GÖNÜLÇALAN - RAFLARDA

Bölüm Bir

Herkese merhaba. Gönülçalan'ın bölümlerini düzeltmeye başladım. Elpis yayınları tarafından kitap oldu fakat burada da paylaşmak istedim. Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum. Yorumlarınız benim için çok önemli. Karakterlerim hakkında ki düşüncelerinizi görmek istiyorum. Gönülçalan benim ilk kitabım, ilk cümlelerim. Onu çok başka seviyorum. 2014 yılında bu hesabı açmıştım ve neden bende yazmayayım ki diyerek başlamıştım. İyi ki de başladım, sizlerle tanıştım ve sevginin nasıl bir his olduğunu gördüm. Keyifli okumalar sevgiyle kalın...

--

Bir anda yüzüme sertçe çarpan şey sayesinde gözlerimi açmaya çalıştım. Nefes nefese elimi yüzüme götürdüm. Yüzümden sular akarken gözlerimi kapattım. Yan tarafımdan gelen hunharca gülme sesiyle kapıya baktım. Ergen kardeşim Çağatay yere oturmuş kahkaha atarak karnını tutuyordu. Sakinleşmek için içimden on saniye saydım ama yok geçmiyordu. Hızla kalkıp kovalamaya başlayacağım sırada çarşafa dolanıp sert bir şekilde yataktan düştüm.

Kapının önünde artık gülmekten yarılan kardeşime dönüp ağlamaklı bir ifadeyle ''Bacağım çok kötü, şakanın sırası değil, yardım et.'' dedim. Yüz ifademe birkaç saniye bakıp ciddi olduğumu anlayınca gülmeyi kesti.

Yanıma gelince yatağımın altındaki terliği elime alıp sıkıca tuttum. Ayağıma bakmak için diz çökünce elimdeki terliği hızla omuzuna yapıştırdım. Acıyla bağırıp geriye kaçınca bende peşinden kalktım. Odadan çıkmadan önce su içinde kalan yatağıma ve yere baktıktan sonra çığlık atarak tuvalete saklanan ergenin peşinden gittim. Hem yumruklayıp hem de bağırdım " Çağatay eğer seni yakalarsam daha beter yapacağım!" dedim tehditkâr bir tonda.

İçeriden ses gelmeyince tekrar yumruklama başladım kapıyı. Annemler bu çığırışlarımıza karşı demek ki evde yoktu. İyi ki evde yoktu yoksa beni keserlerdi böyle bağırdığım için. Ellerim artık sızlamaya başlayınca son kez tüm gücümle vurmaya hazırlanırken kapı açıldı ve yumruğum Çağatay'ın gözüne "piyuvvvv" diye düştü. İşte şimdi bitmiştim, Çağatay beni çiğ çiğ yiyecekti. Korkuyla yüzüne baktım. Çiğ çiğ yer miydi beni?

Elini çenesine götürüp kontrol etti. Hâlbuki o kadar sert vurmamıştım. Gerçi biri bana öyle vursaydı şu an kafamdan kuşlar dönüyor olurdu. Ama iyi olmuştu sabah sabah bir insan böyle uyandırılır mıydı yahu! Yavaşça kafasını bana çevirdi. Yüzümde artık nasıl bir ifade gördüyse sinsice gülümsedi. Belki bir ihtimal yumuşatmak için kendimi açıklamaya çalıştım.

''Bak sen kapıyı açmayınca son kez yumruk atacaktım ama sen açtın ve senin yüzüne denk geldi. Hem sen az önce yaptığın o aptallığa say.'' dedim sinirle. Uykumu alamamıştım ve aşırı derece sinirliydim.

O kahkaha atmaya başlayınca sinirle ''Sen tam bir domuzsun. Ayıgillerin başısın. Hanzoların kralısın. Camışların şahısın. Sen-sen ah!'' laf bulamadığım için ayağımı yere vurdum. Kahkaha atarak oturma odasına gitmeye başladı. Bir yandan da bana bağırıyordu.

''Yiyorsa bu laflarını annemizin yanında da söyle istersen ablacığım.'' dedi. Koşarak arkasından gittim. Parmaklarımın ucana basıp kafasına vurdum. Benden üç yaş küçüktü ama iki katım kadar boyu vardı. Bana dönüp sinirle baksa da bir şey demeyip içeriye gitmeye başladı. Arkasından sinirle bakarken o beni takmadan kanepeye oturdu. Ayaklarını o her evde bulunan ama adını dahi bilmediğim masaya uzattı. Pek cooldu haşerat!

Çağatay nam-ı değer ergen kardeşim liseye yeni başlamıştı ve tam bir fırlamaydı. Boyu şimdiden 1.74 cmdi. Çağatay ailenin o sevilen, takdir edilen çocuktu. Yeşil gözlerini annemizden almıştı. Bembeyaz bir temiz vardı. Güneş de yarım saat kalsak sanki solaryuma gitmiş gibi oluyorduk. Küçükken az vampir diye dalga geçmemişlerdi. Her zaman gözlerini kıskanmıştım. Annem anlatmıştı küçükken çatalla her zaman Çağatay'ın gözüne sokmaya çalışır ve gözlerinin benim olmasını istermişim. Biraz büyüyene kadar annemler Çağatay'ı bana göstermemeye karar vermişler. E hal böyle olunca misafirliğe gidildiğinde dalga konusu olmuştum bunun hıncıyla daha çok bilenmişim o zamanlar Çağatay'a.