Bad influence (A new beginning)

Het is mijn leven

Het is twee weken verder sinds de dag dat ik mijn emoties weer een beetje terug kreeg. Ik heb toen mezelf weer een klein beetje terug gekregen en elke dag word het maar meer en meer. Ik kan weer praten over de normale dingen en ik ben zelfs in staat om voor Fee te zorgen die sinds een paar dagen weer thuis woont.

Hannah en Bas wisselen elkaar af zodat er elke dag iemand langs komt om te checken of het goed met mij gaat. Als het aan mij had gelegen had het niet gehoeven ik red mezelf wel. Ik heb mijn werk weer rustig opgepakt en ben nu bezig met de informatie te verwerken op mijn Mac book.

Er word aangebeld, moet dat serieus nu? Ik zat er net lekker in. Zuchtend loop ik richting de voordeur. Het zal wel weer collecte zijn ofzo iets. Ik pak het geld van de bijzettafel af en open de deur.

Mijn mond valt open. Het is geen collecte maar Kane. 'Verassing' zegt hij gemaakt en aan zijn gezicht te zien is hij bang voor mijn reactie.

P.O.V Kane

Eva staart mij met grote ogen aan en krijgt geen zinnig woord uit haar mond. 'Je-uhh jij-Ehh' hakkelt ze. Ik zie aan haar dat ze verward is en omhels haar. Ze lijkt ervan te schrikken want haar schouders staan stijf van de angst. 'Eef?  Alles goed?' Vraag ik. Ik ben serieus bezorgd om haar ik had alles verwacht behalve dit.

Ik had verwacht dat ze mij zou uitschelden voor klootzak vanwege de brief en de deur in mijn gezicht zou dicht gooien. 'Ik moet even zitten' zegt ze fluistert en loopt richting de woonkamer en gaat op de bank zitten.

Fee die druk aan het spelen was merkt mij op en schreeuwt het van de daken 'papaaaaa!!!' En ze rent op mij af. 'He Feetje heb je papa een beetje gemist?' Vraag ik ze knikt wild. 'Mama miste jou ook papa ze moest heel veel huilen. Ik was bij oma op vakantie' verteld Fee blij. 'Op vakantie bij oma?' Vraag ik verbaast meer naar Eva toe dan naar fee maar fee antwoord mij 'Jaha mama was niet lekker en toen kon je niet mij erbij hebben dus ik was even bij oma logeren' verteld ze trots niet wetend waar het over gaat.

Ik werp een blik naar Eva die bevroren op de bank zit. 'Misschien moet je even boven gaan spelen Fee papa en mama hebben grote mensen dingen te bespreken ja?' Vraag ik. 'Is goed kom je zo ook spelen dan papa? Of ga je weer weg?' Vraagt ze opgewekt. 'Nee hoor papa blijft hier volopig' zeg ik en Fee remt al naar boven.

Ik loop richting Eva die nog geen vin heeft verroerd en ga naast haar zitten. 'Was is er allemaal gebeurd Eef? Was het de brief?' Vraag ik hopend dat ze mij antwoord wilt geven. Het blijft stil. Zo ga ik geen contact met haar krijgen het moet op een andere manier.

Ik leg mijn hand op haar buik die raar genoeg niet heel rond aanvoelt. Ze is nu al op de helft van haar zwangerschap haar buik zou gegroeid moeten zijn. 'Hoe gaat het met de baby?' Vraag ik aan haar en doe een pluk haar achter haar oor zodat ik haar gezicht kan zien.

Ze verkrampt geen spier en staart leeg voor zich uit. 'Eva? Is er wat?' Vraag ik aan haar en haar mond opent langzaam. Er komt wat zacht gefluister uit maar ik kan niet goed horen wat ze zegt. 'Wat zeg je Eef?' Vraag ik haar en leg mijn hand op haar knie. 'er is geen baby meer Kane' zegt ze zacht maar ik kan haar wel verstaan.

Geen baby meer? De manier waarop ze het brengt maakt mij bang. 'Hoe bedoel je?' Vraag ik hopend dat ik zo dat ene antwoord niet ga horen. 'Ik ben het verloren Kane. Ik ben het godverdomme kwijt' zegt ze half huilend en in paniek. Haar woorden dringen zich tot mij door en de tranen schieten in mijn ogen.

Het voelt alsof er 5 schoten tegelijkertijd in mijn hart terecht komen.  De steken, de pijn die ik opeens voel. Er is geen baby meer, het is weg. Dringt er tot mij door en hoe meer het tot mij doordringt hoe meer pijn ik in mijn borst krijg.

'Hhh-hoe is het gebeurd?' Wanneer?' Vraag ik haar en pak haar hand beet die helemaal koud is. 'Nadat ik jouw brief heb gekregen is het gebeurd vier weken geleden' zegt ze emotieloos. 'Waarom huil je niet Eef?' Vraag ik haar verbaast. Ze moet er kapot van zijn het kan niet anders.

'Door de pillen komt dat. Die zorgen dat ik geen emotie meer voel' zegt ze. Bedoeld ze nou drugs? 'Welke pillen Eva?' Vraag ik met enige verheffing in mijn stem.