Bu bölümü sana ithaf ediyorum hayatım. hunhunn-ah umarım erken atmam sorun olmaz ama ilk ben kutlamış oluyorum olleeeey.
İtinayla doğum günü kutlanır. Bana gelin aşklarım.
Depresyondan çıkmak için Kafes iyi bir seçimdi. Şimdi tekrar depresyona girmeye gidiyorum.
Bölüm şarkısı; Emir can İğrek- Yangınlı şiir. Kesinlikle dinleyin aşklarım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gırtlağımdaki geçmişin enkazında, isli dumanların arasında bir hayalet görüyordum kimi zaman.
Boğuk boğuk çığlıkları duyar gibiydim.
Luhan'a çok uzak bir adamın sesiydi.
O'ydu.
O olmak hiç bu kadar zor olmamıştı.
Sanki zihnimin, vicdanımın, gururumun ve benliğimin içinde bir ses vardı. Bağırıyor, bağırıyor ve bağırıyordu. Bir şeyin azabını çekiyordu. Sanki onu ateşe atmışım gibi tepki veriyordu bana, nefes almama izin vermiyordu.
Bileğimin içindeki gözyaşları fokur fokur kaynıyordu.
Bileklerime baktım.
Kalın, kavisli damarlarıma.
Vicdanımdaki ateşi söndürmek için miydi bu gözyaşları?
"Tökezleyeceksin Lu."
Tökezledim bile Sehun.
Sesi düşüncelerimi bıçak gibi keserken irkilerek gözlerimi ona çevirdim. Yanımdaydı. Yüzü laciverte çalan ışıkların altında daha da kusursuz görünürken, doğrudan bana bakan gözleri yıldız gibi parlıyordu, ışığın etkisi olmalıydı. Söylediği mekân'a gelmiş içeriye girmiştik. Özellikle kalabalık olmayan tarafları seçmesine rağmen oldukça temkinliydi.
Arkadaşlarından biri ona seslendi. Ama o aldırmadan gözlerini mekânın kalabalığında gezdirdi. "Bu akşam sessizsin."
Gözünden kaçmamıştı, şaşırmadım. "Bu akşam soğuk gibisin." dedim hemen. "Çok az konuştun. Evden çıkmadan önce nasıl oldum diye sordum, ses etmedin. Sonra beni oraya buraya sıkıştırmadın, nefesini falan üflemedi..."
Üfledi.
Hemen şimdi.
Yüzümün ortasında hissettiğim sıcak nefesiyle gözlerim çok kısa bir an kısıldı ve dudaklarıma bir gülücük yerleşti. "Ya Sehun..." dedim cilveli bir sesle. "Çok tatlısın sen."
