ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ

Κεφάλαιο 22ο

Μόλις άνοιξε τα μάτια της συνειδητοποίησε αμέσως που βρισκόταν,το περιβάλλον της ήταν οικείο.
Ήταν ξαπλωμένη στο κρεββάτι της,στο δωμάτιο της.
Το έντονο φως του ήλιου που έμπαινε απ'το ανοικτό παράθυρο ενόχλησε τα μάτια της και την έκανε να τα κλείσει απότομα.

"Είσαι καλά;"άκουσε μια ανδρική φωνή δίπλα της.
Έστρεψε το βλέμμα της πρός τα εκεί και είδε με έκπληξη τον άγνωστο άντρα του μπαρ που την είχε σώσει,να κάθεται στην βελούδινη πολυθρόνα της.

"Πως βρέθηκα εδώ;"τον ρώτησε ενώ σήκωνε το σώμα της σε καθιστή θέση.

"Εγώ σε έφερα"της απάντησε εκείνος μονολεκτικά.

"Πως ήξερες που μένω;"ήταν η επόμενη ερώτηση της,με την φωνή της να φανερώνει δυσπιστία.

Εκείνος δυσανασχέτησε λίγο,σαν να μην ήταν σίγουρος τι ακριβώς έπρεπε να της απαντήσει.

"Καλύτερα να σου συστηθώ πρώτα..."ξεκίνησε να της λέει "...ονομάζομαι Φίλιππος Ανδρέου.Ο πατέρας σου με έχει προσλάβει για να σε προσέχω.
Δυστυχώς εχτές ήμουν εκτός υπηρεσίας,είχε αναλάβει άλλος συνάδερφος την προστασία σου,όμως δεν εμφανίστηκε στην βάρδια του.
Λυπάμαι πολύ για ότι συνέβει,όμως θα βρώ για ποιό λόγο έμεινες απροστάτευτη"τελείωσε με έναν έντονο εκνευρισμό να χρωματίζει την φωνή του.

"Ο πατέρας μου;Μα..."

"Τον έχω ειδοποιήσει ήδη.Έρχεται"την διέκοψε με σκοπό να την καθησυχάσει ύστερα απ'την τρομακτική εμπειρία που πέρασε.
Όμως η αντίδραση της τον αιφνιδίασε.

"Με ποιό δικαίωμα τον ειδοποίησες;Έφυγα γιατί ήθελα να μείνω μακριά από αυτόν κι από..."διέκοψε απότομα την φράση της καθώς δεν άντεχε ούτε τ'όνομα του ν'αναφέρει.
Μέσα της ήταν ακόμη ανοικτή η πληγή και αιμορραγούσε.
Αυτός ο άντρας,ο Άγγελος,ήταν τα πάντα γι'αυτήν και το ψέμα του την είχε πληγώσει βαθιά.

Ο Φίλιππος την κοιτούσε σιωπηλός.
Δεν ήξερε τι είχε συμβεί μεταξύ εκείνης και του πατέρα της αλλά δεν το θεώρησε σωστό να ρωτήσει.
Άλλωστε εκείνος ήταν μόνο ένας άγνωστος που έκανε απλά την δουλειά του.

"Πάρτον τηλέφωνο και πες του να μην έρθει.Δεν θέλω να τον δω"του είπε με αυταρχικό τόνο.

"Δεν μπορώ να το κάνω αυτό.Άλλωστε ο κύριος Ρενιέρης είναι ήδη στο αεροπλάνο"της εξήγησε όσο πιο ψύχραιμα μπορούσε,ενώ μέσα του ένιωθε να χάνει την υπομονή του.

Η Μαριλένα σηκώθηκε απότομα όρθια,όμως μια έντονη ζάλη την καθήλωσε και την έκανε να ξανακαθήσει άτσαλα στο κρεββάτι.
Ο Φίλιππος πετάχτηκε πάνω,έτοιμος να την βοηθήσει αλλά η κίνηση που του έκανε με το χέρι της τον σταμάτησε.
Το βλέμμα της κινήθηκε πάνω του,κοιταζοντάς τον ψυχρά.

"Ευχαριστώ πολύ που με βοήθησες εχτές,όμως τώρα είμαι εντάξει,μπορείς να φύγεις"του δήλωσε με σταθερή φωνή.

Εκείνος εμφανώς ενοχλημένος πέταξε ένα ξερό
"αντίο" και αποχώρησε από το διαμέρισμα της.

Όταν έμεινε πια μόνη το βλέμμα της στράφηκε πρός το παράθυρο,κοιτώντας την μορφή του σωτήρα της να απομακρύνεται με γρήγορα βήματα.
Όμως δεν πήγε μακριά,σταμάτησε στην απέναντι πλευρά του δρόμου,σωριάζοντας το σώμα του σ'ένα παγκάκι ενώ το βλέμμα του είχε καρφωθεί στο παράθυρο της.
Μέσα της ένιωσε την επιθυμία να πλησιάσει το παράθυρο έτσι ώστε να τον παρατηρήσει καλύτερα,
όμως το κεφάλι της δεν είχε σταματήσει ακόμα να γυρίζει.
Το σώμα της ήταν αδύναμο και το στομάχι της ανακατευόταν.
Είναι λογικό,σκέφτηκε,δεν έχω περάσει και λίγα τον τελευταίο καιρό.

Σηκώθηκε με αργά,αβέβαια βήματα και κατευθύνθηκε στο μπάνιο.
Στάθηκε μπροστά στον νιπτήρα,κοιτώντας το είδωλο της στον καθρέφτη,το θέαμα που αντίκρισε την γέμισε ανησυχία.
Το πρόσωπο της ήταν κατάσπρο σαν πανί,ενώ ο λαιμός της είχε έντονες μελανιές στα σημεία που την είχαν αγγίξει τα χέρια του παραλίγο  δολοφόνου της.
Οι ενοχλήσεις στο στομάχι της συνέχιζαν να είναι επίμονες όπως κάθε πρωί άλλωστε τον τελευταίο ενάμιση μήνα.
Ξαφνικά μια σκέψη πέρασε σαν αστραπή απ'το μυαλό της,με χέρια που έτρεμαν άρπαξε ενα μαύρο μπλοκάκι που υπήρχε στο γυάλινο ράφι δίπλα στον καθρέφτη.
Το ξεφύλλισε νευρικά,ψάχνοντας την τελευταία γραμμένη σελίδα.
Ένιωσε να χάνει την γη κάτω από τα πόδια της όταν συνειδητοποίησε ότι η τελευταία φορά που της είχε έρθει η περίοδος ήταν τρείς μήνες πρίν.

"Είναι δυνατόν να είμαι έγκυος;"ψιθύρισε με σπασμένη φωνή.

Δίχως να χάσει καιρό ντύθηκε γρήγορα, καλύπτοντας τον λαιμό της με ένα χοντρό,μάλλινο κασκόλ,ενώ κάλεσε ταξί με προορισμό την γυναικολογική κλινική που δούλευε ως γιατρός η φίλη της η Νάντια.
Έπρεπε να βεβαιωθεί...αυτό το παιδί,αν όντως υπήρχε,ήταν του Άγγελου και δεν ήξερε πως να διαχειριστεί κάτι τέτοιο.
Μες το μυαλό της όλα ήταν ένα κουβάρι.
Η σύγχυση έκανε τα πόδια της να τρέμουν καθώς επιβιβαζόταν στο ταξί.

Βγαίνοντας από την κλινική,τα μάτια της είχαν γεμίσει δάκρυα.
Στα χέρια της κρατούσε το υπερηχογράφήμα που είχε κάνει μισή ώρα πρίν.
Οι φόβοι της είχαν επιβεβαιωθεί,ήταν έγκυος  δυόμισι μηνών.
Μέσα στα σπλάχνα της είχε ένα παιδί,που ήταν δικό της και του Άγγελου.
Θα γινόταν μητέρα...γιατί η σκέψη για έκτρωση δεν είχε περάσει καν απ'το μυαλό της.
Το θεωρούσε φόνο και δεν ήταν διατεθημμένη να διαπράξει τέτοιο έγκλημα.
Βάδιζε σαν χαμένη στην άκρη του δρόμου ώσπου ένιωσε ένα χέρι να την ακουμπάει στον ώμο.
Ταράχτηκε και γύρισε απότομα πίσω.
Με ανακούφιση είδε τον Φίλιππο να την κοιτάει με το βλέμμα του να πέφτει γεμάτο περιέργεια πάνω της.

"Όλα καλά;"την ρώτησε,εστιάζοντας την ματιά του στον φάκελο που κρατούσε στα χέρια της.

"Τίποτα δεν είναι καλά"του είπε ενώ ξεσπούσε σε λυγμούς.