『Loving My Best Friend』

LMBF(3)

'ငါ့မျက်နှာမှာဘာပေနေလို့လဲ'
သင်္ချာတွက်​နေရင်းကနေ လူကိုတစ်ချက်ကြည့်ကာပြောလာလေတာကြောင့် လွန်းငယ်သူခိုးလူမိဖြစ်ကာ ခေါင်းသာခါပြရင်း ဘောပင်ကိုကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး အရှက်ပြေဟိုလျှောက်ရေးဒီလျှောက်ရေး လုပ်နေလိုက်မိလေသည်

'လွန်းငယ်'

'အင်း'

'ငါ့ကိုကြည့်'

'ဟင် ဘာ ဘာလို့လဲ'

'ကြည့်ဆိုကြည့်စမ်းပါကွာ'
စိုက်ကြည့်နေမယ်မှန်းသိနေတဲ့သူ့အားမဝင့်မရဲပြန်ကြည့်လိုက်မိသည် အမှန်တော့လွန်းငယ်ကြောက်နေမိသည် အချိန်အတန်ကြာငေးကြည့်နေမိတဲ့ ကိုယ့်ရဲ့တစ်ဖက်သတ်ခံစားချက်အချို့ကိုမလိုလားစွာနဲ့ သူသိသွားမှာကျွန်တော်ကြောက်ပါသည်

'ဘာ ဘာလို့ငါ့ကို အဲ့လိုကြီးကြည့်နေတာလဲ'
ဘာမှမပြောပဲ စိုက်ကြည့်နေတာကြောင့် သူ့မျက်ဝန်းတွေကနေရှောင်လွှဲလိုက်မိသည် ကိုရှင်းရာ ငါ့ကိုရင်တွေခုန်အောင်မလုပ်ပါနဲ့လား

'ဘယ်လိုနေလဲ'

'ဘာကိုလဲ'

'ငါအခုလိုမင်းကိုစိုက်ကြည့်နေတော့ဘယ်လိုနေလဲလို့'
ခေါင်းထဲမှာဒိန်းခနဲ!သူ့မျက်ဝန်းတွေကိုအလန့်တကြားကြည့်လိုက်မိသည် မင်းဘာကိုပြောချင်တာလဲကိုရှင်း မဟုတ်မှ သူ ရိပ်မိသွားတာလား

'ငါ...ငါ'

'မင်းမနေတတ်ဘူးမလား'
ဟမ်!

'အခုလိုမျိုးမင်းကိုလူတစ်ယောက်စိုက်ကြည့်နေတာမင်းနေရခက်တယ်မလား ငါလည်းအဲ့လိုပဲ နောက်ဆိုငါ့လာကြည့်မနေနဲ့ ကိုယ့်ဘာသာစာထဲကိုအာရုံစိုက် ငါ့ကျတော့အားနေစာလုပ်ခိုင်းနေပြီး သူကျတော့တွေးချင်ရာတွေးနေတယ်'
လူကိုတစ်ချက်ကြည့်ကာပြောရင်း စာပြန်တွက်နေတဲ့သူ့ကို အကြောင်သားလေး လွန်းငယ်ငေးကြည့်မိနေရာကနေ အကြည့်လွှဲလိုက်မိသည်

လက်ထဲကဘောပင်ကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း တွက်လက်စအပုဒ်ကိုဆက်တွက်နေပေမဲ့ ဘာတွေကိုရေးနေမိမှန်းကိုယ်တိုင်တောင်သတိမထားမိတော့ တစ်စတစ်စရစ်ဝဲချင်လာတဲ့ အရည်ကြည်တွေမကျလာစေဖို့ နှုတ်ခမ်းတွေကိုမရည်ရွယ်ဘဲဖိကိုက်ထားလိုက်မိသည်