ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ

Κεφάλαιο 29ο

Συγγνώμη για την καθυστέρηση αλλά ο χρόνος μου είναι πολύ περιορισμένος!!!

Η νύχτα είχε ήδη απλώσει το σκοτεινό πέπλο της στον ουρανό της Αθήνας.
Κι όμως ο ύπνος δεν έλεγε να έρθει για να γαληνέψει την ψυχή της Μαριλένας,εδώ και αρκετή ώρα ήταν ξαπλωμένη στο διπλό,αναπαυτικό της κρεββάτι,με το βλέμμα της να έχει εστιάσει στο ταβάνι,ενώ το μυαλό της βασανιζόταν από μια και μόνο σκέψη...εκείνον.
Η μορφή του Άγγελου είχε κάνει κατάληψη στο μυαλό της,όσο κι αν είχε προσπαθήσει τόσες μέρες να τον ξεχάσει,να συνεχίσει την ζωή της σαν να μην υπήρξε ποτέ ερωτευμένη μ' αυτόν τον άνδρα, η μορφή του πρόδιδε αυτή της την προσπάθεια και η πληγή στην πονεμένη καρδιά της δεν έλεγε να κλείσει.
Σηκώθηκε όρθια και πλησίασε το παράθυρο,είχε αφήσει τα παντζούρια ανοιχτά και τα πολύχρωμα φώτα της πόλης έλουζαν το δωμάτιο,δημιουργώντας μπλέ και κόκκινες αποχρώσεις στους τοίχους.
Το βλέμμα της κατηφόρισε στις δεκάδες ταμπέλες νέον που κοσμούσαν τα διάφορα καταστήματα του δρόμου, η κίνηση ήταν ελάχιστη,μόνο κάτι λίγα αυτοκίνητα περνούσαν,λογικά γυρνώντας από κάποιο ξενύχτι.
Κάποτε ζούσε κι αυτή έτσι ξένοιαστη,έχοντας μοναδικό της πρόβλημα το τι θα φορέσει στην βραδινή της έξοδο... κάποτε.
Τώρα όλα αυτά της φαίνονταν τόσο μακρινά,μέσα σε λίγους μήνες είχε αλλάξει όλη της η ζωή.
Ποτέ δεν περίμενε ότι εκείνη την μέρα που γνώρισε τον Άγγελο,θα είχαν αυτή την κατάληξη.
Κι όμως τότε στο νοσοκομείο την είχε προειδοποιήσει να μείνει μακριά του,
όμως εκείνη δεν τον άκουσε.
Η καρδιά της αρνιόταν πεισματικά να πιστέψει πως αυτός ο άντρας με το αγγελικό πρόσωπο θα γινόταν ο δαίμονας της.
Ασυναίσθητα τα χέρια της χάιδεψαν την ελάχιστα φουσκωμένη κοιλιά της.

"Εσύ θα γιατρέψεις τις πληγές της μαμάς"ψιθύρισε με φωνή που έσπαγε σ' ένα παρατεταμένο παράπονο.

Δάκρυα γέμισαν τα μάτια της,τα οποία σκούπισε αμέσως.
Όχι,δεν θα έκλαιγε πάλι,τον τελευταίο καιρό είχε κλάψει τόσο πολύ, όσο δεν είχε κλάψει σε όλη της την ζωή.
Δεν άξιζε αυτός ο άνδρας άλλα δάκρυα,την είχε κοροϊδέψει, την είχε προδώσει,την είχε διώξει,γιατί πονούσε ακόμη η καρδιά της για εκείνον;
Το χάραμα την βρήκε ξάγρυπνη,να στέκεται σαν άγαλμα μπροστά από το παράθυρο.
Ο ήχος του κουδουνιού την έβγαλε από τον χείμαρρο των σκέψεων που της τριβέλιζαν το μυαλό.
Με κινήσεις αργές και πόδια που κυριολεκτικά σέρνονταν σε κάθε της βήμα,πήγε ν' ανοίξει την πόρτα.

"Καλημέρα ηλιαχτίδα"άκουσε την μελωδική φωνή του Φιλίππου να της λέει καθώς την προσπερνούσε για να μπεί μέσα.