Shit happens | BXB | Voltooid

33

''Schatje!'' Roept Oliver geschrokken als ik de school in loop en ons hele groepje kijkt me verbaasd aan. Ik zie er niet uit. Ik weet het. 

Mijn lip is opgezwollen door mijn tand die ik door mijn lip had tijdens het gevecht. Mijn kaaklijn en slaap zijn beide knalrood door de wonden. Ik kon er niks beters van maken. 

''Wat is er gebeurd? Waarom heb je niks gezegd?'' Bezorgd legt hij zijn grote warme hand op mijn goede kaak. Zijn grote bezorgde blauwe ogen kijken mij aan.

''Ik was te boos en chagrijnig. Ik wilde niet boos tegen jou doen en niet tegen je uitvallen. Het spijt me.'' Fluister ik en ik glimlach verontschuldigend terwijl een lichte pijnscheut door mijn gezicht trekt.

''Ben je oké? Wie heeft dit gedaan?'' Vraagt hij zacht en ik schud mijn hoofd. ''Het is oké, Oli. Het is goed zo. Echt waar.'' Probeer ik Oliver gerust te stellen. ''Ik maak hem dood. Ik meen het.'' Ik zie aan de blik van Oliver zijn ogen dat hij serieus is. Hij is kwaad om wat er gebeurd is. ''Hij gaat niet zomaar aan jou zitten. Hij gaat je niet zo maar pijn doen.'' Vervolgt Oliver. Hij liegt dat hij barst. 

''Dat deed hij al bij jou. Daarom deed ik dat bij hem.''

Zeg ik zacht en met die woorden laat ik Oliver verward achter terwijl ik in de mensen massa verdwijn op weg naar mijn lokaal. 

Ik weet dat het misschien lullig is. Maar ik voel de woede alweer in me opborrelen. Ik wil alles behalve boos uitvallen tegen Oliver. Daar doe ik niet alleen hem pijn mee, maar ook mezelf.

''Tomlinson!'' Ik draai me om en zie Joey met grote stappen op me af lopen. Hij is kwaad. ''Joey wat is-'' Ik word onderbroken door een harde duw tegen mijn borst. 

Ik klap met mijn rug tegen de muur en het lijkt haast wel of even alle lucht uit mijn longen geduwd werd. Verbaasd kijk ik met grote ogen naar Joey die me met veel kracht tegen de muur gedrukt houd.

 Zijn gezicht is dicht bij de mijne. 

Ik heb hem nog nooit zo gezien. Niet naar mij toe in ieder geval. Zijn ogen spuwen vuur. ''Joey wat d-'' Weer wordt ik onderbroken.

''Jij altijd maar zeggen dat je een familie mens bent. Niemand zit aan je familie. Maar je zit wel aan andere mensen hun familie. Wie de fuck denk je dat je bent!? Ik dacht dat we maatjes waren. Deze shit is laag. Dit flik je niet. Je blijft met je fucking poten van mijn fucking familie af. Ik stomp je hele fucking hoofd aan diggelen als je deze shit nog één keer flikt.'' De woorden spuwen uit zijn mond en ik probeer de spetters speeksel die in mijn gezicht komen te negeren.

Waar heeft hij het over?

''Joey over wie heb je het!?'' Mompel ik. Het ademen voelt zwaar door zijn gewicht dat op mijn borst drukt. 

''Nick. Dat weet je godverdomme best, Tomlinson. Dat je pappie bekend is betekend niet dat je alles kan en mag.'' Schreeuwt hij. 

Nick is familie van Joey? 

 Mensen zijn om ons heen gevormd. Ik zie hoe hij zijn vuist boven zijn hoofd houdt. Ik bereid me voor op wat er komen gaat.

Maar het komt niet.

De druk van mijn borst verdwijnt en ik kan weer normaal ademhalen.

Maar niet voor lang...

Hunter heeft Joey van me af gekregen. Toch krijgt Joey het voor elkaar om met volle kracht mijn zwakke enkel te raken en me onderuit te halen.

Vanuit het onderste van mijn longen schreeuw ik het uit terwijl ik in slow motion op de grond lijk te vallen.

Wanneer heb ik me ingeschreven voor deze drama.