Since Then (Alive Series #1)

Chapter 2

-

"How's your study?"

I sighed after I heard that question, again. I shifted on my seat as I drink my water.

"Okay."

Tuluyan na akong nawalan ng gana sa pagkain kaya inilapag ko na ang kubyertos at tumingin kay Daddy. Katabi niya ang asawa niya at ang kuya kong mas matanda ng limang taon sa'kin.

Inangat niya ang tingin sa'kin.

"Ah, wala naman po masyadong ginawa kanina--"

"Did you study?"

"Later, Dad"

Huminga ako nang malalim at wala sa sariling kinagat ang labi, hinanda ko ang sarili sa maaari kong marinig. Pati ang step-mom ko ay nakatingin sa'kin, tanging ang step-brother ko lang ang walang pakialam at patuloy pa ring kumakain.

"So, I've heard..."

I sighed again as I listen to my father's rants. He complain about my academic performances, my doings that doesn't please him and how stupid I was for everything I did in life. And again... he compared me to my brother. My brother who he always honor because he is intellegent, obedient, courageous and anything that a father could be proud of. Siya nalang lagi, ang kuya kong hindi ko naman kadugo pero kung tinuring niya ay parang ako pa ang sampid dito sa bahay.

Kung pwede lang ako sumabat..

I am so tired hearing that words over and over again. Kakagaling ko lang sa school, wala pa akong pahinga tapos ganito ang lagi kong madadatnan. I always wanted Dad to be proud at me so I do my very best in everything. Maybe he has a standard that only my brother could reach. Lagi kong hinihiling na sana ay bumalik nalang ako sa pagkabata kung saan proud na proud si Daddy sa'kin kahit na maliit na bagay lang naman ang nagawa ko.

" You must do well on your school so that you will be like Richard." Sabi niya.

"Yes, Dad," tila isang tinig ng kuting ang lumabas sa bibig ko.

"Look at him. Malayo na ang kanyang narating dahil sa pagsisikap niya, hindi niya hinayaan na may mga taong hihila sa kanila pababa kaya gayahin mo siya."

Hindi ako nagsalita at hinayaan lang siyang magpatuloy.

"One day, you two will manage our business so you must learn everything." I think I know where this is going.

"Anak kita, Elle, kaya huwag mo 'kong ipapahiya. Don't be such a failure, wala akong anak na talunan. You understand?"

Huminga ako ng malalim bago sumagot. Kasabay ng pagsikip ng aking dibdib. "Yes... Dad"

--

Tinitigan ko ang kisame habang nakatihaya sa aking malambot na kama. Inaalala ko ang mga sinabi ni Dad kanina at noon. It was always the same but the pain is just getting deeper. Dapat nasanay na ko.

"Bakit hindi ka gumaya sa kuya mo? You're not a daughter to be proud of!"

"You always fail me, Elle"

He said that. He said that as if I was a greatest failure that he ever met. More questions are popping on my head, hindi ko alam kung paano sagutin lahat sa sobrang dami.

Pinunasan ko ang mga namuong luha sa aking mga mata.

I doubted myself more. I must be sleeping now but lots of questions are bothering me. Sa huli ay wala rin namang akong makukuhang sagot kundi ang sampal ng katotohanan na isa ako sa mga malas na nabubuhay sa mundo.

Lumingon ako sa bandang kanan ko at nakita sa side table ang isang picture frame. It was our family picture. Si Mom at Dad kung saan yakap nila ang isang 13 year old na si Elle. Ang saya naman namin dito. Kinuha ito nung buhay pa ang totoo kong Mommy, ang perfect tignan ng picture na 'to kasi sobrang saya talaga namin, pero nagbago ang lahat nang nakahanap si Dad ng i ang babae at namatay si Mom.

Naalala ko pa noon na pinagalitan ako ni Dad kasi inaway ko si Tita Rina. Ilang buwan matapos mamatay ni Mommy ay dinala niya ang step-mom ko sa bahay. He told me to forget mom and throw all my memories of her. Hindi ko ginawa kaya mas lalo siyang nagalit, ang natira na lamang sa'kin ay ang frame na 'to na nagpapakita kung gaano kaganda ang buhay ko noon.

Nakakalungkot na maaalala ko pa ang nangyari noon.

My phone beeped.

Bumangon ako.

From: Mark

I'm breaking up with you. Sorry.

9:04 pm

My eyes widened. I called him several times until I end up crying. Ilang linggo siyang hindi nagparamdam tapos ito agad ang bungad niya.

I'm so pathetic.

Pinikit ko ang mga mata ko hanggang sa makatulog na 'ko. The thought of waking up tomorrow for a same reason saddened me more.

Tomorrow will be another battle.