De volgende morgen werd ik wakker van een overheerlijke geur.
Ik deed voorzichtig mijn ogen open en ik kreeg een glimlach op mijn gezicht.
Luke was een of ander dier aan het roosteren.
Ik had niet gedacht dat ik zo blij kon zijn met vlees en al helemaal niet in de ochtend.
" Heb je honger?", vroeg Luke.
" Meer als ik dacht".
" Het is bijna klaar".
" Ik ga even water halen".
" Heb ik al gedaan. Er is ook genoeg water om je zelf te baden".
" Ik loop straks wel naar de rivier om te baden".
" Wat jij wilt", zei hij met een glimlach.
Het ontbijt verliep stil. Ik had hem niks te zeggen. Mijn diep gewortelde boosheid tegen hem was niet verdwenen omdat hij voor het ontbijt gezorgd had.
Na het ontbijt bedankte ik hem en liep ik naar de rivier.
Het was gelukkig een stuk warmer geworden. Het fijne daarvan was, dat het water ook een stuk
warmer was. Het bleef koud maar werd dragelijker.
Toen ik terug kwam bij de grot was Luke bezig met het slachten van dieren.
Ik ging naast hem zitten en begon de huiden schoon te maken.
Ik had beter even kunnen wachten met baden.
Het was een smerig klusje maar wel de moeite waart.
De dagen erop zaten we in een bepaalde routine.
Luke ging jagen en ik haalde water en bessen. Als Luke terug was deed hij zijn ding met de dieren en ik met de huiden.
Al die tijd dat we in elkaars gezelschap waren werd er nauwelijks gesproken.
Ik liet hem toe in de grot puur omdat ik hem nodig had voor het jagen.
Wat hij bij mee deed wist ik niet.
Als hij maar niet dacht dat ik uiteindelijk voor hem zou vallen.
" Fay", zei Luke na een paar dagen.
" Ja."
" Kan je het mij ooit vergeven?"
" Nee. Jij hebt mij dood geschoten omdat ik geen relatie met jou wilde. Ik was net getrouwd toen je mij neerschoot. Weet je hoeveel ik van Ryan hou. Ik zal nooit van iemand anders kunnen houden."
" Dat is wel een beetje overdreven."
" Jij hebt duidelijk de ware nog niet gevonden."
" Dat heb ik wel alleen ze wil het niet toegeven."
" Luke, wat je ook probeert, waar je het ook probeert. Het gaat je niet lukken om mij voor jou te laten vallen. Er is maar een man voor mij en dat is Ryan. Ik zal altijd voor Ryan kiezen".
Luke stond boos op en liep stampvoetend weg.
Ik hoopte dat hij weg zou blijven, maar ik wist dat hij zou blijven.
Toen ik terug kwam in de grot was Luke bezig met koken.
Met dubbele gevoelens liep ik de grot in. Ik was blij dat hij er was al was dat eigenljk vanwege het jagen. Ik baalde dat hij er was omdat ik hem wel iets kon aandoen voor wat hij mij en Ryan heeft aangedaan.
Hoe kon hij denken dat ik het hem ooit zou vergeven.
De dagen gingen voorbij en Ryan was mij nog steeds niet komen zoeken. Had hij mij opgegeven? Hield hij dan niet meer van mij? Moest ik hem, moest ik ons opgeven.
