Legolas i Tauriel Niespełniona miłość

Poświęcenie

Król siedział na tronie i myślał o tym czego dowiedziała się od trzech elfów.
Arimel na prawdę nie wiedziała co to szacunek. Może za ostro ją potraktował ale co miał zrobić patrzeć jak się szyderczo uśmiecha?
- Panie twój syn chce z tobą rozmawiać. - Powiedział jeden ze strażników klękając przed tronem.
- Wprowadź. - Powiedział król obojętnym tonem.
Po chwili jego syn już stał przed nim.
Król skinął na strażnika by ten wyszedł.
- Proszę odpuść Arimel ona nie chciała poniosło ją.
- Bardzo szlachetnie z twojej strony, że ją bronisz ale zdania nie zmienię. - Odparł król.
Książę wyszedł na korytarz.
- Nie słucha mnie. - Odparł.
Tauriel odetchnęła głośno i weszła do sali i stanęła przed królem.
Za nią wbiegli Legolas i Lottier.
- Panie ja wiem, że Arimel przegięła ale to nie jej wina. - zaczęła Tauriel.
- Jakto nie jej? - Zapytał zdziwiony król.
- To moja wina. - Legolas i Lottier chcieli ją powstrzymać ale król nie pozwolił im się odzywać.
- Czyli wtedy to była twoja wina? - Zapytał.
- Ja ją podpuściłam i... - Nie dokończyła bo się bała.
- I...
- Ja ją szantażowałam, bo wiedziałam, że jak tak powie to będzie miała problemy. - Powiedziała. Sama nie wierzyła, że tak bardzo się poświęca.
- Teraz ty będziesz miała problemy. - Powiedział ostro i stanowczo.
- Tak wiem ale jeżeli mogę to chciałam tylko przeprosić. - Wiedziała, że tak na prawdę nie musi ale chciała by to wiarygodnie brzmiało.
- A jeśli mogę wiedzieć co było przyczyną tak paskudnego posunięcia z twojej strony?
- Zazdrość. - Odparła. Nigdy tak bardzo nie okłamała króla więc aż jej łza spłynęła.
- Czyli przed tronem mnie okłamałaś? - Zapytał. Elfka chciała powiedzieć, że nie i, że okłamuje go teraz ale nie chciała niszczyć tego co zaczęła.
- Jestem tobą załamany Tauriel. Nie wiem co z tobą zrobię ale puki co zawieszam cie i zakazuje ci zbliżać się do kmojego syna. - Tauriel zaczęła płakać. Nie wiedziała, że to poświęcenie aż tak bardzo wpłynie na jej życie. Mimo to nawet nie próbowała zaprzeczać