Dressing up the mind {Luke Hemmings}

4 {Przy siostrze}

Droga do domu siostry mija mi w ekspresowym tempie. Zaczynam się denerwować dopiero gdy dzwonię dzwonkiem do drzwi. Mija dłuższa chwila, zanim ktokolwiek je otwiera, a gdy to już się dzieje... widzę moją płaczącą siostrę.

– Glen – i ja od razu też płaczę.

Płakałam z nią gdy dowiedziałam się o ciąży. Płakałam z nią gdy urodziła się Gabby i gdy brała ślub z Gavinem. Zawsze jestem przy niej i nie chcę tego zmieniać.

– Tak strasznie cię przepraszam – mówię przez łzy – Kocham cię, Glen.

Ona tylko mocniej mnie ściska.

– Jesteś moją starszą siostrą i nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła, tylko boję się o ciebie – przyznaje – Nie jest mi wstyd, tylko nie rozumiem.

A ja nie potrafię jej tego wytłumaczyć, wiem tylko, że czuję w stosunku do niej to samo, jednak to ona miała odwagę powiedzieć to na głos.

Jest ode mnie odważniejsza, zawsze była.

– Czuję to samo – łkam.

– Nie chcę, żeby coś ci się stało...

– Nie chciałam tego powiedzieć, Glen – przekonuję ją.

– Wiem – wierzy mi, to najważniejsze – Wiem, Gina.

– Gavin jest zły, bo to jego remiza, jego reputacja i nie chce, żeby ktoś źle o tobie mówił.

Gavin mnie nie lubi, a to na pewno dyplomatyczna wersja tego, co jej powiedział.

– Czy możesz dla mnie przeprosić Luke'a? Był naprawdę zły.

– Dlaczego mam przepraszać tego dupka?

– Luke i dupek? Jesteś pewna, że mówimy o tym samym facecie?

Muszę robić jakąś minę, bo szybko wycofuje się z tego, co powiedziała.

Czy ja jestem rozwiązała?

– Jeśli go przeproszę to pomyśli, że coś od niego chcę! To ten typ faceta, który lubi gdy się go błaga!

– Cóż, z tego, co wiem ty błagałaś...

– Co?

– Gina, ty nic nie pamiętasz?

Nie całkiem, więc wzruszam ramionami.

– Na pewno o nic nikogo nie błagałam!

– Ale podoba ci się?

– Jakim cudem Gavin się z nim przyjaźni skoro koleś ma trzydzieści lat?

– Są dla siebie jak bracia w tej remizie.

Przewracam oczami.

– Nie przeproszę go, Glen.

– Obrzygałaś jego ciuchy – więc to też wie.

– Wyprał je.

– Zamknęłaś go w łazience.

– Sam się zamknął i wyważył drzwi!

Glen się śmieje.

– Kocham cię – przypomina mi – Jesteś moją szaloną siostrą.

– A właśnie, a gdzie twoja szalona córka?

– Obie śpią. Gavin obudził je rano przeć wyjściem i padły.

– Gemma przesypia więcej czasu niż Gabby?

– Tak, na szczęście tak – wypuszcza westchnienie ulgi – Ale nie zmieniaj tematu!

– Glen, nie przeproszę go!

– Jesteś taka uparta – mimo to się uśmiecha.

– Powinnyśmy się gdzieś wybrać jutro. Weźmiemy dziewczynki i pojedziemy do zoo.

– Nie mogę. Brat Gavina przyjeżdża i będę musiała się nim zająć.

Chcę krzyczeć, że ma dziewiętnaście lat i nie musiał iść do szkoły na drugim końcu kraju skoro nie było was na to stać. Chcę krzyczeć, że ma dwadzieścia dwa lata i dwójkę dzieci i nie potrzebuje jeszcze go, ale Leo to dzieciak, który stracił rodziców i Gavin to cała rodzina, która mu została.  Nie kłócił się z bratem, żeby sprzedać ten dom i podzielić pieniądze. Zamiast tego Gavin wziął kredyt hipoteczny na jego wymarzone studia w San Francisco. Jest dla niego bardziej jak ojciec niż brat.

– Jasne.

Chcę moją siostrę.

Chcę ją zanim zakochała się w Gavinie i nie miała tylu durnych obowiązków.

– Może za tydzień, co?

Nie wiem, skąd ten dzieciak ma kasę na lot tutaj. Chociaż ostatni raz był na święta.

Nie wiem.

Nie chcę się nas tym zastanawiać.

– Jasne – robię dobrą minę do złej gry.

Wtedy dostrzegam moją ulubienice, która przeciera piąstkami małe oczka. Uśmiecham się na jej widok, dopóki mała nie wskakuje w ramiona mamy.

Moja siostra jest niesamowitą mamą.

– Co ci się tym razem przyśniło, kwiatuszku? – zawsze ją o to pytam, bo kocham jej odpowiedzi.

Mała opowiada mi swój sen, ale widzę, że wcale mnie tu nie potrzebuje. Myślę, że ma mało chwil sam na sam z mamą, odkąd urodziła się Gemma. Dlatego się z nimi żegnam i zostawiam je same.

Może zadzwonię do Abby i umówimy się na drinka. Ona ponarzeka na swojego męża, ja uświadomię sobie po raz kolejny dlaczego nie chcę takiego mieć i poderwę kogoś. Albo mogłabym wskoczyć w samolot i polecieć do Cancun.

Jednak zamiast tego nogi niosą mnie do remizy.

W dresie, bez makijażu, bez ułożonych włosów, całkowicie spontanicznie.  To słowo chyba idealnie mnie opisuje.

Jednak gdy do niej docieram, jest zupełnie pusta.

Może to dobrze, bo co właściwie bym mu powiedziała?