‘Kan jij in mijn auto stappen?’ ‘Met een beetje hulp kan alles’. Ryan had echt engelen geduld want ik liep nog langzamer als een slak. Na een eeuwigheid kwamen wij aan bij zijn auto. ‘ Het is denk het beste als ik je in mijn auto til’. ‘Dat gaat toch nooit lukken’. ‘Ben jij er klaar voor?’ Binnen een paar seconden lag ik in zijn armen en zat ik in de auto. Hij had inderdaad gelijk het deed minder pijn als ik dacht. ‘Gaat het?’ vroeg hij. ‘Ja hoor. Ryan jij hoeft niet op mij te letten hoor, ik kan echt wel voor mezelf zorgen’. ‘Waarom doe jij zo moeilijk? Laat mij gewoon voor jou zorgen’. ‘Het is echt niet nodig’. ‘Durf jij niet alleen met mij te zijn?’ vroeg Ryan met een glimlach op zijn gezicht. ‘Doe niet zo belachelijk!’ ‘Heb jij liever dat Ace voor jou komt zorgen?’ ‘Ben je jaloers?’ Ryan begon een beetje te blozen. ‘Doe niet zo belachelijk’ zei Ryan als verdediging. ‘Ik ben heel blij dat jij voor mij komt zorgen. Ik ken jullie allebei nog niet zo lang maar ik ben jullie allebei dankbaar omdat dat jullie zo voor mij zorgen en lief voor mij zijn’. ‘Mag ik wat vragen?’ ‘Natuurlijk’. ‘Hoe ben jij hier terecht gekomen?’ vroeg Ryan nieuwsgierig. ‘Daar wil ik niet over praten’. De rest van de rit was Ryan stil en ik vroeg mij af of ik erg lelijk gereageerd had naar hem toe.
‘Wij zijn er zal ik jou weer optillen uit de auto?’ vroeg Ryan. Ik knikte. Ryan parkeerde de auto en tilde mij op en bracht mij naar het complex. ‘Wil jij lopen?’ ‘Als jij het geduld nog een keer kan opbrengen anders hoeft het niet’. ‘Zo zijn wij sneller thuis. Ik bedoel boven’ zei hij met een lichte blos op zijn wangen.
Toen wij in mijn appartement aankwamen was er gelukkig schoongemaakt en opgeruimd. Ryan zette mij voorzichtig neer op de bank. ‘Heb jij honger?’ vroeg Ryan. ‘Kan jij koken?’ Hij haalde zijn schouders op, ‘een beetje’. ‘Nou veras mij dan maar’. Ryan was druk in de keuken bezig en zo kon ik hem eens echt goed bekijken. Het is echt een hele mooie jongen, zijn grote groene ogen waren het mooist van allemaal. Zijn gezicht was perfect gewoon. ‘Ry hoe lang ben je?’ ‘Ik ben bijna twee meter’. Er schoten gelijk hele vunzige dingen door mijn hoofd heen, dingen waar ik niet aan wilde denken. Ik moest echt mijn best doen om mijn gedachten te verzetten. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. ‘Waarom lach je?’ vroeg ik hem. ‘Niemand noemt mij zo’. ‘Oh sorry wil je dat ik je Ryan noem?’ ’Nee ik vind het wel leuk dat jij het afkort’. ‘ Gelukkig. Trouwens het ruikt echt lekker. Wat maak jij?’ ‘Dat zeg jij alleen omdat jij ziekenhuis eten gewent bent’. ‘ Dan moet jij maar vaker voor mij gaan koken’. ‘Zou jij dat leuk vinden?’ ‘Ja hoor’. ‘ Hoe vaak moet jij die zalf nog smeren vandaag?’ ‘Nog twee keer’. ‘Kan jij bij alle wonden?’ ‘Nee ik heb jou hulp nodig’. ‘Na het eten zal ik jou insmeren en voor jij gaat slapen goed?’ ‘Ja’. Daarna kwam hij de keuken uitgelopen met twee overvolle borden met macaroni. ‘Het is geen drie sterren menu maar ik hoop dat het smaakt’. ‘Kon het bord niet nog voller?’ ‘Is het te weinig?’ ‘Nee joh gek. Het is veel te veel’. ‘Jij moet goed eten. Je bent veel afgevallen zo te zien’. ‘ Je hebt gelijk’. ‘Wanneer is dat gebeurd?’ ‘Toen ik hier kwam’. ‘Jij was al zo toen ik jou voor het eerst zag’. ‘Klopt. Ik heb eerst een poosje ergens anders gewoond’. ‘Niet in onze gemeenschap’. ‘Zeker wel. Ik heb een poosje in het ziekenhuis gelegen voor ik bij Celeste in kwam wonen’. ‘Mag ik vragen waarom?’ ‘Ik wil er niet echt over praten’. ‘Dat is niet erg. Daar ben jij dus zoveel afgevallen?’ ‘Ja ik ben altijd ongeveer tien kilo zwaarder geweest als dit’. ‘Dan moet jij flink eten’. ‘ Ik denk dat ik zo wil blijven’. Ryan schudde zijn hoofd. ‘Jij bent nog mooier als jij wat aankomt. Kom eet je bord leeg’. Ik kreeg een blos op mijn wangen en begon met eten.
‘Ik heb toestemming gekregen dat jij mij gaat trainen’. ‘Nou laten wij daar maar even mee wachten tot jij hersteld bent’. ‘Kunnen wij dan helemaal niks doen?’ ‘Ik weet wel iets maar daar moeten wij ook nog even mee wachten’. ‘Wat dan?’ ‘Wij kunnen in het water wel trainen dat is minder zwaar’. Ik stikte bijna in mijn eten. ‘Is het niet lekker’. ‘ Het is echt heerlijk. Ik verslikte mij’. Het idee van Ryan in een zwembroek dat werd mij even te veel. Daarna werd er aangebeld. Ryan kwam terug met de dame van de raad. ‘Fay hoe gaat het met jou?’ ‘Ik heb mij wel eens beter gevoeld’. ‘Dat kan ik mij voorstellen. Kunnen wij praten of mag Ryan erbij zijn? Is hij op de hoogte?’ ‘Nee’. ‘ Ryan kan jij ons keven alleen laten?’ vroeg de dame vriendelijk Ryan keek controlerend naar mij. ‘Jij kan wel in mijn slaapkamer wachten’. Ryan knikte en verliet de woonkamer.
