Not the only one

Hoofdstuk 9

Sorry dat ik zo lang niet geupadate heb. ik had weinig inspiratie en voelde me niet zo lekker. dit is dan ook niet echt een groot stukje maar toch hoop ik dat jullie het leuk vinden. 

____________________________________________________________________________

Hoofdstuk 9

Yvonne:

 Nu ik hier zo stond begon de realiteit langzaam pas echt helemaal door te dringen. Ik voelde mijn ogen prikken. De tranen die dolgraag naar buiten wilde stromen begonnen nu rijkelijk te vloeien. Mijn poging om ze tegen te houden was vrij kansloos. Als je je ogen dichtdoet doe je niet je traanbuis dicht.

“Ik weet nog helemaal niet wat er gaat gebeuren, maar ik bedoel het was zo’n grote schok,” snikte ik. Ik opende mijn ogen om hem aan te kijken. Hoe zou hij zich nu voelen?

Justin knikte langzaam en keek me medelevend aan. “Hey schoonheid, je moet de hoop niet op geven. Het komt goed, dat beloof ik,” zei hij zacht. Hij streelde met zijn hand een keer over mijn wang. Ik zuchtte diep terwijl ik iets meer tegen Justin aanleunde, het voelde zo veilig in zijn armen. “Je hebt vast gelijk, ik moet er nog niet zo’n drama van maken,” zei ik met een zwakke glimlach. Ik wilde net mijn tranen weg vegen toen Justin dichterbij kwam en ze liefdevol weg kuste. Ondanks dat ik verdrietig was, verliet een hoge giechel mijn keel. Ik maakte me met tegenzin los uit zijn greep en keek hem aan. “Dankje Justin.” zei ik schor. Ik hoestte een keer om mijn stem weer helder te krijgen. Door mijn gehoest was een pluk haar uit mijn staart ontsnapt die losjes op mijn hoofd zat. Justins hand reikte uit naar de lok en hij stopte hem teder achter mijn oor.

Hij gaf me een bemoedigende knipoog en sloeg een arm om mijn middel. “Laten we is lekker een dagje vrij nemen,” zei hij grijnzend. Ik keek hem verward aan: “Maar we hebben toch school?” zei ik verlegen glimlachend.

“Nee hoor, vandaag heb jij even geen school nodig. Het enige wat jij nodig hebt is iets om je weer wat op te vrolijken. “ zei hij simpel. Langzaam begreep ik het nu. Hij wilde spijbelen! Maar dat durf ik helemaal niet. Wat als we worden betrapt of als ze je van school sturen! Ik wilde niet nog meer problemen om me druk over te maken naast mijn moeder.

Ik keek hem onzeker aan. “Maar dat kunnen we toch niet maken?” Ik wilde nog veel meer zeggen maar Justin legde zijn vinger op mijn mond en keek me doordringend aan. “O jawel.” Zei hij met een zelfverzekerde blik op zijn gezicht. Hij trok me mee de aula uit, de gangen met de kluisjes in. “Justin…” begon ik. Hij wierp me een strenge blik toe waarmee hij me waarschuwde dat ik niet moest gaan protesteren. 

 

Kirsten:

Ik zag de vrienden van Justin staan maar ik zag Justin en Yvonne zelf niet. Ik keek verder rond waarna ik Yvonne in de armen van Justin spotte. Het was een ware marteling om naar te kijken. Daarom besloot ik weg te kijken en me weer op Lesray te richten. “Hoe laat zijn we uit?”

Lesray bestudeerde mijn gezicht even en opende toen haar mond. “Half drie geloof ik,” zei ze nog nadenkend over haar antwoord. Ik knikte langzaam en draaide mijn hoofd terug naar waar Justin en Yvonne net stonden maar tot mijn verbazing waren ze opeens verdwenen. Snel scande ik de hele aula af maar ze waren nergens te bekennen. Zouden ze soms even weg zijn gegaan om een privé moment te hebben?  Die vraag had ik mezelf beter niet kunnen stellen want meteen kreeg ik allerlei beelden in mijn hoofd die ik niet wilde zien. Het maakte me bijna misselijk. “ik ga even naar de wc,” zei ik snel. Met grote passen liep ik de aula uit naar de wc’s maar ik stond stil toen ik twee wel heel bekende stemmen hoorde.

“Waar gaan we dan heen?” hoorde ik de onzekere stem van Yvonne zeggen. “Dat zie je zo wel schoonheid.” In mijn hoofd zag ik gewoon hoe Justin zijn tanden zou bloot grijzen terwijl hij dat zou zeggen. Ik liep wat dichterbij om te kijken of ik ze misschien ook kon zien. Met één oog om het hoekje heen zag ik Justin en Yvonne staan aan het einde van de gang. Yvonne stond met haar rug tegen de kluisjes aan terwijl Justin met twee handen naast haar hoofd heel dichtbij haar stond. Ik sloot even gepijnigd mijn ogen. “Ik weet niet of ik dit wel kan,” piepte Yvonne. Ik rolde in mijn gedachten met mijn ogen omdat mijn ogen zelf nog dicht waren. Wat was ze toch een watje. Wat zag Justin in haar?

 “Vertrouw je me?” zei Justin met een zwoele ondertoon. Ik opende mijn ogen om zijn gezicht te zien. Zijn gezicht naderde langzaam die van Yvonne, Yvonne knikte en staarde hem gebiologeerd aan. Haar lippen gingen iets van elkaar. Genoeg! Dit was HET moment om even langs te lopen en hun moment te verpesten. Ik trok mijn stoute schoenen aan en met volle moed liep ik naar hun toe alsof het dood normaal was. “Oh hey,” begroette ik hun alsof ik hun net pas zag.  Ik zou echt toneelspeelster moeten worden, bedacht ik grimmig. Hoe lang ik Yvonne al voor de gek hield was echt een wereld prestatie.

Ik zag Yvonne me geschrokken aan kijken. “Hoi,” zei Yvonne wat ongemakkelijk. Ze keek van Justin naar mij en kreeg een roze blos op haar wangen. Ik begon zelf ingenomen te grijzen. Tien punten voor mij, dit moment was echt meer dan verpest. “Stoor je vooral niet aan mij hoor, ik ging gewoon even naar de wc,” zei ik zo luchtig mogelijk. Ik liep door naar de wc’s en liet Justin en Yvonne achter me. Betrapt, bitch

____________________________________________________________________________

Ik heb denk ik, hoop ik twee nieuwe lezers erbij die gevote hebben. daarvoor echt heel erg bedankt want dat heeft me gepusht door te schrijven. ik hoop dat jullie weer voten. en natuurlijk een leuke lieve comment achter laten. en het verhaal delen met je vrienden :) 

tips zijn ook altijd welkom. en als jullie een vraag hebben of een verzoek, gewoon stellen en misschien doe ik er wel iets mee.
en wat vinden jullie trouwens van de nieuwe cover?