Shit happens | BXB | Voltooid

20

Ik speel de laatste noten van 'This is what it takes' van Shawn Mendes en kijk voor het eerst op naar Oliver. Voor het eerst dat ik mijn pure stem heb laten horen naar ook maar iemand anders dan mijn vader. Puur omdat ik niet wil dat mensen er veel over weten. De tranen rollen over Oliver zijn wangen en hij valt in mijn armen. ''Dat was zo mooi, de tekst, de gitaar en jouw fucking stem. Ik denk dat ik even in de hemel was. Ik ben zo trots op jou. Ik weet dat je het haat om buiten de douche te zingen of als de radio niet op zijn aller hardst staat, maar je bent zo mooi van binnen en van buiten en qua stem en... Ik voel me zo speciaal dat je me dit laat horen.'' De oprechtheid van Oliver is duidelijk te horen en ik glimlach. 

''Ik had je beloofd om een keer voor je te zingen toch. Beloftes breek ik niet. Vandaag was een mooi moment denk ik, na onze gesprekken van vanmorgen. Wat je zei over dat ik je zo onzeker maakte. Ik wil gewoon bewijzen dat ik van je hou en dat ik alles voor je zal doen om dat te bewijzen. Al is dat mijn stem te laten klinken voor jou, het maakt me niet uit. Ik wil gewoon dat je niet aan me twijfelt.'' Leg ik uit en Oliver kijkt me aan met glinsteringen in zijn ogen.

''Ik haat je dat je zo lief en knap en romantisch bent.'' Zucht hij en lachend omhelzen we elkaar. ''Is dat trouwens niet Morris zijn kut gitaar? Hoe krijg je het voor elkaar om dat ding goed te laten klinken?'' Vraagt Oliver en ik grijns. ''Magische vingertjes.'' ''Laat maar eens zien wat die handjes kunnen dan.'' ''Oliver!'' Wenkbrauw wiebelend kijkt hij me met een brede grijns aan terwijl mijn hoofd diep rood kleurt. Wat een sukkel is het af en toe. 

-

Na mijn gesprek met Morris gister heb ik nog meer zin om hem mijn gitaar te geven. Dus heb ik mijn moeder de onmogelijke opdracht gegeven om hem in te pakken. Het is goed gelukt en heb ik uiterst voorzichtig gereden om het niet te slopen. Ik weet dat alleen Mick thuis is op het moment dus ik hou kort de bel ingedrukt. Al snel komt Mick tevoorschijn. ''Jack jongen, wat heb jij nou bij je?'' Vraagt hij en ik glimlach. ''Morris zijn vroege verjaardag cadeau. Of laat. Ik weet niet wanneer hij jarig is.'' Merk ik lachend op en Mick laat me er in. ''Oh ja, zoiets zij hij vanochtend nog bij het ontbijt. Wat ontzettend lief dat je dat voor hem doet. Hij heeft het er al zo lang over. Ik denk dat je blij moet zijn dat hij er nu nog niet is. Hij zal hem niet kunnen aannemen. We boffen met jou in onze familie.'' Ik weet dat Mick oprecht is en ik glimlach verlegen. ''Het is geen probleem. Ik doe het graag.'' Zeg ik en ik loop naar boven om Morris zijn nieuwe gitaar op zijn kamer te zetten verpakt en al. 

Als ik zie dat Morris me FaceTimed neem ik gelijk op met een glimlach. ''Jack mongool!"' Schreeuwt hij direct en ik schiet hard in de lach. Hij zit op zijn bed en het cadeaupapier ligt verscheurd achter hem. ''En? Is hij goed?'' Vraag ik blij en ik knikt hevig. ''Hij ziet er zo vet uit en hij klinkt zo tof. Bedankt man. Ik ben echt een happy man. Ik denk de rest in huis nu niet meer dus... Maar echt man, ik ben je echt super dankbaar.'' Ik glimlach breed als de blijheid van zijn gezicht straalt. ''Geen probleem man. Ik weet zeker dat je er veel plezier aan gaat beleven. Geniet er lekker van. Ik geniet er al van om jou zo blij te zien.'' Zeg ik en hij glimlacht breed. ''Wanneer kom jij weer hier heen?'' ''Ik denk vrijdag.'' Zeg ik en hij knikt. ''Dan zie ik je vrijdag!'' Zegt hij enthousiast en ik knik. ''Tot vrijdag.''

Hij is zo blij als een klein kind en dat is zo tof. Ik app Oliver nog even en loop dan naar beneden naar mijn ouders. ''Hey lieverd.'' Mama geeft me een kus op mijn hoofd en ik open de koelkast. ''Hoi.'' Mompel ik droog en pak een blikje drinken. ''Ga je mee uiteten vanavond? Of heb je andere plannen?'' Vraagt papa en ik denk even na. ''Nee, is goed. Hoe laat?'' Vraag ik en papa en mama kijken elkaar even aan. ''Half 7, zeven uur?'' Vraagt papa en mama en ik knikken beide. ''Is goed. Dan red ik het om nog even naar de kapper te gaan.'' Merk ik op en mama slaakt een zucht. ''Thank god. Altijd als ik wat zeg wordt je zo geïrriteerd. Maar het lijkt echt op een uitgewoond vogelnest.'' Zucht ze en ik frons. 

''Thanks? Misschien ga ik wel voor iets heel anders.'' Zeg ik en papa kijkt me aan met een frons. ''Alsjeblieft niet zo cliché tienerjongetjes kapsel waar je je zijkanten scheert en een kuif boven op je kop. Ik onterf je. Geen grap.'' Zegt papa en ik schiet in de lach. ''Die periode ben ik voorbij. Ik ben blij dat mijn haar nu weer overal even lang is. Misschien knip ik het alleen. Misschien ga ik helemaal kaal in plaats van 2/3 kaal.'' Merk ik op en papa en mama hun ogen vergroten. ''Ik onterf je!'' Roept papa dramatisch en ik lach. ''Wanneer niet?'' ''Zolang het geen vogelnest meer is.'' Zegt hij lachend en ik grijns.

''Ik snap het niet. Je haar is geknipt. Alleen geknipt, maar het lijkt zó anders.'' Zegt mama bedenkelijk en ik grijns. ''Is hij kaal!?'' Schreeuwt papa die de trap af komt gehobbeld. ''Je bent blond! What de fuck!?'' Roept hij lachend uit. ''Oh Jezus. Nu zie ik het.'' ''Jullie doen alsof ik dood ga. Is het wat?'' Vraag ik twijfelend en ik haal een hand door mijn nu lichtbruine tegen het blonde haar. Het is niet blond. Dan moest ik namelijk blonderen. Dat wil ik niet. Ik heb geen zin om mijn haar dood te maken. Nu zit er gewoon Wash out in en is het over een paar weken weer mijn normale bruine haar. ''Ja, ik vind het wel wat ja.'' Zegt papa en hij kijkt even goed. ''Dus ik word niet onterft?'' Vraag ik en hij lacht. ''Dat ben je al sinds je geboorte.'' Zegt hij met een grijns en ik rol mijn ogen.