H Μάντυ στέκεται ακίνητη με το χέρι στο πόμολο της πόρτας.
Παίρνει μια βαθιά ανάσα και ανοίγει την πόρτα.
Δεν θα κλάψει. Όχι ακόμη. Απλά πρέπει να βγει απο το γυμναστήριο. Πρέπει να φύγει μακριά απο εδώ..έστω για λίγο.
Προχωρά με στητό κορμί, το κεφάλι δεν το κατεβάζει. Προσπαθεί να αναπνέει και να βάζει το ένα πόδι μετά το άλλο σε κίνηση. Τουλάχιστον αυτό πρέπει να το καταφέρει. Δεν γυρνά να κοιτάξει γύρω της. Αυτό...γι αυτό δεν είναι έτοιμη. Δεν θέλει να τον ξαναδεί στα μάτια της..δεν θέλει να ξέρει οτι εκείνος υπάρχει.
Στην είσοδο κοντοστέκεται.
Κοιτά την Ανδρομάχη.
"Παίρνω ρεπό για σήμερα" της λέει με όση αυτοκυριαρχία της έμεινε.
Η Ανδρομάχη απο ώρα κοιτούσε την Μάντυ .. πως πλησίασε τον Μάνο.. τους είδε να κλείνονται στην αποθήκη .. μετά είδε νευριασμένο τον Μάνο να βγαίνει απο εκεί.
"Λυπάμαι κοριτσάρα..είναι παπάρας ..θα βρεις κάποιον που σου αξ.."
"Κόψτο Ανδρομάχη" της απαντά φευγαλέα καθώς ανοίγει την πόρτα.
Έξω όλα μοιάζουν ίδια. Ο δρόμος..οι σκουπιδοτενεκέδες απέναντι..οι περαστικοί..όλα ίδια στέκονται και όμως όλα είναι τόσο αλλαγμένα. Κανείς δεν φαίνεται να έχει προσέξει..πως ένας ολάκερος κόσμος έχεις μόλις γκρεμιστεί μέσα της.
Προχωρά στο δρόμο χωρίς να σκέφτεται..προχωρά και κάθε σκέψη που πάει να τρυπώσει στην καρδιά της την πνίγει και σφίγγει τα δόντια.
Απλά μην σκέφτεσαι..ψιθυρίζει και σφίγγει τις γροθιές της. Το σφίξιμο στο στομάχι της είναι τόσο δυνατό που νομίζει πως απο στιγμή σε στιγμή θα κάνει εμετό.
Προχωρά μηχανικά..και ένα αυτοκίνητο σταματά δίπλα της.
"Μάντυ!" ακούει ολοκάθαρα μια φωνή αντρική να την φωνάζει αλλά δεν σταματά. Δεν γίνεται να σταματήσει. Δεν ξέρει που πάει αλλά ..αλλά απλά δεν μπορεί να σταματήσει..αν τα πόδια μείνουν ακίνητα το νιώθει πως θα καταρρεύσει.
"Μάντυ!" ακούει την φωνή ακόμη πιο επιτακτικά και βήματα πίσω της να την πλησιάζουν.
Την πιάνει απο το μπράτσο και την σταματά.
Τον κοιτάζει σαν χαμένη.
Έχει γκρίζα σκιστά μάτια..φορά ένα μικρό σκουλαρίκι στο αφτί..άσπρο πουκάμισο και τζην.
