Ik werd wakker op een plek waar het helemaal wit was. Ik moest mijn ogen een beetje dicht knijpen omdat het zo fel wit was. Ik draaide een rondje om te kijken of er een uitweg was. Toen ik een rondje gedraaid had stond er een prachtige vrouw voor mijn neus. ' Liefje wat doe jij hier?' vroeg de vrouw verbaaasd.
' Waar ben ik? Is dit de hemel?' vroeg ik de vrouw. ' Nee liefje'. ' Ben ik dan in de hel terecht gekomen?' vroeg ik helemaal verbaasd. ' Nee liefje, dit is het tussenstation. Hier word besloten waar jij heen gaat. Hier word besloten of jij naar de hemel of hel gaat'. ' Maakt u die beslissing?’ ‘Ik ben slechts de boodschapper’. ‘ Waarom vraagt u dan wat ik hier kom doen' vroeg ik de vrouw. ' Ik ben verbaasd omdat het is jou tijd nog niet'. ' Ik heb mijn leven opgegeven. Ik hoor hier wel'. De vrouw streelde mijn gezicht. ' Mijn man, jou vader heeft jouw nodig. Hij heeft het zwaar gehad na mijn overlijden. Ga naar hem terug en geef hem zijn verloren dochter terug' zei de vrouw liefjes. Voor ik iets kon zeggen gaf zij mij een kus op mijn wang en was ik verdwenen uit de witte ruimte.
Ik werd mij bewust van een warmte om mijn lichaam heen. De warmte was geruststellend en liefdevol. Er vielen druppels op mijn gezicht wat ervoor zorgde dat ik mijn ogen probeerde open te doen. Na een paar pogingen keek ik naar het gezicht van Ryan. Zijn gezicht stond vol pijn en verdriet en zijn ogen waren gesloten. De druppels die ik had gevoelt waren zijn tranen geweest. Heel voorzichtig gaf ik hem een kus op zijn wang en ik zag zijn gezicht veranderen naar verwarring in plaats van verdriet. Ik gaf hem nog een kus want ik wilde hem in zijn prachtige ogen kijken. Bij de derde kus deed hij zijn ogen open en keek mij eindelijk aan. ' Hoe.. Hoe kan dit?' vroeg hij verbaasd.
' Ik heb wat hulp van boven gehad' fluisterde ik. ' Ik ben totaal niet gelovig maar wie dit ook gedaan heeft ik ben diegene eeuwig dankbaar' fluisterde hij. Ryan trok mij stevig in zijn armen en bleef kusjes geven op mijn hoofd.Op een gegeven moment stond Ryan op. ' Kom, ik breng jou naar huis'. Pas toen Ryan mij op tilde zag ik dat wij nog steeds op het open veld waren. De raadsleden hadden niet eens de moeite genomen om de galg weg te halen. ' Ry, had ik jou echt gezien voor ik opgehangen werd?' vroeg ik hem. ' Ik was net te laat gekomen om jou te redden, het spijt mij zo' zei Ryan. ' Ik was allang blij dat ik jouw nog even gezien had'. ' Probeer een beetje te slapen. Wij praten straks over wat er gebeurd is' zei Ryan. ' Nee, ik wil niet slapen. Ik wil naar jou kijken, naar jou luisteren. Toen ik dood ging Ry het enige waar ik aan kon denken was jou. Dat ik jou achter liet en dat wij te weinig tijd met elkaar doorgebracht hadden. Ik weet niet wat er nog meer gaat gebeuren maar ik wil elke seconde van de dag van jou genieten'. Er verscheen gelukkig een glimlach op zijn gezicht.
' Ik beloof jou dat wij alle tijd van de wereld met elkaar gaan door brengen. Nu moet jij echt even gaan slapen. Ons huis zit vol met mensen. Ik zal jou de hele weg vast houden en ik beloof dat ik nergens heen zal gaan. Ik zal geen seconde van jou zijde wijken' zei Ryan. ' Hoezo is ons huis vol met mensen?' vroeg ik hem. ' Ik dacht dat jij dood was. Ik heb jouw vader gebeld om het slechte nieuws te vertellen en hij is het verder dingen gaan regelen' zei Ryan. ' Bel mijn vader op en vertel wat er gebeurd is. Ik wil niet dat hij zich straks dood schrikt'. Ryan pakte de telefoon en belde mijn vader op hij vertelde wat er gebeurd was. Het hele gesprek duurde een paar minuten en daarna bracht Ryan mij naar de auto. Ik keek niet meer achterom naar het veld met de galg dat was een stuk wat ik wilde vergeten.
Ik werd wakker gemaakt door Ryan toen wij thuis waren. Hij tilde mij op alsof ik een porseleinen poppetje was en bracht mij gelijk naar onze slaapkamer en legde mij in bed. Ik had de dekens nog niet over mij heen liggen of mijn vader knuffelde mij dood. De tranen gleden over zijn wangen en hij bleef maar glimlachen. Blijkbaar was Ryan naar beneden gelopen en had voor ons een kop thee gezet. ' Ga jij mij niet vragen hoe het komt dat ik nog leef?' vroeg ik mijn vader. Mijn vader schudde zijn hoofd. ' Kort voor Ryan belde was ik in slaap gevallen. Ik heb bezoek gehad in mijn droom daardoor wist ik dat het goed zou komen' zei mijn vader. ' Mamma heeft jou bezocht?' vroeg ik hem. Mijn vader knikte.' Zij heeft jou geholpen toch?' vroeg hij. Ik knikte. ' Mijn moeder is een hele mooie vrouw' zei ik tegen hem. ' Dat is zij zeker'. ' Zij heeft mij terug gestuurd vanwege jou' zei ik tegen hem. ' Dat klopt'. ' Waarom?' vroeg ik nieuwsgierig. ' Simpel weg omdat ik jou nodig heb om door te kunnen gaan met leven. Na jouw moeders dood wilde ik niet verder leven. Ik heb een aantal pogingen gedaan om er een eind aan te maken. Jou grootmoeder heeft mij flink aangepakt bij de laatste poging. Zij hielp mij er even herinneren dat ik een dochter had die mij nog nodig zou kunnen hebben in de toekomst. Ik was egoïstisch dat zie ik nu ook wel in' zei mijn vader. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik had nooit verwacht dat mijn vader zo eerlijk zou zijn en ook niet dat hij zelfmoord had willen plegen. ' Ik weet niet wat ik moet zeggen'. ' Het is lang geleden. Ik wilde jou alleen uitleggen waarom jouw moeder jou gered heeft'. ' Pap, jij denkt toch niet meer zo?' vroeg ik snel.
