en ik zie Riley. ''Hey, kom er in.'' Glimlach ik en ze glimlacht terug terwijl ze binnen komt. ''De rust is over.'' Lacht ze en ik lach mee. ''Nou en of.'' Zeg ik en we lopen naar boven. 

''We hebben elkaar best weinig gesproken. Hoe was het met Oliver?'' Vraagt ze en ik glimlach breed en automatisch glimlacht Riley ook. ''Het was zo fijn, Riles. Ik snap eindelijk wat je zo fijn vond als ik dicht bij je kwam liggen en je in mijn armen nam. Ik mis hem. Hij was zo fijn om hem bij me te hebben. Hij is zo kalmerend. Ik heb gister voor het eerst alleen geslapen en eigenlijk was ik bang, maar Oliver bleef tegen me praten via FaceTime tot ik in slaap viel. Toen ik wakker werd, werd ik wakker met mijn ouders boven op me.'' Vertel ik blij en Riley fronst. 

''Voor het eerst alleen? Waarom was je bang?'' Mijn ogen schieten open realiserend dat ik zojuist deels heb verklapt over mijn angst om alleen te zijn. ''Ik... Het is een lang verhaal.'' Mompel ik beschaamd dat ik haar nu het verhaal moet gaan uitleggen. Nu ben ik al helemaal een sukkel. 

''Je moet meer praten, Jack.'' Zegt Riley als ik het verhaal heb uitgelegd en ik schud mijn hoofd. ''Nee, ik ben oké. Je weet dat ik niet zo ben.'' Zeg ik en ik voel haar ogen op me branden. ''Jack, volgens mij is er zo veel meer gaande in jouw hoofd dan iedereen weet. Je gaat jezelf nu of binnenkort in de weg lopen, omdat je niet praat. Ik weet dat er veel dingen zijn en die bespreek je met niemand niet. Ik weet ook dat je geen prater bent, maar het is zo belangrijk, Jack. Ik wil niet dat er iets met je gebeurd, omdat je jezelf in de knoop hebt gewerkt.'' Zegt Riley die bezorgd mijn hand pakt en ik kijk op. 

''Ik ben oké, wil je gaan?'' Vraag ik en ik sta op. 

''Jack...'' Riley zucht en kijkt me aan om in te schatten of ik serieus ben. 

''Ik kan niet wachten op een kopje 'ik zei het toch' thee.'' Zucht ze en ze loopt weg. 

Ik weet dat ze gelijk heeft, maar zo ben ik gewoon niet. Ik ben eigenwijs en daarnaast kan ik niet goed over gevoelens en gebeurtenissen praten. En ik weet dat ik Oliver niet alles vertel en dat wil ik ook niet. Hij is mijn vriend en niet mijn therapeut. Maar ik wil niet met mijn ouders praten, zo close ben ik niet met ze. Ik haat dat want ik ben een echt familie mens en ik heb juist het gevoel dat ik ver van mijn familie af sta. En dát haat ik.