HİSSİZ +18

H25|Kamer|

# Yasir miy - Ben zaten yarım

Özet...

Sustu uzun bir süre yüzüme baktı sadece. Aklıma eli geldiğinde endişeyle baktım. Bandaja sarılıydı. Tam elinin nasıl olduğunu soracakken buz gibi konuşmuştu "Sana dışarı çıkma dedim ama sen ne yaptın yine bildiğini okudun tıpkı geçen seferki gibi sana anneni getireceğim bana güven dedim ama sen bana güvenmedin ve başına neler geldi bu gün sana dışarı çıkma dedim ama sen çıktın azıcık ulan azıcık daha bekleyemedin gelecektim yanına ama sen gittin hiç tanımadığın biriyle içtin o da yetmezmiş gibi -bandaj olmayan elini dudaklarıma götürdü- onu gülümseyerek öptün lan onu öptün -elini çekti- şimdi sana ne dememi istiyorsun Mira? Bitti anlıyor musun? Her şeyi düzelteceğim bir süre yanımda olmak zorunda kalacaksın ama işleri düzelttiğim an her şey bitecek. Bir daha görüşmeyeceğiz." Dedi sinirli bir şekilde. Bir şey dememe fırsat vermeden ayağı kalktı ve gitti. Her şey bitmişti o beden ayrılmıştı.

H25

Kamer' in bakış açısı;

Geçen gece olanlar yüzünden kendimi suçluyordum. Hissize sahip olmak istedim. Her şeyi ile benim olsun istedim. Gözüm kararmıştı. Ona ne yaptığımı fark edemedim. Bedenindeki kanları gördüğümde neye uğradığımı şaşırdım. Çabucak hastaneye götürdüm. Dikişleri patlamıştı ve çok kan kaybetmişti. Kendinde değildi. Doktorlar dikişleri düzeltip kan takviyesi yaptılar ama kendine gelmedi hâlâ gözleri kapalı buz gibi teni ile öylece yatıyordu sevdiğim kadın.

Gece boyunca başında bekledim arada bir adımı sayıkladı. Ellerini tuttum yanındayım dedim ama uyanmadı. Ertesi gün doktorlar durumunun iyi olduğunu hastanede kalmasını gerektirecek bir şey olmadığını söylediler. Kan değerleri normale dönmüştü. Çoktan uyanması gerekiyordu. Doktor ise ısrarla sorun yok diyordu kendi uyanmak istemiyormuş söylediğine göre neden hissiz neden uyanmak istemiyorsun. Kalk sevgilim yeter ki kalk bir daha elimi sürmem sana uzaktan severim incitmeden sen yeter ki uyan.

Otele dönmüştük. Onu yatağa yatırmıştım. Hastanede hasta bakıcıların giydirdiği eşyalar vardı üstünde. Onları çıkarttım. Siyah iç çamaşırları ile muazzam bir şekilde karşımda yatıyordu. Kendimi toparlayıp valizden bir pijama takımı aldım. Bacakları ve karnı bandaj ile kaplıydı. Onlara zarar vermeden yavaşça giydirdim. Yanına yatacakken durdum. Ondan uzak durmam gerekiyordu aksi taktirde başladığım işi bitirmeye kalkardım. Durmak çok zor oluyordu. Tekrar yakınlaşırsak zarar görebilirdi ona sahip olma arzusu ile tehlikeye atmak  istemiyordum. Koltuğa geçtim uzun bir süre uyanmasını bekledim. Bir türlü uyanmıyordu. Daha fazla dayanamadım bende gözlerimi yumdum.

Gözlerimi açtığımda hissizin uyandığını gördüm hareketlenmişti "Dur zorlama kendini öyle kal bir kaç gün hareket etmemen gerekiyor." dedim elimden geldiğince duygusuzca. "Peki." dedi soğukça anlamıştı ona karşı duygusuz davrandığımı.

Bir süre konuşmadık "Ne zaman çıktık hastaneden?" dedi merakla cevap vermedim. Yüzüne baktım sonra bandajla sarılı bacaklarına onu bu hale ben getirmiştim. Tuttuğum nefesi bırakırken "Önce ki gün müdahale esnasında bayıldın bir gün orada kaldık kan takviyesi aldın dün de otele döndük." dedim. "Sen iyi misin? Her şey yolunda mı?" dedi. Sakindim ve mesafeli  "Her şey yolunda annen ve Nehir güvende Mihran izimizi kaybetti senin de kan değerlerin düzeldi." dedim buz gibi sesimle.

Bu kadar soğuk olmama kırılmıştı belki de ama böyle olmak zorunda ondan uzak olmak zorundayım onu bu kadar arzularken zarar vermek dışında bir şey yapamam. "Ben seni kastettim iyi misin? Derken. Yorgun görünüyorsun bir sorun mu var?" Dedi yalandan güldüm "İyi miyim? Öyle mi? Nasıl iyi olayım lan resmen her şeyden sakındığım herkesten koruduğum sevdiğim kadını kendi ellerimle öldürecektim. Kendimi kaybettim. Yaralarını görmezden geldim zevk uğruna seni tehlikeye attım." dedim bağırarak ayağa kalktım masaya tekme attım "Siktir sana zarar verdim lan." dedim asılı duran aynaya yumruğumu geçirirken. Elimin büyük bir kısmı kan olmuştu. Kapıya doğru yöneldim "Kamer! Bu şekilde gitme." Dedi ama kapıyı sertçe kapadım arkama bile bakmadım çünkü onu görürsem dayanamazdım çareyi çekip gitmekte buldum.