Bad influence (A new beginning)

Een en al leegte

Leeg. Dat is hoe ik mij voel.

Alsof ik een deel van mijzelf ben kwijt geraakt en er een zwart, leeg en donker gat is achtergebleven.

Bij elke ademhaling krimp ik in een. Alles doet pijn. Niet fysiek maar mentaal. De ene dag was ik blij in verwachting en was de dagen tot de geboorte van mijn kind aan het aftellen en de andere dag ben ik het kind kwijt en kan ik er niks meer aan doen zijn of haar leven is al geëindigd voor het überhaupt begonnen is.

Tranen vormen zich weer in mijn ogen de pijn is ondragelijk. Dit is een emotionele marteling. Een kind verliezen draagt te veel pijn met zich mee. Ik ga hier niet meer overheen komen dit gaat mij vernielen en kapot maken.

De dokter heeft al honderden keren gezegd dat ik er niks aan kan doen en dat het mijn schuld niet is. Het kindje had een te grote groei achterstand waardoor het lichaam hem zelf afstootte. Zo voelt het niet het voelt alsof ik het gedaan heb alsof ik mijn eigen kind vermoord heb. Zo voel ik mij, een moordenaar.

Bas en Hannah zijn deze week al meerdere keren langs gekomen in de hoop dat het beter met mij gaat maar ik moest ze teleurstellen. Het word alleen maar erger. Hoe vaker ze komen hoe meer ik ze afstoot en mezelf van hem afsluit.

Ze bedoelen het goed ik weet het maar ik wil graag alleen gelaten worden. Ik wil deze pijn zelf verwerken en ik wil rouwen op mijn eigen manier.

Fee is voor onbepaalde tijd bij mijn ouders omdat zij mij emotioneel gezien nog niet klaar vonden om met Fee alleen thuis te zijn.

Ik ben verstrooit en doe niks anders dan de hele dag huilend in bed liggen en slapen. De dokter zegt dat ik richting een depressie aan het gaan en heeft mij anti depressia gegeven.

Een overdosis hiervan en ik ben dood. Het is zo makkelijk ik hoef alleen maar wat pillen te nemen en ik ben van alle zorgen af. Deze gedachte is afgelopen week al zo vaak door mijn hoofd gegaan. Het zou slap zijn al zou ik dat doen. Ik zou dan een slechte moeder zijn voor Fee en haar achter laten. Dat kan ik haar niet aan doen mijn meisje.

Voor haar wil ik blijven leven en echt alleen maar voor haar. Zij geeft mij een doel in het leven en dat is haar een goede toekomst geven daarna ben ik niet meer nodig en kan ik rustig mijn rust pakken dat is mijn plan de komende jaren.

Het is gek hoe je toekomst in een klap kan veranderen. Misschien is het wel een teken, een teken dat dit niet zo heeft moeten zijn. Ik had geen twee kinderen mogen hebben van Kane, het is een waarschuwing voor hem. Ik moet afstand van hem nemen zeker na de brief.

De brief! Ik zoek gelijk op tafel tussen de papieren naar de brief en vind hem onder op. Nadat ik deze brief gelezen had en in huilen uit barste begon de weeën. Het komt door de stress dat ik een miskraam heb gehad en deze brief was het laatste zetje daar aan toe.

Ik heb niemand iets over de brief verteld zelfs Hannah en Bas niet. Ze denken dat Kane en ik elkaar nog regelmatig spreken maar dat is niet zo. Toch verbaast het mij dat ze hem nog niet hebben ingelicht hierover. Misschien voelen ze het aan en weten ze dat er iets aan de hand is.

De afgelopen dagen heb ik niks anders gedaan dan in bed gelegen en gehuild tot er geen tranen meer kwamen. Eten doe ik niet ik heb geen honger. Ik neem alleen soms een slokje water om niet uit te drogen.

Ik kijk op de klok het is 3 uur in de middag het voelt alsof het 12 uur in de avond is dat komt omdat mijn gordijnen dicht zitten dag en nacht. Hannah zal zo wel weer langs komen om een poging te doen om mij op te vrolijken voor de zoveelste keer.

Je ziet aan haar gezicht dat de moed steeds meer in haar schoenen begint te zakken. Ik wil haar geen pijn doen maar ik kan niks anders dan depressief zijn.

Ik hoor de voordeur dichtslaan wat betekend dat ze binnen is. Ik zet mij schrap voor het komende uur waarin ze probeert contact met mij te leggen wat haar toch niet gaat lukken.

Ik hoor haar voetstappen op de trap en haar hakken op de grond tikken. Ze komt steeds dichterbij. Mijn kamer deur gaat zachtjes open en daar staat ze dan. Haar gezicht valt in wanneer ze ziet dat ik nog steeds in bed lig.

'Hey Eef' zegt ze en gaat naast mij op bed zitten. Ik blijf stil liggen en kijk haar aan. 'Ik mis je Eva, kom alsjeblieft terug word weer de oude jij' zegt ze met tranen in haar ogen en aait over mijn hoofd heen. Ze begint te snikken 'ik weet niet meer wat ik met je aan moet. Ik heb alles al geprobeerd maar je wilt niks tegen mij zeggen alsof ik niet besta. Het lijkt alsof je door mij heen kijkt'

Tranen beginnen zich in mijn ogen te ontwikkelen maar ik slik ze weg. Ik wil Hannah geen pijn doen maar ik kan niet anders. Ik kan mezelf niet forceren om er weer boven op te komen het lukt gewoon niet.

'Safa doet het goed. Ze voelt zich al meer thuis en noemde mij zelfs mama' zegt ze huilend van vreugde. Ik ben blij voor haar maar mijn gezicht laat geen enkele emotie zien. Mijn lichaam laat het niet toe alles is uitgeschakeld.

'Fee wilt deze week langs komen vind je dat goed?' Vraagt ze hopend dat ik antwoord geef. Ik wil niet dat Fee mij ziet in deze positie. Ik schud zachtjes mijn hoofd als teken dat ik het niet wil. Hannah kijkt mij met grote ogen aan omdat ik een keer reageer op wat ze zegt. 'Ik snap het wel hoor, maar van je moeder moest ik het alsnog vragen' zegt ze en speelt was met haar vingers.

'Ik mocht je dit eigenlijk niet vertellen maar ik wil niet tegen je liegen. Bas en je ouders zijn bezig om een kliniek voor je te regelen. Ze willen dat je opgenomen word en daar weer beter word. Ik heb ze al gezegd dat het niet gaat helpen maar ze luisteren niet. Ik geloof dat jij niet gek geworden bent Eva. Diep van binnen zit nog steeds de oude jij en je gaat niet geholpen worden daarmee in zo een inrichting. Dat is voor gestoorde mensen en jij bent dat niet ja!' Tranen lopen over haar wangen ze is zo erg in paniek en ik laat dit gebeuren.

Ik wil wat zeggen maar als ik mijn mond open komt er geen geluid uit. Het enige wat kan spreken zijn mijn wangen die nat zijn van de vele tranen. Hannah kijkt mij met grote ogen aan. 'Zie je je kan het wel, je laat eindelijk je emoties zien' zegt ze met blijdschap in haar stem.