HİSSİZ +18

H21|Sanırım Ölüyorum|

# İlyas Yalçıntaş - Bu nasıl veda

Özet...

Telefon sesiyle gözlerimi araladım Kamer yanımda uyuyordu ama telefon ısrarla çalıyordu Kamer'i dürtüp "Kamer telefonun çalıyor." dedim ama beni duymadı bile ona doğru yaklaşıp kulağına "Kamer telefon." diyerek bağırdım. Bir anda kendimi Kamer'in altında buldum neye uğradığımı şaşırdım Kamer kısık gözlerle bana bakarken "Telefon." dedim hâlâ çalan telefonu sonunda fark etmişti. Kendini yana atıp komedinin üstündeki telefonuna uzanıp eline aldı;

"Ne var amına koyayım sabah sabah rüyanda mı gördün"

"..."

"Ne! Siktir" dedi hızla ayağı kalkarken. Kamer endişeli gözlerle gözlerime baktı sanırım kötü bir şey olmuştu ve gözlerindeki bu endişeye bakılırsa benimle ilgili bir konuydu.

H21

Kamer'in endişesi beni de endişelendirirken ayağa kalktım. Kamer dolaptan siyah bir tişört çıkarıp aceleyle üstüne geçirirken "Kamer ne oluyor anlatacak mısın artık?" Dedim. Kamer yanıma gelip yüzümü avuçları arasına aldı "Mira bak her şeyi halledeceğim tamam mı güzelim sakın üzülme." diyerek söze başladığında ilk defa ismimle ciddi bir şeklide hitap ettiğinde olayın gerçekten kötü bir şey olduğunu anlamıştım. Kamer devam etti "Sedat aradı Mihran anneni kaçırmış seni onunla tehdit edecek şimdi ben anneni kurtaracağım sen de buradan hiçbir yere ayrılmayacaksın." dedi.

Annem kaçırılmış olamazdı değil mi ailemden kalan son kişiyi de kaybedemezdim babamdan sonra bunu kaldıramazdım. Bir iki adım gerileyerek "Hayır! Bende geleceğim annemi yalnız bırakamam." dedim bağırarak. Kamer bana doğru yaklaştı kollarını bedenime sararken sakinleşmemi söylüyordu ama bu sakinleşebileceğim bir konu değildi. Annem benim en hassas noktamdı. Burada öylece durup bekleyeceğimi sanıyorsa yanılıyordu. "Mira bak bu ciddi bir konu ve sen amcamla baş edemezsin o bana güveniyor eminim annenin yerini söyleyecektir burada bekle onu sana getireceğim bana güven." dedi saçlarımdan öperken.

Kamer'e güveniyordum ama burada öylece durmakta istemiyordum ancak Kamer de haklıydı Mihran ona güveniyordu ve illaki annemin yerini ona söyleyecekti ve böylece Kamer ne olursa olsun benim için annemi kurtaracaktı. İsteksizce kafa salladım "Peki sana güveniyorum." demekle yetindim. Yanağıma buse kondurup dolaba yöneldi siyah dar kesim bir pantolon seçti. Elleri şortuna gidince onu çıkaracağını anlayıp arkamı döndüm. Yatağın yanına doğru yürüyüp oturduğumda gözüm Kamer'e değdi çoktan pantolonunu giymiş fermuarını çekiyordu. Üstüne de siyah hırkasını da giyinmişti.

Yüzüm asık bir şekilde yere bakarken yanına geldi ve yatağın diğer tarafına oturdu "Hissiz yüzünü asma bana bak anneni bulacağım." derken eliyle yüzümü kaldırdı ve ona bakmamı sağladı. Kafamla onayladım. Birbirimize sıkıca sarıldık. Bu ikimize de güç veriyordu. Onun kokusu cennetten yeni çıkmış bir melek gibi ferah ve güven vericiydi bu koku tarif edilemezdi. Onun sıcaklığı anlatılamazdı. Ben onu gerçekten de seviyordum. Kamer benden kollarını ayırarak "Artık gitmem gerek hissiz." dedi ayağı kalkarken böylece oturup Kamer'in gitmesini beklemek yerine bende peşinden gidip ona eşlik etmeye karar verdim beraber tahta merdivenlerden aşağı indik.

Salona geldiğimizde Mihran'nın evinde unuttuğum fakat şuan karşımda duran çantamı gördüğümde "Bu da nerden çıktı?" dedim bir anda. Kamer arkasını dönüp bana baktı "Onu lazım olacağını düşünerek ben getirttim." dedi düz bir sesle. Kamer kapıya ulaştığında kapıyı açacakken önüne geçtim ve ona engel oldum "Her şey için teşekkür ederim." dedim Kamer hemen "Bunları teşekkür etmen için yapmıyorum sen sevgilimsin ve senin sorunun benim sorunum yani aslında bakarsan kendi sorunumu çözüyorum." dedi silik bir tebessümle.