Since Then (Alive Series #1)

Chapter 1

--

Tahimik akong naglalakad paakyat sa rooftop. Dala ang isang lubid na pinasuyo sa akin. Cold breeze of air embrace me when I reach the top. I look around me then smile.

I felt so relieved. So free in this quite place. Masyadong nakakabighani ang kapayapaan na nararamdaman ko dito. Pwede ko ng gawin ang gusto ko.

Naghanap ako sa paligid saka bumuntong hininga at nilapag ang lubid. Hinayaan ko nalang iyon sa tabi.It's no use. Hindi akin 'yon at inutos lang yan ng P.E teacher namin na dalhin ko dito.

Inakyat ko ang tanging harang sa pinakadulo ng rooftop saka umupo doon. Makulimlim ngayon at mukhang uulan pa.

And then, I felt my eyes watered until it became a waterfalls. Napakarami kong nararamdaman ngayon at hindi ko na alam ang uunahin. I am not a tough person just like everyone sees me. I'm like a toy robot.

I looked below me. Students were busy with their on stuff and I bet no one would notice where I am.

What if I jump here instead?

Tumayo ako at binuka ang dalawang braso para salubungin ang hangin ng may humatak sa akin paatras dahilan ng pagkahulog ko.

Nagulat ako ng marahas niya akong pinatayo saka hinarap sa kanya.

" Ano sa tingin mo ang ginagawa mo ha?!" Galit siya. Humahangos at mahigpit ang hawak sa akin. I don't even know him

Nagulat ako sa kanya kaya hindi ako nakasagot.

"Magpapakamatay ka?! Nagsasayang ka ng buhay!"sigaw niya.

"Ano ba? Bitiwan mo nga ako!" Binawi ko ang braso ko sa kanya. Who is he anyway? He doesn't know  anything. Tiningnan ko siyang masama. "Mind your own business."

Umawang ang bibig niya at parang hindi makapaniwala. Hindi ko na siya pinansin at umalis na ako. A meddler.

I was on my way down when I felt my phone vibrated. I ignore it and walk.

Nasa hallway na ako at bumalik sa normal ang lahat. May maiingay at naghaharutan, seryoso o walang pakialam at chismosa. Mag-isa akong naglalakad hawak ang iilang libro. Hindi nakatakas sa pandinig ko ang iilang patungkol sa akin pero hindi ko na iyon pinagtuonan ng pansin.

Some of it are negatives but most were positives and something to be proud of. And it was only me who just can't accept it. It seems pretensious and due to envy.

My phone rang so I picked it up. Si Daddy...

"Yes, Dad?" Bungad ko.

"Anong oras ka uuwi?"

"Around 5:00 pm. I have nothing to do."

"We need to talk."then he hung up. Huminga nalang ako ng malalim.

I think I knew where this will be going.

Malayo pa man ay nawalan na ako ng gana. I suddenly feel tired and pressured but I couldn't do anything. I continued walking.

--

I entered the last cubicle of the girls restroom then sat on the toilet bowl. Just so I flashed the toilet I heard a group of female entered. Malakas ang tawanan nila at hindi pamilyar ang mga boses, gusto ko nang lumabas para na rin hindi marinig ang pinag-uusapan nila pero agad ring natigilan.

"You know what? I really envy her. Ang talino niya at sigurado siya lang ang highest sa exam natin kay Sir Mariano."

"Kaya nga pero bumababa rin siya lately, but still..."