အပိုင်း - ၁၂

31.4K 2.1K 28
                                    

Unicode

အရာအားလုံး၏အဆုံးမှာတော့ ကလေးငယ်ကချော့မရအောင်ငိုတော့သည်။

"အူးဝါး ......."

"သုသု ကိုယ် ......"

"သွားသွား ဘာမှလာမပြောနဲ့ မကြားချင်ဘူး ဟင့် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကြီးနဲ့သူများကိုအနိုင်ကျင့်တယ် ၊ ကိုကို့ကို၃၇၆နဲ့အမှုဖွင့်ပစ် မယ် အူးဝါး ........"

"ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ် ၊ ကိုယ်လည်းဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိဘူးကွာ ၊ ကိုကိုတောင်းပန်ပါတယ်သုခရယ် ၊ အရမ်းနာနေတာလား ......

"သိချင်ရင်ကိုကိုခံကြည့်ပါလား ၊ မညှာမတာသူ့အားကြီးနဲ့အိုမားနဲ့တိုင်ပြောမယ်"

"သုသုကိုယ့်ကိုရိုက်ချင်တယ်မလားရိုက် ၊ ထိုးချင်တယ်မလားထိုးလိုက်ပါကလေးရယ် ၊ အမေ့ကိုတော့မတိုင်နဲ့လေ ၊ ဒါမျိုးကလျှောက်ပြောလို့မှမရတာ"

"အဲ့တာဆိုထိုးမယ် သေအောင်လည်းသတ်ပစ်မှာ"

သုခလေးစိတ်ဆောင်သည့်အတိုင်းထထိုင်လိုက်သည်က .........

"အား ....... နာတယ် ကိုကို့ကိုမုန်းတယ် ၊ သွား သားနားမလာနဲ့"

ကလေးငယ်တော်တော်နာကျင်နေပုံရသည်။စိတ်လွတ်သွားသည့်သူ့ကိုယ်သူလည်းဒေါသထွက်လို့မဆုံးဖြစ်ရသည်။သူအခုလိုလုပ်လိုက်တာကလေးငယ်ဆီကခွင့်ပြုချက်တောင်သူတောင်းမိရဲ့လားဆိုတာသူရေရေရာရာမမှတ်မိတော့ပါ။သူဘာတွေဘယ်လိုလုပ်ခဲ့မိတာလဲသူမသိတော့ဘူး။မျက်နှာငယ်လေးနဲ့မျက်ရည်တွေဝဲပြီးပြောနေတဲ့သုခကိုမြင်တော့သူတော်တော်နောင်တရမိသည်။သို့သော် အသွေးအသားထဲကဖြစ်ပေါ်လာတဲ့စိတ်ရိုင်းကိုသူ မထိန်းချုပ်နိုင်ခဲ့ပါ။

"အင်းပါ အင်းပါ ကလေးကမလာနဲ့ဆိုလည်းမလာတော့ပါဘူး ၊ ဒီဆေးလေးတော့သောက်လိုက်နော်"

ဆေးလေးယူသောက်ပြီးသုခတစ်ယောက်ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်ကာတရှုံ့ရှုံ့နဲ့ထိုင်ငိုနေသည်။မြတ်မင်းခန့်လည်းချော့ချင်ပါသည်။သူ့အမှားအတွက်တောင်းပန်ချင်ပါသည်။သို့သော်အနားမလာနဲ့လို့ပြောထားတဲ့အတွက်မြတ်မင်းခန့်လည်းအနားမသွားရဲ။မဟုတ်ရင်အခြေအနေကဒီထက်ဆိုးသွားနိုင်သည်။မြတ်မင်းခန့်ဝေးဝေးမှာထိုင်နေရင်း သုခကိုစကားလှမ်းပြောသည်။

အ​မွှေစိန်လေးရဲ့ကိုကိုWhere stories live. Discover now