Keşke Olsaydı

❧ 51'den devam 4 ❧

°FİNAL°

Açıkçası finalden kaçmak istedim. Sınır hiç dolmasın istedim. Final olsun istemedim; ama sınır doldu ve sizleri biraz daha bekletmek bencillik olacaktı. Kiminizin keşke bencil olup bölüm atmasaydın, dediğini duyar gibiyim.

Bazı şeyler bazen bitmesi gerekir. Düşmeden bitmesi... Bu kitapta onlardan biriydi. Düşmeden bitmesi gerekti.

Koca bir itiraf: Elim 'yayımla'ya gitmiyor. Sınırın dolduğu ilk andan beri kaç kere girip girip çıktım. Ama 'yayımla' diyemiyorum. Bir kitabımı final yaparken ilk kez böyle oluyorum. Gerçekten şu anda çok kötü oldum. Gözlerim doldu. Ağlamak istiyorum. Koca bir serüven bitti. Benim için çok zor. Ben bu kitapla kendi içimde zirveye çıktım. Benim için en değerli kitabım bu sanırım.

-Ve yazar kendini tutamaz. Gözünden bir damla yaş yanağına doğru süzülür. Yanağındaki yaşın aksine yüzünde, kocaman bir aileye dahil olmuş olmanın mutluluğu ile bir tebessüm vardır.-

Uzun -sanki şimdi ki uzun olmamış gibi- final konuşmamı ve kitabın final olma sebebini bölüm sonunda yazdım. Sizden son kez onu okumanızı istiyorum. Final için üzgünüm. Böyle olsun istemezdim.

Son kez... Hadi bölüme geçelim ↴

⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯

Hepimizin giysileri temiz, saçları temiz, evi temiz, dolabı temiz, mutfağı... Hemen hemen herkesin her şeyi temiz. Peki ya ruhu? Ruhu temiz mi? Bir insanın onca acıyla sınanan ruhu temiz kalabilir mi? Kalamaz. Ama temizlenebilir. Sevdiği ile temizlenir. Kirden gri rengine dönen ruhu beyazlaşır. Belki tertemiz olmaz, kirli yerleri kalır. Ama temizlenir.

Genç kadın çamaşırlarını giydikten sonra yerdeki kocasına ait olan tişörtü alıp üzerine geçirdi. Tişörtü yakalarından tutup yukarıya kaldırdı, burnunu tişörtün yumuşak kumaşın gömdü. Derince kokladı kocasının kumaşa sinen kokusunu.