Na een korte wandeling kwamen wij bij een grote pick up aan. Daar kreeg ik hand en enkelboeien om en toen werd ik in de auto gezet of eerder geduwd. Daarna startte de man de auto en reden wij weg. De rit duurde gelukkig erg lang zodat ik voor de laatste keer de zon op kon zien komen. Het was prachtig om te zien hoe de zon hoger kwam te staan en hoe zijn stralen zich tussen de bomen door drongen. Mijn gedachten gingen naar Ryan. Ik hoopte dat hij zou begrijpen waarom ik deze keuze gemaakt had en dat hij niet al te boos zou zijn. Ik hield echt zielsveel van hem en ik kon hem een leven op de vlucht echt niet aan doen. Hij verdiende veel beter als dat, daarnaast moest hij er zijn voor zijn zusje.
Na een paar uur stond de auto stil en werd ik geblinddoekt. Een man tilde mij op uit de auto en liep een heel eind met mij. Aan het geluid kon ik opmaken dat ik in een gebouw was en niet meer in het bos. Ik werd op een stoel gezet en er werd een touw om mijn middel geknoopt en daarna was het stil. Ik deed niet eens een poging om te ontspannen of om mijn blinddoek af te doen. Ik kon niet ontsnappen en daarom deed ik mijn best niet. Uren zat ik op de stoel zonder dat er iemand langs kwam. Vermoeidheid overviel mij en ik kon mezelf niet meer wakker houden.
Ik schrok wakker door een koud gevoel over mijn lichaam. Na een paar tellen realiseerde ik mij dat ik koud water over mij heen had gekregen.
' Wie is jou vader?' vroeg een man in de ruimte. ' Ik heb geen vader meer' zei ik geïrriteerd. Ik kreeg een klap in mijn gezicht. ' Wie is jou vader?' vroeg de man weer. Ik gaf hem het zelfde antwoord waarop ik weer een klap kreeg. Uren ging het zo door tot ik niet meer kon praten omdat mijn lippen kapot geslagen waren. Ik kreeg weer een emmer water over mij heen en daarna vertrok de man weer. De pijn was niet prettig maar ik moest het verbergen voor Ryan. Ik wist dat hij mijn pijn al gevoeld had en dat het eigenlijk te laat was. Ik wilde dat hij door ging met leven en daarom schakelde ik al mijn emoties uit. Zo kon ik hem niks meer sturen en ik hoopte echt dat hij daar door zou denken dat ik dood was. Ryan was koppig maar ik hoopte dat hij mij kon vergeten. Het deed mij verschrikkelijk veel pijn om hem zo achter te moeten laten maar het was onnodig dat hij ook zou sterven. Ik werd uit mijn gedachten getrokken door een klap in mijn buik. De man bleef mij onder vragen en ik besloot voor de veiligheid van iedereen om helemaal maar geen antwoord meer te geven. Dagen gingen voorbij en al die tijd zat ik vast gebonden op de stoel zonder water en drinken. Ik moest zo nodig plassen dat ik in mijn broek geplast had. De geur van mijn eigen urine was verschrikkelijk. Mijn bloed begon op te drogen en te stinken. De situatie waar ik in zat begon werkelijk onmenselijk te worden. Een paar dagen later trok iemand mijn blinddoek af, het licht deed zeer aan mijn ogen. Toen mijn ogen gewent waren aan het licht zag ik Ace staan.
‘Wat doe jij hier?’ vroeg ik verbaasd. ‘Ik ben hier voor jou’ zei Ace. ‘ Maak mij los dan kunnen wij vertrekken’. ‘ Daar ben ik hier niet voor gekomen’. ‘Voor wat dan wel?’ vroeg ik verbaasd. ‘Ik ben hier om jou te straffen’. ‘Even serieus’. ‘Ik ben heel serieus’. ‘Wat heb ik jou aangedaan?’ ‘Wat heb jij mij aangedaan?! Volgens mij heb jij mij gedumpt voor Ryan!’ schreeuwde Ace. ‘Hij is mijn mate, dat kon ik toch niet negeren?’ ‘Dat wist je dus al toen jij met mij ging?’ vroeg Ace boos. Ik knikte. Ace was woedend en haalde uit en raakte mijn neus keihard, het voelde alsof hij hem gebroken had. ‘Jij bent gewoon een vieze hoer! Hoe durf jij mij zo in de maling te nemen!’ ‘Het spijt mij echt. Het was niet de bedoeling dat ik voor Ryan zou vallen’. ‘Bespaar mij jou praatjes!’. Ik keek Ace aan en hij kon echt elk moment ontploffen, ik moest echt voorzichtig zijn met wat ik tegen hem vertelde. ‘Heb jij wel om mij gegeven?’ vroeg Ace. ‘Natuurlijk en dat doe ik nog steeds’. ‘Lieg niet! Jij hebt je gezicht nooit meer laten zien nadat jij mij gedumpt hebt!’ ‘Het spijt mij, het ging echt niet bewust’. Kort daarna voelde ik zijn hand in mijn gezicht weer. ‘Ik haat jou! Ik heb nog nooit iemand zo gehaat als jou!’ schreeuwde Ace. Daarna sloeg Ace mij net zo lang tot ik mijn bewustzijn verloor. De volgende ochtend wilde ik mijn ogen open doen maar die klootzak van een Ace had mijn blinddoek weer omgedaan.
Later op die dag kwam Ace weer terug blijkbaar had de raad hem de opdracht geven om mij aan te pakken. Ace probeerde mij te dwingen om te transformeren in mijn wolf. Ik weigerde keer op keer maar Ace was niet zo geduldig en wilde perse mij laten transformeren. Ace begon weer mij te mishandelen maar ik was nu al zover dat het mij niet zoveel meer deed.
Na een tijdje verliet Ace de ruimte en kwam eigenlijk heel snel weer terug. Ik hoorde wat knetteren en voor ik kon plaatsen wat het was, was het al te laat. Ace had een stengun gepakt en gaf mij stroomstoten. Bij de vierde of vijfde stroomstoot verloor ik mijn bewust zijn. Toen ik wakker werd zat ik weer op mijn stoel maar zonder blinddoek. Ik kon de ruimte bekijken maar er viel niet veel te zien. Op mij en de stoel na was de ruimte leeg. Op eens schoot er een ontzettend fel licht aan. Ik kneep mijn ogen dicht om het licht tegen te houden. Ik probeerde een paar keer om mijn ogen te openen maar het licht was te fel. Na een paar uur kwam Ace weer binnen en begonnen de ondervragingen weer. Ik kreeg klap na klap en ik begon bijna te hopen dat zij mij zouden doden. Ik zou dit niet lang meer trekken. Wel één hele dag werd ik met rust gelaten en toen kwam Ace met goed en slecht nieuws. Ace vertelde dat ik over drie dagen geëxecuteerd worden. Ace glimlachte zo vies dat mijn maag zich binnenste buiten keerde en ik begon te kokhalzen. Ace verliet lachend de ruimte.
Toen Ace weg was schoot er een opluchting door mij heen, geen pijn en martelingen meer. Al snel maakte de opluchting plaats voor verdriet. Nu was het definitief dat ik mijn familie nooit meer zou zien. Snel sloot ik mijn gevoelens weer af om er voor te zorgen dat Ryan het niet zou aanvoelen.
De dagen gingen voorbij met ondervragingen en martelingen. Ace sloeg mij met knuppels en hij sneed mij met messen. Op een dag kreeg ik weer een emmer water over mij heen en werd ik van mijn blinddoek verlost. Ace tilde mij op en bracht mij het gebouw uit en liep richting het bos.
In een open stukje hadden zij een houten galg opgebouwd.
Ace zette mij op een stoel neer die zij hadden geplaatst op het platform van de galg. Toen ik daar zat verschenen de leden van de raad.
' Heb jij nog iets te zeggen?' voeg een man van de raad. Ik hield mijn mond en keek naar de leden van de raad. De vriend van Max gaf mij een knipoog en keek daarna weer streng. ' Maak er mar gewoon een eind aan. Ik wil dat dit voorbij is' zei ik tegen de raadsleden. ' Zoals jij wilt' zei de man van de raad. Hij keek nog even naar zijn collega raadsleden en na een knikgebaar van één ieder gebaarde de man naar de beul op het platform. De man liep naar de strop en deed deze om mijn nek. ' Jij weet zeker dat jij geen informatie wilt geven?' vroeg de beul. Ik hield weer mijn mond waardoor ik weer klappen kreeg. De raadsleden probeerde nog wat vragen te stellen maar ik reageerde niet meer. Ik concentreerde mij op wat ging komen en ik stuurde al mijn gevoelens die ik voor Ryan had zijn kant op. Terwijl ik dat deed schopte de man de stoel onder mij vandaan en ging er een luik onder mij open en hing ik aan de strop. Ik voelde het laatste beetje lucht wat ik had mijn longen uitglijden en ik gaf mij gewillig over aan de dood. Voor het echt zwart voor mijn ogen werd zag ik Ryan staan. Ik wist dat het niet kon maar de gedachte dat hij hier was terwijl ik stierf vervulde mij met liefde. Ik kreeg het voor elkaar om te glimlachen en daarna gaf ik mij over en blies ik mijn laatste adem uit.
