‘Ik ben blij dat jij mij een app gestuurd hebt’ zei Max. ‘Ik ben blij dat ik nog de kans kreeg om het te sturen. Heb ik er een erg zooitje van gemaakt?’ vroeg ik voorzichtig. ‘Wij praten er straks over. Heb jij veel pijn?’ vroeg Max. ‘Een warme douche doet vast wonderen’ zei ik met een glimlach. ‘Mijn mannetje zei dat jouw buik er slecht uit zag’. ‘Het zal flink blauw worden, maar dat zal alles zijn. ‘Ik wil dat jullie in het ziekenhuis foto’s van jullie verwondingen maken’ zei Max streng. ‘ Dat is geen probleem’ zei Ryan. Ik knikte mee omdat ik geen zin had in een preek of ruzie met Max.
In het ziekenhuis regelde Max dat wij voorrang kregen op de andere patiënten. Normaal had ik er moeilijk over gedaan maar nu wilde ik eigenlijk alleen maar naar huis en douchen. Ik werd op een rolstoel naar een MRI scan ofzo iets gebracht en er werd een foto van mijn buik gemaakt. Na een paar minuten kwam de man mij vertellen dat er geen inwendige bloedingen waren. Ik moest gelijk terug komen als de pijn erger werd. Ryan kreeg een hechting en daarna moesten wij een kamertje in waar Max met een agent was. Het was de agent die mijn wonden behandeld had. ‘Kan jij nog een keer jouw shirt uit doen dan kan ik foto’s maken van jouw buik’ vroeg de knappe agent. Ryan hielp mij met uittrekken en de agent kreeg dit keer een lichte blos op zijn wangen. Ryan kon er gelukkig om lachen en gaf mij een kus op mijn hoofd. De agent maakte van elke blauwe plek een foto en natuurlijk van al onze andere verwondingen ook.
Toen alles afgerond was mocht ik mij weer aankleden en ging Max even met de agent op de gang praten. ‘ Die agent vond jouw leuk’ zei Ryan. ‘Hij is ook een leuke jongen’ zei ik heel serieus. Ryan keek mij vragend aan. ‘ Voor iemand anders’ zei ik met een glimlach. ‘Gelukkig maar want ik deel mijn vrouw met niemand’ zei Ryan. ‘Ik had niet verwacht dat jij zo hebberig was’ zei Max met een knipoog toen hij binnen kwam lopen. ‘Alleen met mijn vrouw’. ‘Neem jouw vrouw dan maar gauw mee, want ik breng jullie naar huis’ zei Max.
Ik kon met veel moeite mijn ogen open houden tijdens de rit naar huis. Ik hoorde Max en Ryan wel praten met elkaar maar ik kreeg er weinig van mee. Thuis aangekomen had mijn vader Alison al naar bed gebracht en had hij een bord soep met brood voor ons klaar gezet. ‘ Sorry jongens, nu komen de formaliteiten. Kunnen jullie vertellen wat er precies gebeurd is?’ vroeg Max. ‘ Mijn vader was met Alison naar de speeltuin gegaan. Nadat ik Ryan verzorgd had besloten wij hun op te zoeken. In de speeltuin konden wij hun niet vinden, en het viel ons op dat het erg rustig was. Toen wij hun slapend aantroffen besloten wij om naar het restaurantje om wat eten te halen. In het restaurantje kregen wij een heel naar voorgevoel. Ryan bestelde gewoon wat te eten en ik ging een rustig plekje zoeken en daarna stuurde ik jou die app. Wat daarna gebeurde is wel duidelijk’. Max begon heen en weer te lopen en zat letterlijk en figuurlijk met zijn handen in het haar. Het was erg duidelijk dat hij het even niet meer wist. Ik vond het zielig voor hem, het was ook een rare situatie. Niemand had verwacht dat dit zo zou gaan lopen.
' Max, er zijn toch meerderen raden?' vroeg ik. ' Dat klopt' zei Max. ' Waarom neem je geen contact met ze op en leg uit wat er hier aan de hand is. De raad van hier zet je vast, de mensen die erbij betrokken zijn natuurlijk. Laat de andere raadsleden maar komen en over dit hele gebeuren nadenken. Je kan dit niet alleen oplossen' zei ik tegen hem. 'Ik weet dan alleen niet of het slim is dat wij dan hier blijven' zei Ryan. ' Dat is iets wat ik wel zeker weet. Jullie moeten hier niet blijven' zei Max. ' Waarom?' vroeg ik verbaasd. ' Wij kennen deze raadsleden totaal niet. Wij weten niet hoe ze denken en wat ze van deze situatie vinden. Wij moeten ze er dus van zien te overtuigen dat de alpha en Luna geen kwaad inde zin hebben. Ik weet niet hoe zwaar dat gaat zijn' zei Max. ' Ik laat mij niet weg jagen' zei ik stellig. ' Dat heeft niks met weg jagen te maken maar met jullie veiligheid' zei Max.
' Waar moeten wij dan nu weer naar toe?' vroeg ik een beetje geïrriteerd. Max pakte een sleutelbosje en gaf die aan Ryan. ' Dit is van mijn jagershut. Het is niet veel maar alles is er. Pak jullie spullen dan maak ik een routebeschrijving' zei Max.
Daar gingen wij dan weer, weer spullen pakken, weer onderweg, weer weg bij Alison. Dat arme kind ook, wij namen haar in huis om haar meer aandacht en liefde te geven maar door de omstandigheden waren wij er nooit. Wij konden haar niet mee nemen en moesten haar weer bij mijn vader achter laten. Er waren genoeg goede redenen om haar niet mee te nemen. Ten eerste was het te gevaarlijk voor haar, ten tweede ze moest naar school en ten derde zou ze ons vertraging op leveren. Ik pakte niet meer als noodzakelijk was en daarna ging ik naar de keuken en pakte eten en drinken voor een week, daarna konden wij vast wel weer wat regelen. ' Heb jij alles?' vroeg Ryan.
' Ik denk het wel'. ' Dan gaan wij' zei Ryan. Wij gaven Alison nog een kus op haar hoofd, en namen afscheid van mijn vader en Max. Daarna pakten wij de routebeschrijving mee van Max en Ryan bestuurde hem en daarna vertrokken wij. Deze keer gingen wij met de auto want ze hadden slecht weer voorspeld. Wij waren een half uur onderweg toen begon het al, harde donderklappen en bliksemflitsen. Ongeveer twee minuten later werd de hemel open getrokken en kwam de regen er met bakken uit de hemel vallen. Ryan die erg van door rijden hield moest langzaam rijden omdat hij geen hand voor ogen zag met de regen. Het was ook pik donker waardoor ik de omschrijving niet goed kon lezen. Wij stopten even aan de kant zodat wij de omschrijving konden lezen. Zo moesten wij dat verschillende keren doen door het noodweer. De jagershut van Max lag hoog gelegen in de bergen maar door het noodweer was de weg er naar toe onbegaanbaar. We zochten een hotel waar wij een nacht konden blijven. De kamer stelde niet veel voor maar dat was ook niet nodig voor een nacht. Nadat wij allebei onder de douche gesprongen waren ploften wij op onze bedden neer. Onze kamer had twee losse een persoon bedden maar dat mocht niet erg zijn voor een nacht. Ryan keek of de tv werkte maar door het noodweer was er geen bereik, er was alleen maar sneeuw op de tv.
' Ry' vroeg ik zachtjes. 'Wat is er?' ' Het spijt mij dat ons huwelijk zo loopt. Dat wij alleen maar op de vlucht zijn en niet bij jouw zusje zijn. Als ik dit allemaal van te voren wist had ik jouw nooit gezoend en hier bij betrokken' zei ik huilerig. ' Kom eens hier zitten' zei Ryan. Ik ging bij hem op het veel te kleine bed zitten en kroop in zijn armen. ' Lieverd denk jij nou echt dat ik het had geaccepteerd als jij mij zou proberen te ontlopen? Het is jouw nu ook niet gelukt. Ik had er alles aan gedaan om bij jou te zijn. De situatie is beroerd dat ben ik met jouw eens maar wij weten wat we aan elkaar hebben. Het belangrijkste is dat wij elkaar niet opgeven en elkaar blijven steunen terwijl wij dit proberen op te lossen. Als dit voorbij is dan kunnen wij rustig ons leven opbouwen zoals dat hoort. Ik heb nergens spijt van en ik zou het zo weer doen. Twijfel jij aan mijn liefde voor jou?' vroeg Ryan. ' Nee, totaal niet. Het spijt mij als dat zo lijkt. Het is mijn schuldgevoel die nu praat. Ik heb jou wereld op zijn kop gezet daar voel ik mij schuldig om'. ' Jij hebt mijn leven inderdaad op zijn kop gezet. Ik weet nu hoe het is om echt van iemand te houden, om lief te hebben om voor iemand te zorgen en hoe het is omdat zelfde terug te krijgen. Ik zou dat voor geen goud meer willen missen' zei Ryan. ' Ik ook niet. Ik hou echt heel veel van jou'. ' Ik ook van jou. Wij hebben wel een kleine uitdaging' zei Ryan heel serieus. ' Wat dan?' vroeg ik hem. ' Dit gaat niet passen' Ry gebaarde naar het bed. ' Wij kunnen de matrassen op de grond leggen zodat ze niet uit elkaar schuiven. Gebruiken wij de bank kussen om de lengte op te vullen. Wij kunnen ook gewoon apart slapen, is wel makkelijker' zei ik met een glimlach. ' Dat laatste is absoluut geen optie. Wij verbouwen de boel' zei Ryan. Na een paar minuten was het bed eindelijk naar de zin ban Ryan en konden wij slapen. Ryan sliep al snel en ik kon de slaap niet vatten. Ik hoopte dat de andere mensen van de raad het een stuk beter oppakten als deze, anders zouden wij nooit rust hebben. Dat wilde ik mezelf en Ryan niet aan doen. ' Lieverd met piekeren los je niks op. Probeer wat te slapen' zei Ryan. ' Ik kan niet slapen'. ' Moet ik een slaap liedje zingen voor je?' vroeg Ryan. ' Dat doe je niet' zei ik uitdagend. Daarna begon Ryan slaap kindje slaap te zingen. Het was ontzettend lief van hem maar het had niet de werking zoals bij kleine kinderen. Ik gaf hem een kus op zijn wang en kroop dichter tegen hem aan. Zijn warme lichaamstemperatuur zorgde ervoor dat ik rozig werd en in slaap viel.
