Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bakışlarını karnından çekti. Gözlerini dalgın dalgın kardeşinin karnını okşayan kadına çevirdi. Elini sıkı sıkı tuttu. "Canım, ne desem boş biliyorum. Ama seni böyle görmek beni mahvediyor. Buraya keşke seni cağırmasaydım"
Eylem Baharın karnını sevmeyi bırakıp kardeşinin yüzüne baktı ve "O nasıl söz canım, tabii ki beni çağıracaksın" dedi
"Ama senin yarana tuz basıyorum"
"Hayır, basmıyorsun" dedi Eylem
Bahar birden aklına gelen şeyle gülümsedi. "Sen Fethiyle evlensene. Zaten birbirinizi deli gibi seviyorsunuz. Gidin iki imza atın gitsin"
"Dün bulundu. Allaha şükür iyi. Birkaç yarası var o yüzden hastanede" dedi Eylem
"Eylem" dedi Bahar. Eylem Baharın ses tonundan ciddi bir şey diyeceğini anladı. Dikkatlice kardeşini dinlemeye başladı.
"Ateşi ziyarete gidelim mi? "
"Bahar herkes seni öldü biliyor"
"Eylem zaten Yavuz öğrendi. Diğerleri de bilse ne olacak? Ben teyzekızımı çok özledim" dedi Bahar dolan gözleriyle
"Tamam, canım, gidelim. Ama, karnında minik bir fındık varken sorgu suale hazır ol. Herkes bunun nasıl olduğunu merak edecek" dedi Eylem
"Babasını soracaklar di mi? Hatta belki beni aşağılık bir kadın sanıp bu altı ay içinde yeni birini bulduğumu sanacaklar di mi? "
"Asla. Hepimiz seni biliyoruz Bahar. Sadece... Merak edecekler işte"
"Biliyor musun? " Bahar duraksadı. "Boş ver. Hadi çıkalım artık buradan" dedi
"Tamam, ben çıkış işlemlerini yapayım" dedi Eymen ve ayağa kalktı. Tam gideceği sırada Bahar, Eylemin bileğini tuttu. "Yavuzu gönder. Onu gördükçe öfkem artıyor. Biraz düşünmeye ihtiyacım var"
Eylem başıyla onaylayıp odadan çıktı. Bahar yine göz yaşlarıyla yalnız kaldı.
