ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ

Κεφάλαιο 20ο

Οι πολυσύχναστοι δρόμοι του Λονδινου είχαν πια ερημώσει.
Στην ατμόσφαιρα είχε απλωθεί ένα πέπλο ομίχλης, ενώ το κρύο ήταν τσουχτερό,αποτέλεσμα της χθεσινοβραδυνής χιονοθύελλας.
Μικρές τούφες χιονιού σκέπαζαν εδώ κι εκεί τα πεζοδρόμια.
Ήταν μέσα φθινοπώρου,όμως ο καιρός είχε αγριέψει λες και ήταν χειμώνας.

"Ο καιρός είναι το ίδιο παγωμένος,όπως η καρδιά μου" ψιθύρισε η Μαριλένα,καθώς σήκωνε τον γιακά του παλτού της.

Ήταν αργά το βράδυ,η ώρα κόντευε μεσάνυχτα κι αυτή ήταν ακόμη έξω.
Για άλλη μια νύχτα περιπλανιόταν στους δρόμους της πόλης,αφού οι τέσσερις τοίχοι του μικρού διαμερίσματος που είχε νοικιάσει ένιωθε να την πνίγουν.
Έκανε την ίδια διαδρομή όπως κάθε φορά εδώ και δύο μήνες που ήταν στο Λονδίνο,τα ίδια ακριβώς βήματα,περνώντας απ'τα ίδια ακριβώς μέρη.
Όμως αυτή η νύχτα είχε κάτι το διαφορετικό απ'τις προηγούμενες.
Ήταν πιο σκοτεινή,πιο τρομακτική ή απλώς έτσι ένιωθε η Μαριλένα.
Ίσως πάλι να έφταιγε η ομίχλη που περιόριζε την όραση της μόλις στα δύο μέτρα.
Πάντως ενας απροσδιόριστος φόβος είχε φωλίασει στην ψυχή της,που την έκανε να κοιτάζει καχύποπτα γύρω της.
Ένιωθε να απειλείται χωρίς προφανή αίτια,ήταν της φαντασίας της ή μήπως όχι;
Με την άκρη του ματιού της είδε ένα μικρό μπαρ ακριβώς απέναντι της.
Χωρίς δεύτερη σκέψη διέσχισε την φαρδιά λεωφόρο και μπήκε μέσα.

Η άγνωστη ανδρική φιγούρα που κινιόταν στις σκιές εδώ και ώρα,έκανε την εμφάνιση της την ώρα που η Μαριλένα περνούσε την πόρτα του μπαρ.
Μια βρισιά ξέφυγε απ'τα χείλη του,ήταν η ιδανική στιγμή να κάνει την κίνηση του,όμως...
Δέκα μέρες την παρακολουθούσε,ήξερε κάθε σπιθαμή της βραδυνής της διαδρομής.
Η σημερινή νύχτα ήταν η κατάλληλη για να ολοκληρώσει την δουλειά για την οποία είχε πληρωθεί αδρά.
Όλα είχαν λειτουργήσει υπέρ του...οι άδειοι δρόμοι...η ομίχλη...όλα!
Είχε προβλέψει τα πάντα,εκτός απ'την ξαφνική της απόφαση να μπεί σ'εκείνο το μπαρ.
Στάθηκε απ'έξω και περίμενε υπομονετικά,κάποια στιγμή θα έβγαινε και τότε θα τελείωνε αυτό που είχε αναλάβει.

Η Μαριλένα προχώρησε στον ημιφωτισμένο χώρο.
Το βλέμμα της περιπλανήθηκε,αναζητώντας μια ήσυχη γωνιά για να καθήσει.
Από μακριά είδε ένα γωνιακό τραπεζάκι και κινήθηκε προς τα εκεί.
Πρίν προλάβει να καθήσει την πλησίασε μια μικροκαμωμένη σερβιτόρα και την ρώτησε τι να της φέρει.

"Ουισκι"της απάντησε μονολεκτικά,ενώ έβγαζε το παλτό της.

Βόλεψε το σώμα της στο μαλακό κάθισμα και έριξε μια ματιά τριγύρω.
Το μαγαζί ήταν σχεδόν άδειο,κανα δύο τραπέζια ήταν γεμάτα με δυο τρία άτομα.
Το βλέμμα της έπεσε στην μπάρα και έμεινε εκεί για λίγο.
Σ'ένα από τα ψηλά σκαμπό καθόταν ένας νεαρός, μελαχροινός άντρας.
Ήταν αντικειμενικά όμορφος,τα μαλλιά του δεν είχαν το τυπικό ανδρικό κούρεμα,ήταν λίγο πιο μακριά και ελαφρά σπαστά.
Το σώμα του μέσα απ'το τζιν παντελόνι και την στενή μαύρη μπλούζα φαινόταν γυμνασμενο.
Αυτό όμως που τράβηξε την προσοχή της Μαριλένας ήταν το έντονο βλέμμα του.
Τα καστανά του μάτια είχαν καρφωθεί πάνω της με τέτοιο τρόπο που την έκανε να χάσει για λίγο την αίσθηση του χρόνου.

Η άφιξη της σερβιτόρας την έκανε να ξεκολλήσει τα μάτια της απ'τον άγνωστο άντρα.
Αφού την ευχαρίστησε,πήρε τα ποτό στα χέρια της και ήπιε μια γενναία γουλιά.
Αμέσως ένιωσε ένα έντονο κάψιμο στον λαιμό της, δεν ήταν συνηθισμένη στο αλκοόλ,όμως αυτό δεν την πτόησε καθόλου.
Το υπόλοιπο ουίσκι το ήπιε σχεδόν μονορούφι.
Έμεινε περίπου μισή ώρα εκεί,δεν ξανακοίταξε προς την μεριά του αγνώστου.
Όμως ένιωθε το βλέμμα του να είναι πάνω της.

Σηκώθηκε όρθια και βημάτισε προς την εξοδο,
λίγο πρίν περάσει την πόρτα,γύρισε το βλέμμα της και κοίταξε για τελευταία φορά τον άγνωστο άντρα.
Οι ματιές τους συναντήθηκαν κι εκείνη απέστρεψε αμήχανα τα μάτια της από πάνω του.
Βγαίνοντας έξω,ένας παγωμενος άνεμος διαπέρασε το κορμί της.
Τύλιξε το παλτό πιο σφιχτά γύρω της και πήρε τον δρόμο του γυρισμού.
Περπατούσε γρήγορα χωρίς να κοιτάζει πίσω.

Η αντρική φιγούρα την ακολουθούσε σε απόσταση αναπνοής.
Είχε υπολογίσει μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια την κάθε του κίνηση.
Πλησίαζε η στιγμή που θα έκανε την κίνηση του,λίγα μέτρα τον χώριζαν απ'το σημείο που θα ολοκλήρωνε την δουλειά που είχε αναλάβει.

Η Μαριλένα έστριψε στον στενό δρομάκι που την οδηγούσε στα σκαλιά της μονοκατοικίας που βρισκόταν το μικρό διαμέρισμα της.
Ξαφνικά ένιωσε δύο στοιβαρά μπράτσα να την αρπάζουν απ'τους ώμους.
Πρίν προλάβει ν'αντιδράσει,τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω απ'τον λαιμό της.
Το αίμα της πάγωσε,η ανάσα της έβγαινε με δυσκολία απ'τα χείλη της.
Όλα γύρω της άρχισαν να θολώνουν,ενώ το σώμα της ήταν έτοιμο να καταρρεύσει.
Ένιωσε το τέλος της να πλησιάζει,όταν ξαφνικά η πίεση που ένιωθε γύρω απ'τον λαιμό της σταμάτησε.
Τα πόδια της λύγισαν και βρέθηκε πεσμένη στο έδαφος.
Έκανε προσπάθειες ν'ανασάνει,όμως ο πόνος ήταν αφόρητος.
Ο αέρας που έβγαινε απ'τα πνευμόνια της της έσκιζε τον λαιμό σαν μικρά κομμάτια γυαλιού.
Σήκωσε το βλέμμα της και είδε μια σκιά να τρέχει μακριά,ενώ δύο γνωστά καστανά μάτια την κοιτούσαν με αγωνία.

"Είσαι καλά;"άκουσε την βαριά φωνή του σωτήρα της.

Δοκίμασε ν'απαντήσει,όμως η φωνή έσβησε πρίν βγεί απ'τα χείλη της.
Προσπάθησε να σηκωθεί,όμως η όραση της σκοτείνιασε.
Λίγο πρίν χάσει τις αισθήσεις της ένοιωσε δύο χέρια να τυλίγονται γύρω της και να την σηκώνουν στον αέρα.