Shit happens | BXB | Voltooid

26

''Je weet dat ik een familie mens ben! Ik heb me nooit dicht bij jou of bij papa gevoeld. Ik haat het feit dat ik het gevoel heb dat papa me alleen leuk vind als ik zing of voetbal. Ik haat hoe ik het gevoel heb dat ik alleen sta. Ik weet dat ik papa soms afstoot door zijn werk en dat is kut, maar ik heb gewoon het gevoel dat ik alleen relevant ben als ik zing of voetbal. Ik wil dat niet. Ik heb het gevoel dat ik hem teleur stel omdat ik niet hem wil nagaan. Dat ik gay ben. Dat ik alles ben wat hij niet wilt. Ik haat alles. Ik word bekritiseerd als ik adem door de media en iedereen op het internet. En het is papa zijn schuld. En jij ziet het niet. Want jij houdt van papa. En ook wel van mij maar ik zie het niet zo. Ik wil met familie zijn en gezellig samen dingen doen en bankhangen en gezellig zijn en niet jij die boven zit en papa op de bank. De meiden aan hun tafels en ik waar ik ook ben. Ik haat hoe ik ben geworden. Ik hou alles voor mezelf omdat ik jullie niet als de personen zie waar ik alles kwijt bij kan.''

Ik neem een diepe hap adem en ieder woord dat ik uitspreek doet meer pijn en het spreken wordt steeds moeilijker.

''En ik haat hoe ik een sukkel ben die niet alleen thuis durft te zijn omdat ik dezelfde sukkel ben die nooit praat over de dingen die hem dwars zitten. Dat ik dingen doe om erkenning te krijgen van mijn ouders en het lukt me niet. Ik ben die sukkel die minimaal 4 keer per week uit jankt bij het graf van zijn zusje omdat hij zichzelf in de shit werkt want hij praat niet. En dat kaartjes aansteekt omdat hij zelf niet van het donker houdt en niet wilt dat een dood opgelost lichaam alleen in een brok aarde ligt. Omdat ik niet van donker hou. En nu wat? Nu sta ik godverdomme tegen me moeder te schreeuwen wat allemaal fout is. Ik wil niet schreeuwen want ik doe je pijn. Maar ik kan niet meer. Ik hou het niet meer vol op deze manier. De manier waar ik alles op krop en niet bespreek. Daarom schreeuw ik en ik haat het. En het is allemaal mijn schuld, ik weet het ik...''

Opnieuw haal ik een diepe hap adem. Te tranen rollen over mijn wangen en een brok in mijn keel zorgt er voor dat ik niet door kan schreeuwen. Misschien is dat meer een positief iets. Zelfbescherming. Ik negeer de pijn in mijn moeder haar ogen. Tenminste, dat probeer ik. 

''Jack, Jack lieverd. Haal eens rustig adem. Kom hier, bij mama.'' 

Ze praat tegen me alsof ik een baby ben. En op het moment, op het moment voel ik me ook een baby. Zodra mama me in haar armen sluit leg ik mijn hoofd op haar schouder en barst in huilen uit. Zo hard heb ik nog nooit gehuild en ik wist nooit dat ik überhaupt zo hard kon huilen. Ik hoor ergens ver weg een deur open gaan. Niet veel later voel ik twee kleine armen om mijn benen heen.

''Kom lieverd.'' Ik hoor papa's stem en de armen laten me los. Normaal zou ik me nu beschaamd voelen, maar nu maakt het me allemaal niet uit. Ik heb mama pijn gedaan en teleur gesteld. Ze zal me haten om de woorden die ik gesproken heb. Maar het is gezegd, ik heb het gezegd. Als het donker is, dan moet je licht creëren.

''Mama het spijt me zo.'' Fluister ik met een schorre stem van het huilen. Ik leg mijn hoofd op haar schouder. Als een baby in haar armen, een veel te grote baby. Als ik haar was zouden mijn benen breken. ''Het is oké, lieverd. Echt waar. Ik wist nooit dat je het zo bekeek. Ik wist nooit dat je je zo voelde. Het spijt míj. Ik had het moeten zien aan je dat je je zo voelde. Ik had meer met je moeten communiceren. Papa ook. Het spijt me zo, Jack. Ik hou van jou, echt waar.'' Ik knik langzaam.

''Het is oké, mama. Ik had duidelijker moeten zijn. En niet zo ongelooflijk grof. Ik weet dat het je wel pijn heeft moeten doen.'' Zeg ik en mama zucht. ''Het doet pijn omdat mijn eerste kindje pijn heeft. Mijn kindje, mijn baby, heeft problemen waar zijn mama niet op gelet heeft. Dat doet pijn, Jack. Niet de woorden die jij sprak. De pijn in je ogen. Dat dat me nooit is opgevallen....'' Ik kijk op in mama haar ogen. De tranen op haar wangen zijn opgedroogd, maar nieuwe tranen laten los. Bij ons allebei.

''Papa is nóóit teleurgesteld in jou geweest vanwege jouw sexualiteit. Echt waar niet. En ook niet om al die andere dingen.'' Zegt mama zacht en ik blijf even stil. ''Weet ik... Ik...'' Ik val even stil. ''Was het het moment?'' Ik knik langzaam en sluit mijn ogen vermoeid. Huilen is zo ontzettend vermoeiend. ''Wil je even slapen?'' Ik knik opnieuw en ga van mama haar schoot af. ''Hier.'' Mama legt een deken over me heen en legt mijn hoofd op haar schoot. Ondanks ik er van overtuigd ben dat ik mama diep teleurgesteld heb en pijn heb gedaan, maar toch voelt het fijn om als zeventienjarige baby bij haar te liggen. Het duurt niet lang totdat ik in slaap drift.

''Hey slaapkoppie.'' Hoor ik mama zacht zeggen als ik kort mijn ogen heb gehad maar ze toch weer sluit. Ik hum een zacht slaperig geluidje en verander van positie. ''Goed geslapen?'' Vraagt ze en ik knik. ''Ja, hoor.'' Mompel ik schor en ik open opnieuw mijn ogen en rek me uit. Ik steek mijn been in iemands lichaam en kijk op om te kijken wie. ''Sorry.'' Lach ik zacht als ik mijn voet tegen papa zijn oor zie. ''Die sokken mogen de was in.'' Lacht hij en ik rol mijn ogen. ''Goed geroken met je oor.'' Merkt mama op en alle drie lachen we.

Deze momenten. Dat zijn de momenten die ik nodig heb, maar niet heb. De momenten dat we met (bijna) iedereen samen zijn en het leuk en gezellig hebben. Dat we kunnen lachen om stomme dingen. Ik mis dat, ik heb dat niet.

''Dan heb je toch echt een goede 4 uur geslapen, lieverd.'' Zegt mama als ik mijn hoofd weer op haar schoot leg en ik knik. Ze legt haar hand op mijn hoofd en pluist wat in mijn haar. ''Je bent weer helemaal bruin.'' Merkt papa op en ik knik. ''Wat eten we?'' Vraag ik slaperig terwijl ik half naast de bank hang. ''Papa wilde pizza.'' Zegt mama en ik glimlach. ''Wat een top idee.'' Merk ik op en ik hoor papa zacht lachen. ''Ik ben het. Tuurlijk heb ik top ideeën.'' Grijnst hij en ik lach.

''Hebben we nog aspirines?'' Vraag ik en ik kijk op naar mama. ''Ja, heb je hoofdpijn?'' Vraagt ze en ik knik. ''Ik pak wel wat. Bestel ik gelijk de pizza's.'' Zegt papa en hij staat op en ik knik dankbaar. ''Dankjewel.'' Mompel ik en ik sluit weer mijn ogen en pak mijn mobiel. ''Dankjewel.'' Zeg ik nogmaals als papa terug komt met een groot glas water een twee aspirines. ''Gaan we overmorgen nog met zijn allen eten?'' Vraag ik en papa knikt. ''Ja, Oliver kwam ook toch?'' Vraagt hij en ik knik. ''Ja, Niall vroeg een aantal dagen terug wanneer hun Oliver mochten ontmoeten.'' Merk ik op en mama lacht zacht. ''Ja, ze wachten al 2 maanden.'' Lacht ze en ik lach zacht mee. ''Riley heeft met Joey.'' Zeg ik ineens en papa kijkt me verbaasd aan. ''Riley en Joey? Echt waar? Die zag ik niet aankomen.'' Zegt hij en ik schud mijn hoofd. ''Ik ook niet. Ze vertelde het maandag toen ik daar was. Ze was super bang om het te vertellen.'' Lach ik zacht.

Mama komt mijn kamer stilletjes in gelopen. We hebben de rest van de avond op de bank gelegen en gegeten. Mijn hoofdpijn was weggezakt. ''Jack?'' Ik knip de spotjes in het hoofdbord van mijn bed aan. ''Oh je bent nog wakker.'' Zegt ze met een vermoeid lachje en ze komt op mijn bed zitten. ''Ik... Na vanmiddag... Als je de behoefte hebt om met iemand te praten en je denkt dat ik en papa niet die personen zijn. Wil je dat dan zeggen? Dan kunnen we misschien samen iemand zoeken die daar wel voor geschikt is. Misschien helpt dat met wat je voelt en alles. Als je het niet tegen mij wilt zeggen is dat oké. Papa weet het ook.'' Zegt mama en ze kijkt me met bezorgde ogen aan terwijl ze door mijn haar streelt. ''Uh, ja is goed. Ik zal er over nadenken. Dankjewel.'' Ik glimlach klein en ze glimlacht terug. ''Slaap lekker, ik hou van jou.'' Mama drukt een kus op mijn hoofd en ik glimlach.

''Ik hou ook van jou.''